Pr of berekend risico?

Cynici kunnen zich met de kritiek van mevrouw Ledoux op het Kinderarmoedefonds in de handen wrijven: een prima argumentarium om de zakken dicht en de armen gekruist te houden(DM 16/10).

Het kinderarmoedefonds, dat deze week werd gelanceerd, "ruikt naar pr", klonk het. "Is het werkbaar - en zelfs democratisch?", vroeg ze zich af.

Na 35 jaar activisme in de strijd tegen armoede ben ik spaarzamer geworden met dit soort kritiek.

Ik begrijp natuurlijk de verwondering van Celia Ledoux over het feit dat een minister met de pet rondgaat bij de bevolking. Dit is erg ongewoon, een beetje schokkend zelfs, maar je kunt het ook zien als een vorm van strijdbaarheid te midden van de crisis en de budgettaire orthodoxie van haar regering. Wat zou je zelf doen als je vindt dat iets echt móet gebeuren, terwijl je er het budget niet voor vindt?

Een schooldirecteur vertelde me ooit hoe hij serviceclubs overtuigde om te investeren in zijn kansarme leerlingen: "Je kunt beter nu geven, anders komen ze het binnen 15 à 20 jaar 's nachts bij jullie thuis wel halen." Misschien wat brutaler verwoord, maar in beide gevallen schuilt er achter de actie wel degelijk een langetermijnvisie.

Strategische visie

We hebben in Vlaanderen én in België geïntegreerde actieplannen tegen kinderarmoede, waar een strategische visie in zit: een preventieve aanpak, multidimensionaliteit, gestoeld op het principe van progressief universalisme. Er wordt wel degelijk gewerkt aan maatregelen in de kinderbijslag, de huisvesting, het onderwijs, etc. Er zit óók een fiscaal luik in - blijkbaar was mevrouw Ledoux van dat alles niet op de hoogte. Laat ons dus niet a priori het engagement van beleidsmakers met ideologische dooddoeners bekladden.

Persoonlijk kies ik voor het principe van 'omgekeerde subsidiariteit': in de eerste plaats moet de overheid zorgen voor een rechtvaardige sociale ordening, maar als die tekortschiet hebben we met z'n allen de plicht om toe te schieten. Te goedkope kritiek riskeert het onrecht in stand te houden.