'Dit wordt onze gitaarplaat'

Een stralende zomerdag in juni. Tussen de glooiende landschappen van de Franse Champagnestreek ligt Rachecourt-Suzémont, een slaperig dorpje van hooguit een paar honderd inwoners. Veel beweging is er niet. Er steekt een kat de straat over. Er snort een bromfiets voorbij. En de enige kruidenier is dicht wegens middagpauze. Enkele meters verderop rijden we Le Tampillon binnen, een uitgestrekt landgoed met een majestueus huis van waaruit door een open venster het geluid van verse gitaren klinkt. Hier heeft Hooverphonic de voorbije dagen aan Reflection gewerkt, al heeft het album op het moment van ons bezoek nog geen titel.

De groep had via haar eigen website een oproep gelanceerd om foto's van "inspirerende, akoestisch interessante locaties" in te sturen. Alex Callier wilde dit keer immers niet in een conventionele studio opnemen, maar was op zoek naar ruimtes met karakter. Van de honderdveertig inzendingen heeft hij er samen met vaste klankman Peter Claes een tiental bezocht, en uiteindelijk werden er vijf weerhouden. Onlangs nam de groep haar intrek in Gentbrugge, en na dit verblijf in Frankrijk staan er nog opnamen gepland bij mensen thuis in Boom, Hasselt en Hoeselt.

Er staat een lekker zonnetje, de immense tuin staat in bloei en de sfeer is ontspannen. Ik wordt verwelkomd door gitarist Raymond Geerts, die in de keuken net tomaat-mozzarella met tonijn klaarmaakt. "We hadden ook een cateringbedrijf kunnen inhuren. Dat zouden we tien jaar geleden ook gedaan hebben. Maar het zijn andere tijden nu, en iedereen werkt met andere budgetten. Niet erg. Vroeger spendeerden we zoveel geld dat zelfs onze meest succesvolle platen nooit break-even draaiden. Ik schat dat de nieuwe plaat ongeveer 50.000 euro zal kosten. We hebben voor 'Jackie Cane' destijds nog een videoclip gedraaid die het dubbele kostte."

Zeldzaam compliment

Alex Callier hoort ons bezig en komt er bijstaan. Hij wil me meteen rondleiden in dit enorme, wat muf ruikende gebouw dat nog het meest weg heeft van een Cluedo-huis. Overal, tot in de badkamer toe, staan microfoons opgesteld. We lopen trappen op en trappen af, lopen een biljartkamer binnen, en belanden uiteindeljk zelfs in een schuur waar een muur vol hout op de winter ligt te wachten. "Hier hebben we drums opgenomen", klinkt het met de glimlach. "Houten lambriseringen, parketvloeren, stenen muren, moulures, lege gangen en hoge plafonds: ze hebben allemaal hun invloed op de sound en de sfeer van de plaat. Het resultaat klinkt perfect in zijn imperfectie. Hier waren vooral de hal en de eetkamer interessant. Daar hebben we de voorbije dagen het meeste opgenomen. Vooral die gestoffeerde muren zijn perfect. Dat zorgt voor een soort karakter dat je niet in een computer vindt.

"Ik zag op basis van de foto's meteen dat we hier moesten zijn. Al die hoekjes en kantjes zijn geweldig. In een modern huis heb je dat niet. Daar worden haast alle ruimtes in rechte blokken gebouwd, en zijn de muren van beton of gyproc. En geloof me: dat klinkt ver-schrik-ke-lijk."

