Kommil Foo ontleedt de mens en doet dat meesterlijk
Ze doen het weer, de broers Walschaerts. Met de nieuwe voorstelling Schoft pakt Kommil Foo je bij je nekvel en slingert je van de ene emotie naar de andere, om te eindigen met (een sprankje) hoop.
Kommil Foo staat al bijna dertig jaar garant voor een unieke mix van humor, (slapstick)theater, circus en muziek, en deze podiumtaal hanteren ze nog altijd. "Geeuw", zou je denken, maar nee. Schoft verveelt geen minuut, integendeel (zoals Raf en Mich het publiek zelf laten zingen): je verlaat het theater met een bevreemdende mengeling van schaamte, angst, blijdschap en hoop.
Hersens, hart en lul
Anders dan vorige producties vertelt Schoft niet het semibiografische verhaal van ouders, oom of grootvader. De voorstelling is meer een ketting van parels, aaneengeregen met de rode draad die homo sapiens heet: een wezen dat dodelijk charmant kan zijn, maar eigenlijk niet meer is dan een egoïstisch stuk vreten dat maar één ding wil. Drie zones bepalen het gedrag van dit wezen: hersens, hart en lul.
In de verrassende openingsscène analyseert en ontleedt (letterlijk) wetenschapper Mich een exemplaar van deze intrigerende soort.
Tussendoor confronteren de broers hun publiek met levensechte situaties, zoals: hoe reageer je op een bedelaar als je zelf op enkele meters afstand in een restaurant oesters zit te slurpen? Ongewoon voor Kommil Foo, om de actualiteit in een voorstelling te verwerken. Ze slagen er zo goed in hun gevoel van ongemak, schaamte en schuld over te brengen, dat het schaamrood je naar de kaken schiet.
Angst is een terugkerend thema bij Kommil Foo en dat is nu niet anders. De angst voor het einde, voor afwijzing, voor onbegrip, voor miscommunicatie, voor (liefdes)verdriet... Voor dat laatste had Lies, een tante van de broers, een afdoende remedie, zo vertellen ze: pak het verdriet in, draag het de tuin in en gooi het in een kleiput. Mich en Raf doen het nog altijd.
Niet voor niets zijn de sterkste scènes bij Kommil Foo muzikaal getint. De stemmen van deze rasmuzikanten passen bij elkaar zoals die van Simon en Garfunkel. Gezien de lijst met pareltjes die de heren al op hun naam hebben staan, zijn de muzikale verwachtingen torenhoog. Die worden aanvankelijk niet helemaal ingelost, maar dat verbetert snel. Het magistrale nummer 'Trek je schoenen aan', dat een man aanzet niet bij de pakken te blijven zitten en uit zijn kot te komen, is weer een staaltje van de Kommil Foo-synergie.
Ellendige wereld
En met het prachtige 'Kom hier, dat ik u draag' sturen Raf en Mich hun publiek met een sprankje hoop naar huis: alleen met empathie en troost kunnen we deze ellendige wereld een tikje beter maken.
Nog tot 25 juni in Vlaamse en Nederlandse theaters, kommilfoo.be