Diepe somberte met een sprankje licht

Dramatisch, op een gedempte manier. Alsof de pijn van een stukgelopen relatie al wat is weggeëbd, maar de emoties je nog kunnen overvallen. Zangeres Nona Marie Invie schreef de breuk met bandlid Marshall LaCount van zich af op de plaat Who Needs Who. Het materiaal is bedachtzaam, soms zelfs hartverscheurend, troosteloos maar niet hopeloos. Hoewel deze kamerpop een begrafenisstoet kon begeleiden, bleek de weg niet naar eeuwige verdoemenis te lopen.

Beschouw de theatrale opstelling met accordeon, klarinet, trompet, elektrische banjo en piano. Uit deze wonderlijke combinatie puurt Dark Dark Dark een diep melancholisch geluid dat meteen de aandacht grijpt. Veel komt voort uit Invies stemkleur, die refereert aan Regina Spektor. Ze delen dezelfde heesheid en vocale eigenaardigheden, maar Invie boort een somberheid aan die halftijds dienst lijkt te leveren als bezorger van kippenvel. Zoals in 'Hear Me', een mijmerend lamento bevrucht met een smeekbede die onmogelijk genegeerd kan worden. De nummers zijn persoonlijk maar beloken, gehuld in een waas van afstandelijkheid. Toch staat deze doordringende manier van vertellen het inlevingsvermogen niet in de weg.

Met deze onbeschaamde blik in het innerlijke huishouden van twee groepsleden balanceerde Dark Dark Dark op de rand van het pathos. Gepaard met meer dan mistroostige melodieën dreigde verstikkingsgevaar tot Invie van achter haar piano kroop voor het baldadige 'What I Needed'. In lederen minishorts bezong ze alles wat er mankeerde aan de relatie. Pijnlijke diagnose voor LaCount, maar een meisje moet voor zichzelf zorgen. De countrygetinte ballade zwol stapvoets aan tot een langverwachte bekentenis. Maar alles scheen nog niet verloren, een tweede kans loerde om de hoek in 'How It Went Down'. Met niet meer begeleiding dan absoluut noodzakelijk was, weefde Invie een hoopvol wiegelied. Uiteindelijk deed de begrafenisstoet van Dark Dark Dark beseffen dat er nog steeds licht in de duisternis schuilt.