Alex neemt me mee daar de geïmproviseerde controlekamer. Naast zijn laptop ligt een stapeltje cd's die mee het kader bepalen dat hij voor de nieuwe plaat voor ogen heeft. The Next Day van Bowie zit ertussen, Sea Change van Beck, en recente platen van Ryan Adams, Arcade Fire, Elbow en Lisa Marie Presley. "Het mag allemaal wat ruwer klinken. Vandaar dat we er dit keer bewust voor gekozen hebben om geen strijkers te gebruiken, al maken die voor veel mensen deel uit van ons handelsmerk. We gaan voor een gitaarplaat. En we werken met een achtergrondkoortje. Het moeten ook korte songs worden. In Amerika zijn ze daar niet zo happig op. Terwijl ik denk: 'The Letter' van The Box Tops duurde niet eens twee minuten. Je moet een nummer niet langer rekken dan strikt noodzakelijk is.

"Ik vind: goeie groepen bewaren hun eigenheid, maar blijven evolueren. Kijk naar PJ Harvey: die blijft herkenbaar, al zit in elke nieuwe plaat een eigenheid die het toch weer boeiend maakt. Daar streven we zelf ook naar. Ik weet dat er een duidelijke blueprint zit in onze manier van schrijven, al willen we ons daar niet aan vastklampen. Daarom vind ik het heel verfrissend om regelmatig met anderen te werken. Bovendien: Noémie heeft op de nieuwe plaat al meteen aan twee songs meegeschreven. Daar zit in de toekomst zeker nog marge op."

Het wordt tijd om de zangpartij van 'Devil Kind of Girl' op te nemen, dus Noémie wordt erbij gehaald. "Ik ga eerst nog snel even een broek aantrekken, dan" zegt ze. En kijk: even later komt ze terug, helemaal opgemaakt. "Ik heb hoge hakken nodig om te zingen", zegt ze in afwachting van dat Alex de muziek start. "Dan gaat het als vanzelf een stuk makkelijker. 'Devil Kind of Girl' blijkt een uptempo nummer met een sixties-achtige surfgitaar. De zangeres zingt het nummer vijf, zes keer na elkaar, telkens net een klein tikje anders. "I'm not the tiger to hunt/I'm not the one you want." Ze zingt het met een agressie die je niet meteen met Hooverphonic zou vereenzelvigen.

Een halfuurtje later zit het erop. Raymond, die net aardappelen staat te schillen, wordt erbij gehaald en in de controlekamer kijkt iedereen toe hoe Alex hypergeconcentreerd uit vier vocale takes één definitieve samenstelt. "Eigenlijk is dat het heel eenvoudig: ik vertrek met de versie waar het meeste attitude in zit, en alleen als ik ergens een woord of een stembuiging hoor die elders beter is, plak ik die ertussen. In dit geval zijn haar twee laatste takes de beste. Logisch, want dan is de stem al wat meer opgewarmd. 't Is ook een kwestie van smaak, natuurlijk. In principe zijn ze allemaal heel goed." Noémie kijkt op. "Dat was een compliment, denk ik. Die geeft Alex niet zo vaak."

Krijsen en tieren

De ochtend nadien praat ik met Noémie Wolfs op het terras. Ze drinkt Nesquik en tekent ondertussen in een schetsboek. Naast haar ligt een open verfdoos en borstels. "Voor mij is een plaat opnemen ook vooral veel wachten, dus ik probeer me tussen het zingen door zo aangenaam mogelijk bezig te houden. Ik heb grafisch ontwerp gestudeerd, en ik wil iets met T-shirts gaan doen, ze zelf ontwerpen en bedrukken. Misschien ook dingen die ik zelf op concerten zou kunnen dragen. En daarnaast lees ik veel. Leuk dat we hier allemaal samen in één huis zitten. Alsof we samen op kamp zijn. Het voelt helemaal niet aan als werk. Al klinkt dat wellicht wat naïef, want eigenlijk heb ik nooit echt gewerkt. Ik ben meteen na school bij Hooverphonic mogen beginnen.

"The Night Before heb ik in twee dagen bij Alex thuis ingezongen. Als het zo snel moet gaan schiet je inleving er als zangeres op de duur wel bij in. Dit is veel leuker. Voor het eerst ben ik er van meet af aan bij als de nummers ontstaan, en dat is wel speciaal. Alex en zijn team werken hier vijftien miljoen keer harder dan ik, maar terwijl ik aan het eind van de dag stilaan begin weg te zakken, blijven zij 's avonds enorm actief. Ik snap niet waar ze al die energie vandaag blijven halen.

