Bijna even goed als de strip
In mijn jeugdherinneringen zat het anders, maar nu Kuifje opnieuw mijn pad kruist, viel mij op dat hij eigenlijk een beetje saai is, zeker in vergelijking met de kleurrijke personages die hem omringen. Gelukkig heeft Hergé decennialang voor hem de meest opwindende avonturen op de meest exotische locaties bedacht. En heeft Steven Spielberg de meest geschikte techniek gebruikt om een perfecte stripverfilming te maken.
Als jonge lezer was mij evenmin opgevallen dat Kuifje weliswaar verondersteld werd een reporter te zijn, maar dat we hem nooit zagen schrijven. Die jobkeuze was voor Hergé niet veel meer dan een alibi om zijn jonge held van hot naar her te kunnen sturen. Van hot naar her: klinkt een beetje oubollig, maar dat zijn die strips intussen ook wel geworden. Gelukkig hebben regisseur Steven Spielberg, producent Peter Jackson en hun scenaristen er geen moderne update van gemaakt. De nostalgie is bijna tastbaar en juist daarom een van de grote charmes van deze nochtans hoogtechnologische adaptatie.
Zoals de titel suggereert, werd voor het scenario geput uit het album Het geheim van de Eenhoorn, maar daarnaast ook uit De krab met de gulden scharen (omdat Kuifje daarin kennismaakt met de door alcoholdampen omhangen kapitein Haddock) en ook uit De schat van Scharlaken Rackham, dat samen met het 'Eenhoorn'-verhaal een tweeluik vormt). Behalve Kuifje, zijn onafscheidelijke hond Bobby en kapitein Haddock zijn ook de stuntelende politiedetectives Jansen en Janssen van de partij en wordt er een opgemerkt gastoptreden voorzien voor Bianca Castafiore, alias de Milanese nachtegaal.
Indiana Jones
De Eenhoorn uit de titel is de naam van een 17de-eeuwse driemaster, die indertijd door piraat Scharlaken Rackham tot zinken werd gebracht en met een goudschat aan boord naar de zeebodem is gezonken. Van dat schip bestaan drie modelversies, met daarin telkens een stukje schatkaart. Als de film begint, koopt Kuifje een van die maquettes op een rommelmarkt in Brussel - waar hij eerst door een Hergé-achtig personage zijn portret laat tekenen in diens beroemde 'ligne claire'-stijl: prachtige knipoog! Na deze introductie kan de vliegende reporter vrijwel meteen op globetrottend avontuur vertrekken: te land, ter zee en in de lucht.
Dat is in dit geval niet eens een overdreven omschrijving. Als Kuifje plots een watervliegtuig moet besturen, doet hij dat met een handleiding op schoot en de droge, als geruststelling bedoelde mededeling dat hij ooit wel eens een piloot heeft geïnterviewd. Kortom: Actie! Avontuur! Stuntwerk! Slapstick! Spanning! Eigenlijk is The Adventures of Tintin een van de betere 'Indiana Jones'-sequels! Om die misschien vreemde vergelijking te begrijpen moet u maar het interview met Spielberg lezen.
Ik ben geen stripfanaat en heb inmiddels al te veel slechte stripverfilmingen gezien om fan te zijn van dat filmgenre. Maar met The Adventures of Tintin hebben Spielberg en Jackson met hun 'performance capture'-aanpak het perfecte middel gevonden om het universum van Hergé in beweging en dus tot leven te brengen. Performance capture, een procedé dat ook in Avatar werd gebruikt, is een hoogtechnologische en zeer gesofisticeerde hybride vorm van 'live-action' en digitale animatie. Indien het nog niet eerder bestond, had men het voor deze film moeten uitvinden, want het illustreert en demonstreert op magistrale wijze de combinatie van realisme en verbeelding die zo essentieel was in het werk van Hergé. Als zo'n techniek dan ook nog eens gebruikt wordt door een creatieve meester-verteller als Steven Spielberg, dan kan het resultaat niet minder dan opwindend en meeslepend zijn.