Uitgespeeld

Need for Speed: Hot Pursuit

Daar zijn de flikken weer

Wie zijn kindsheid zoals ondergetekende in de jaren tachtig doorbracht, herinnert zich ongetwijfeld de talloze achtervolgingsfilms en -feuilletons uit dat tijdperk. The Dukes of Hazard, Cannonbal Run, Smokey and the Bandit..., flikken waren pezewevers, corruptelingen en smeerlappen, die de uitlaatgassen van de met een gepimpte V8 onder zijn zitvlak rondtoerende protagonist mochten inademen en op een fotogeniek moment hun eigen bak aan morzels mochten rijden.

Dezelfde infantiele panache was begin de jaren negentig de invalshoek van de videospellenreeks Need for Speed. Vijftien jaar later is die echter een beetje haar luister verloren. Uitgever Electronic Arts (EA) heeft ze namelijk compleet uitgewoond: de franchisetitel werd als een sticker op een aantal doorsnee racegames van eender welke soort geplakt, zoals straat- en circuitracers, en flikken komen maar om de zoveel jaar eens piepen.

Old school

Dit jaar zitten we wat dat betreft echter goed met Need for Speed: Hot Pursuit. De game, eigenlijk een remake van een gelijknamige aflevering uit 1998, biedt zelfs een diepere duik naar de roots van de franchise dan we ervan hadden verwacht: een verhaallijn wordt goeddeels overgeslagen, om de speler rechtstreeks in de actie te brengen. En die laatste is zowel toegankelijk als beenhard.

Need for Speed: Hot Pursuit is een zogeheten arcade-racegame. Dat betekent, om een lang verhaal kort te maken, dat je niet uit de bocht kunt vliegen. Als je het realistischer wilt, moet je een simulatieracer als Gran Turismo 5 of Forza Motorsport 3 in huis halen. Nu liepen de arcaderacers het afgelopen jaar al redelijk dik, met onder meer Blur en Split/Second, maar Need for Speed: Hot Pursuit is de betere deal in dat subgenre. Terwijl de concurrentie het vooral van toegevoegde gimmicks moest hebben, groef EA-studio Criterion de fundamenten van het arcaderace-subgenre wat dieper uit, en die aanpak uit de oude doos levert het soort lol op dat we in lange tijd niet meer hadden gehad. Ook de besturing zit behoorlijk goed, en dat is nodig, omdat je soms binnen een fractie van een seconde beslissingen moet nemen: blokkages ontwijken, binnenwegjes nemen, of een voorliggende tegenstander de pas afsnijden.

Twee carrières

Je hoeft overigens niet eens als racebandiet door de game te scheuren. Need for Speed: Hot Pursuit bevat ook een tweede campagne, waarbij je in de rol van een flik kruipt, en die levert net dezelfde upgrade- en carrièremogelijkheden als die van de straatracers. Ondergetekende staat, in de videogames die hij speelt tenminste, liever aan de andere kant van de wet, maar moet toegeven: zo’n degelijk gepimpte achtervolgingsbak heeft wel iets. De tutencampagne is ook minstens zo plezierig om te spelen als de racecarrière: je hebt een arsenaal aan materieel waarmee je de snelheidsduivels kunt klissen, zoals spijkerstrips, maar je kunt ook gewoon de cowboy uithangen en ze in de vangrails jagen.

Het mooie is dat de twee campagnes gewoon door elkaar worden geweven, om te voorkomen dat spelers uitsluitend voor een van de twee zouden kiezen en dus de helft van de lol missen. Zelfs als een campagne je het beste ligt, kun je in naam van de afwisseling na een tiental races toch nog eventjes switchen naar de andere. De twee carrières zijn ook onderling inwisselbaar, omdat ze beide teruggrijpen naar de oude vertrouwde awesomeness die de Need for Speedreeks groot heeft gemaakt. Deze Hot Pursuit vindt daardoor, én door de gebeitelde onlinecomponent, dus ongetwijfeld zijn publiek wel. Daar waren geen lumineuze marketingstunts, zoals de actie waarbij EA en televisiezender TMF onlangs snelheidsboetes van potentiële spelers wilden terugbetalen, voor nodig.