'Burn-out is een luxeziekte'
Hoewel steeds meer mensen maandenlang thuis zitten met een burn-out of depressie, betalen verzekeraars volgens nieuw onderzoek zelden een vervangingsinkomen uit. 'Terwijl die mensen ook nog eens een psycholoog uit eigen zak moeten betalen. Schrijnend.'
Kristien* (50), alleenstaande moeder van drie kinderen, zit sinds eind 2012 thuis met een burn-out. "Elke maand is het schrapen om rond te komen. Een verzekering die mijn loon zou kunnen waarborgen, heb ik niet. En een bezoek aan de klinisch psycholoog is duur. Ik vrees dat ik mijn therapie zal moeten schrappen, hoewel dat het me echt goed doet."
Kristien is een van de vele tienduizenden mensen in ons land die hun leven door psychische problemen on hold hebben moeten zetten. Het RIZIV telde in 2012 93.000 Belgen die door een psychische ziekte langdurig afwezig waren op het werk. Dat waren er toen een kwart meer dan in 2007.
Wie ziek wordt, krijgt vanaf de tweede maand slechts 60 procent van zijn inkomen gestort. De rest kan bijgepast worden dankzij een verzekering die de werkgever afsluit. Al zijn er maar weinig verzekeraars die daadwerkelijk betalen in geval van burn-out of depressie.
Dat blijkt tenminste uit een studie van verzekeringsmakelaar ADD. Hun analyse toont hoe 86 procent van de verzekeraars helemaal niet of beperkt tussenkomt bij een burn-out. Amper 14 procent betaalt een vervangingsinkomen. Hospitalisatieverzekeringen scoren iets beter: de helft is verzekerd.
"Een schrijnende realiteit", zegt Elke Van Hoof, professor medische en gezondheidspsychologie aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Al meer dan tien jaar analyseert ze stress op de werkvloer en begeleidt ze mensen die met een burn-out kampen. "Heel wat verzekeraars dekken geen psychische problemen. Het zorgt er mee voor dat mensen die thuis zitten, nog minder mogelijkheden hebben om de zorg te zoeken die ze nodig hebben."
Twee snelheden
Daar komt nog bij dat wie naar de klinisch psycholoog wil, dat allemaal zelf moet betalen. Een terugbetaling staat al jaren op de politieke agenda, de beloftes zijn gemaakt, maar de praktijk laat op zich wachten. "Terwijl de gesubsidieerde geestelijke gezondheidszorg kampt met ellenlange wachtlijsten", zegt Van Hoof. "Wat zorgt voor een gezondheidszorg met twee snelheden. Voor wie het kan betalen, is het geen probleem. Maar de meest kwetsbaren laten we verkommeren op wachtlijsten."
Hoe dan ook zijn de middelen ondermaats. Van het totale budget Volksgezondheid gaat amper 6 procent naar de geestelijke gezondheidszorg. Van Hoof: "Dat strookt helemaal niet met de ernst van de situatie. De Wereldgezondheidsorganisatie waarschuwde eerder dat tegen 2020 psychische problemen de belangrijkste oorzaak zullen zijn van een verminderde arbeidsproductiviteit. Alle cijfers wijzen erop dat dit een van de meest prominente problemen wordt. Momenteel staat daar helemaal niets tegenover. En patiënten zijn daar de dupe van."
Voor Kristien is het telkens weer tellen, spijkeren en op de kleintjes letten. Zeker met drie tieners die voort willen studeren. "Het lijkt alsof burn-out een luxeziekte is. Had ik een open beenbreuk of kanker gehad, kon ik rekenen op allerlei tegemoetkomingen. Nu blijf ik in de kou staan."
*Kristien is een schuilnaam.