Terug naar de fifties op het ritme van Buddy Holly 2.0
Trix reisde donderdag in de tijd. Nick Waterhouse nam het publiek op sleeptouw naar de beginjaren van de rock en swing. Met zijn heldere, wat rauwe stem en strakke gitaarriedels kreeg hij de zaal moeiteloos mee.
Een hoornen bril had hij nog net niet, maar veel verbeelding was er niet nodig om Buddy Holly in de verschijning van Nick Waterhouse te herkennen. Grote gitaar strak om het middel, kreukvrij in het pak en breeduit bezig met een vrijpartij tegen zijn microfoon. Wie de ogen ietwat toekneep, dacht een reïncarnatie van het tragische rockicoon te zien staan.
Ook muzikaal grijpt de Amerikaanse twintiger terug naar de rock-'n-roll van de fifties. Zijn soulvolle debuutplaat Time's All Gone ademt nostalgie uit, net als de nieuwe vinyl-singles die in Trix te verkrijgen waren. Openingssong 'Is That Clear' bleek een duidelijk visitekaartje: rauw, eerlijk, en vooral gezegend met een onlosmakelijk gevoel voor ritme en swing. Geen slappe marketingtruc, Waterhouse is wel degelijk het echte werk. De zanger werd in Antwerpen vakkundig omringd door een vierkoppige band met bariton- en tenorsax (The Tarots) en twee achtergrondzangeressen (The Naturelles). Die fraaie dames stonden niet alleen mooi te wezen, maar gaven songs als 'Raina' en een heerlijk vonkend 'Don't You Forget It' een rijkere gelaagdheid.
Frontman Waterhouse gunde alle groepsleden een moment in de spots. De rhythm & blues van 'Time's All Gone' dreef op het ritme van een jungledrum, zangeres Britt mocht vocaal uithalen in het zomerse 'Palm of Your Hand' en 'It' kreeg een bronstige, zwoele saxintro cadeau. De Californische zanger bleef de touwtjes strak in de hand houden en gooide elke drie minuten een nieuwe song op het haardvuur. Ook fraai onuitgebracht materiaal als 'Sleeping Pills', dat op een bezwerende saxmelodie steunde.
Trix was intussen een heus danspaleis geworden, want ook op de Young-Holt Unlimited-cover 'Ain't There Something Money Can't Buy' kon je onmogelijk stil blijven staan. Met een oerkreet aan het slot van 'Some Place' en een korte buiging nam Waterhouse snel afscheid. Enig minpuntje: ondanks de talrijke smeekbedes van het publiek kwam de zanger geen bisronde meer spelen. Dat zien we hem bij een volgende passage graag goedmaken.