Plagiaat en pose
Het gebeurt eerder zelden dat er een film gemaakt wordt waarin het wereldje van de filmcritici een rol speelt. En alleen al wegens de licht satirische kijk op dat milieu is Un autre homme van Lionel Baier speciaal.
De ‘andere man’ uit de titel is François, een jonge universitair met een diploma middeleeuwse Franse literatuur op zak. Putje winter vindt hij ergens in de buurt van Genève een baan als journalist voor de regionale krant. Hij erft er ook de filmrubriek bij, alhoewel hij niets van cinema afweet. Het zijn die passages over zijn vorming als filmcriticus die het meest amusant zijn en die ook het regionale karakter van de film stilletjes benadrukken.
Langzaam raakt François gepassioneerd door de filmkritiek, al vertaalt die passie zich in het overschrijven van artikels uit een pedant filmtijdschrift.
Plagiaat en pose dus. De woorden zijn gevallen. Het zijn ook woorden, net zoals die van leugen en waarheid, waar in het tweede deel, wanneer François afstandelijker wordt met zijn vriendinnetje en hij in Lausanne geobsedeerd raakt door de gereputeerde filmcritica Rosa Rouge (Natacha Koutchoumov), verder over gereflecteerd wordt.
Hun relatie vormt het pervers kloppende hart van deze film, die evolueert tot een wreedaardig, bitter en thematisch rijk sprookje. Eén dat op een gewiekste manier meer vragen opwerpt in plaats van conclusies te trekken. Maar die ‘nevel’ maakt juist deel uit van de charme van deze film. Zo switcht Baier van mooie referenties aan Reinaert de Vos naar Stravinsky en moderne dans, van Chinese eetstokjes en de erotiek van het mannelijke lichaam naar een citaat van Oscar Wilde, en van een ode aan de borsten naar een prehistorische grot waar de cinema ooit met het schaduwspel begon.