Schommeldief

Na maandenlange afwezigheid staan ze bruingebrand en energiek aan mijn voordeur. Mijn moeder en de man met wie ze sinds tien jaar een welverdiende tweede jeugd beleeft onder de zuiderse zon. Tijdens mijn eenzame verhuisweken noemde ik hen binnensmonds 'de Benidorm Bastards'. Uiting van infantiel verzet en grote frustratie. Maar nu zijn ze terug en vastbesloten om me te helpen. Mijn moeder met het schoonmaakgerief in de aanslag. Naast haar de man die het woord 'pluspapa' alle eer aandoet. Beladen met gereedschapskisten en een arsenaal boren. Het decoratieteam van Debbie Travis is kattenpis naast hen.

In een week tijd creëren ze orde in mijn chaos. Hun nuchter pragmatisme brengt me tot rust. Even lijkt het leven weer controleerbaar en voorspelbaar. Ballast uit het verleden wordt afgevoerd naar het containerpark. Nieuwe hangschappen in de wasruimte geven overzicht. Het enige wat nog ontbreekt, is een schommel die nog op het oude adres staat. Het ontbrak me immers aan spierkracht en ruimtelijk inzicht om het ding alleen te demonteren. De huisbaas had zich gelukkig uiterst begripvol getoond. Ik mocht de sleutel houden tot versterking uit Spanje zou arriveren. En nu is het zover. Met boor in de aanslag banen we onze weg door het lange gras van de tuin die sinds mijn verhuis verwilderd is. Op de plaats waar de schommel stond, gaapt nu de leegte.

Verbijsterd kijk ik in het rond, tot mijn oog plots valt op de parktuin van de achterbuur. Mijnheer de procureur, mijn ex-achterbuur, heeft het recht in eigen handen genomen. Perfect speeltje voor de rits kleinkinderen moet hij gedacht hebben. Als we bij de schommeldief aanbellen, opent hij met een minzame glimlach. "Ach, u komt voor de schommel?", vraagt hij zonder verpinken. "Wel, u mag via het zijpaadje in de tuin." Verstomd kijken we elkaar aan. Mijn moeder is gechoqueerd dat haar verjaardagscadeau voor haar kleinkinderen gestolen is door een arm van de wet. Gedreven door het vuur van rechtvaardigheid doorbreekt ze de stilte. Maar haar beschuldiging van diefstal glijdt van hem af als water van een eend. "Ik had dit afgesproken met de huisbaas", murmelt hij. Een telefoontje later weten we dat procureurs durven liegen.

Terwijl we de houten palen zwijgzaam inladen, zie ik mijn vroegere buurman passeren. Een asielzoeker die bij zijn aankomst door de kerkfabriek onder de hoede werd geplaatst van mijnheer de procureur. Ik kan alleen maar hopen dat de jonge Nigeriaan na al zijn omzwervingen niet moet ontdekken dat hypocrisie en straffeloosheid geen grenzen kennen. Al zal hij waarschijnlijk in het licht van zijn ervaringen eens monkelen om een schommeldief.