JohnJohn

Het geluk van de, nu ja, ploeterouder? Het is dat moment voor de vloedgolf. Dat moment waarop je samen met je zoon in de keuken de groenten fijn staat te snijden voor de lasagnesaus, terwijl je dochter in bed een tukje doet. Waarop je denkt dat jullie het eigenlijk wel goed hebben, zo. Het is dat niet bij te houden kleine kristallijnen ogenblik waarop alles even op zijn plaats lijkt te liggen.

Het blijft niet duren, maar dat verstoort je geluk nu niet. Juist niet. Dit is het moment. Want straks draait hij per ongeluk het schroefdopje van het potje tijm los en ligt de hele keuken vol met kruidenmix. Straks schildert hij de tomatensaus in slierten over het aanrecht. Straks loopt hij verveeld weg om luidkeels zingend zijn zus huilend wakker te maken, terwijl jij de pasta in de hete oven schuift en je de wanten niet vindt waar je zoon zo-even nog mee aan het spelen was. Maar dat is straks, en straks is niet nu.

Eigenlijk vind je jezelf helemaal niet zo'n, nu ja, ploeterouder. Het is soms lastig, altijd vermoeiend, nu en dan onmogelijk. Is het ploeteren? Ach. Hier is jouw eenvoudige en hoogst persoonlijke recept tegen geploeter: hou je functies gescheiden. Op je werk ben je werknemer, thuis ben je man en vader. Mails worden pas weer gelezen als de kinderen in bed liggen, telefoon wordt alleen bij professioneel noodweer beantwoord. Je collega's weten dat, ze respecteren dat. Het geploeter begint als je thuis nog gauw even je werk denkt af te maken, terwijl je kinderen van honger en verveling in de zetel op elkaar staan te springen. Een uur later heb je toch je deadline gemist, is het eten aangebrand en verga je inmiddels ook zelf van de honger. Dat niet meer.

Dus neen, een, nu ja, ploeterouder zul je jezelf niet gauw noemen. Behalve misschien anderhalf uur in de ochtend als je leven de drukte aanneemt van de Brusselse ring. Het is dat anderhalf uur waarin je, samen met je geliefde, wakker geschreeuwd wordt door je dochter (het is nu 6u45), je je ontkennend nog eens probeert om te draaien, je toch maar opstaat en een kattenwasje doet, je de radio opzet voor het ochtendnieuws (het is nu 7u), je vloekt voor het gemiste nieuws terwijl je je dochter verschoont, je de radio weer uitzet omdat je wakker geworden zoon Ketnet wil zien terwijl hij zijn fles melk opslokt, je zoon nog een fles melk eist als hij ziet dat je dochter pap krijgt (even geduld, John John, het is nu 7u15), je zijn boekentas vult met fruit, water, een koek en fruitsap, terwijl de waterkoker fluit en de broodrooster op springen staat, je fruitsap perst en de tafel dekt, je de krant haalt en de onderhandelingen start over het aankleden van je zoon (het is nu 7u35), je jezelf en je geliefde exact vijftien minuten geeft om te ontbijten, je zoon tot een boterham te verleiden, de krant te lezen en je mails te checken, je de tv uitzet als Mega Mindy begint, je schoenen, jas en muts bijeengrabbelt, je wacht tot je zoon van het toilet afkomt, je je geliefde en je dochter kust (kijk, Missy zwaait al terug!) en stipt tien minuten te laat het huis uit stormt met je zoon op je nu al vermoeide schouders, op weg naar de metro waarvan je weet dat je hem ook dit keer weer voor je neus zult zien wegrijden.

Het is nu 8u15, je zoon zal straks weer net te laat aan de schoolpoort staan. De dag kan beginnen. Eerst koffie.