"Ik ben trouwens wel blij dat de nieuwe songs wat meer uptempo zijn. Vroeger hadden we eigenlijk maar één snel nummer: 'The World Is Mine'. Dit keer gaat het vooruit. Het was cool om vorig jaar met een groot orkest op het podium te staan, maar ik voel nu al dat we met deze songs veel beter zullen kunnen improviseren. In een kleinere bezetting is er meer vrijheid, hoef je tijdens de concerten geen draaiboek te volgen. Terwijl ik dat eigenlijk wel nodig heb. Eigenlijk vind ik dat het leukst aan optreden: dat het op elk moment kan misgaan. Dat houdt het fris."

Dom idee

Wolfs was amper 22 jaar toen ze, nu bijna drie jaar geleden, uit bijna duizend kandidaten werd gekozen om Geike Arnaert op te volgen. Het leeftijdsverschil blijkt van die aard dat gitarist Raymond Geerts een zoon heeft die twee jaar ouder is dan zij. "Ik denk dat ze bewust voor verjonging zijn gegaan", gist ze. "Net doordat ik zoveel jonger ben, zijn er veel dingen waar ik op een andere manier tegenaan kijk. Dat is voor Raymond en Alex wel nuttig. Alleen denk ik dat ze die generatiekloof ook wel wat onderschat hebben, want soms reageer ik écht als iemand van vierentwintig. Ze snappen soms niet waarom ik zo emotioneel kan doen.

"Nu, dat heeft er vooral voor gezorgd dat ik in korte tijd heel volwassen geworden ben. Ik kan hier niet beginnen krijsen en tieren als ik een hormonale aanval krijg. Als ik al eens ergens mee zit, praat ik daar zelden of nooit met hen over. Daar heb ik mijn ouders en mijn vrienden voor. Hooverphonic is naast een groep ook een bedrijf, hè. Het lijkt me dus logisch dat ik zelfstandiger ben geworden dan voor ik in de groep stapte. Vroeger was ik zo verlegen dat ik niet eens naar een tandarts durfde te bellen als het nodig was. Dat ligt wel anders, nu."

Een bedrijf. Een merknaam. De woorden waren eerder op de dag ook al gevallen toen we met Alex Callier onder een boom in de tuin vol vrolijk kwetterende vogeltjes bijpraten over achttien jaar Hooverphonic. De man wie vaak een overdosis arrogantie wordt verweten, toonde zich op dat moment net opvallend bescheiden. "Als je het realistisch bekijkt, ben ik zonder Hooverphonic niks. Die naam, dat is een merk geworden. Een merk dat we jaar na jaar hebben opgebouwd, en waar we hard voor gewerkt hebben. We zijn door periodes gegaan dat Raymond met moeite eten op zijn bord had. Dat zeg ik ook altijd tegen Noémie: ze is met haar gat in de boter gevallen. Elke keer als ze het podium opstapt is de zaal uitverkocht. Dat is niet altijd zo geweest, dus ik hoop dat het blijft marcheren. Als Paul Smith morgen onder een andere naam kleren begint te ontwerpen zal hij het ook héél moeilijk hebben.

"Ik besef heel goed dat het de som der delen is die van Hooverphonic een succes maakt. En ja: toen Geike wegging heb ik me afgevraagd of we misschien niet beter met iets anders moesten beginnen. Maar Raymond vond dat een dom idee, en hij had gelijk. We hebben jarenlang gezwoegd om dit platform te maken tot wat het nu is. Het zou zonde zijn geweest om dat allemaal overboord te gooien. Ik bedoel: zie ons hier zitten op dit riante domein. Ik zou me schamen als ik zou zeggen dat we hier écht aan het werken zijn."