'Vrouwen kunnen elkaar ook steunen'

ls Marie Wynants en Sylvie Kreusch elkaar zien, dan is het met knuffels en troetelnaampjes. Ze zien elkaar elke week, de fotografe en de muzikante die beiden rondzweven in het sterrenstelsel van Oscar & The Wolf, Warhaus, Bazart, Vuurwerk, enzoverder enzovoort. Werk en vriendschap vloeien er voortdurend door elkaar: Marie maakt foto's en clips voor haar muzikale vrienden, Sylvie leent haar stem en uitstraling.

Haar eigen band, Soldier's Heart, heeft ze net verlaten. Tijd voor een nieuwe start, en eigen werk. "Vergelijk het met een relatie waar je al sinds je zestiende in zit. Op een dag blijk je een andere richting uit te willen. De groep wilde meer elektronica, en ik neig meer naar organische, instrumentale muziek. Ik wil een eigen wereld creëren, ook visueel. Ik kon niet van de band verwachten dat ze daar zomaar in meegaan."

Marie Wynants: 'De twee combineren, dat gaat niet?'

Sylvie Kreusch: "Ik kan het niet, ik heb een focus nodig. Ik leef voor mijn muziek, sta ermee op, ga ermee slapen. Natuurlijk was het pijnlijk om met Soldier's Heart te stoppen. Maar het werd ook allemaal zo serieus: je brengt een plaat uit, wordt op StuBru gedraaid, en dan moet je als band opeens in cijfers beginnen denken. Dan is het plezier soms snel weg. In het begin is alles nog spannend, maar in België ben je snel rond."

Wordt 2017 nu een spannend jaar?

"Ik denk het niet. Het schrijven van eigen nummers is een traag proces en ik wil niet te snel gaan. Maar ik mis het wel om op te treden. Ik voel dat ik ouder aan het worden ben, als vrouw speelt dat toch. Je moet jong en fris zijn. Tenzij je Björk heet, of Patti Smith."

Bij vrouwen is het uiterlijk toch nog belangrijk.

"Bij vrouwen gaan we er toch altijd vanuit dat er een mannelijk team achter zit. Ik vind het cool dat vrouwen als Björk of PJ Harvey heel erg duidelijk maken dat ze alles zelf in handen hebben.

"En ik weet zelf ook heel goed welke sound ik wil. Ik hou van filmische muziek. De teksten van Lana Del Rey vind ik goed: simpel maar clever. Je ziet meteen een film voor je. Of de dromerigheid van Angelo Badalamenti, de legendarische filmcomponist van David Lynch. Zijn nummers met Julee Cruise zijn bijna te mooi. Mensen lijken alleen maar te kunnen dansen op elektronische muziek, maar er zijn zo veel zalige nummers uit de jaren 60, 70 die op mij hetzelfde effect hebben."

Als fotograaf laat ik me niet inspireren door fotografie, het moet van een andere kunsttak komen.

"Je moet opletten dat je niet kopieert. Maar soms hoor ik ergens een drumlijn en dan wil ik iets gelijkaardigs. Het is een beetje als koken: je verzamelt ingrediënten en dan begin je. Ik heb samengewoond met een vriend die videokunst studeerde, waardoor ik veel arthousefilms gezien heb. Als ik aan een nummer werk, dan zie ik meteen beelden voor me en ideeën voor een videoclip. En zo kom ik uit bij mijn teksten.

"Een tekst schrijven vanuit een leeg blad is moeilijk, zeker als je happy bent. Ik probeer vooral te schrijven als een sterke vrouw, en niet als het slachtoffer met een gebroken hart. Je kunt ook op een positieve manier over liefdesverdriet schrijven, of met een zekere trots. Uiteindelijk wil je toch dat de man die je gekwetst heeft die teksten hoort, zonder dat die zich ergert aan dat wijf dat aan het huilen is in haar kamer. Al mag je nooit denken aan je publiek als je schrijft."

Ik ben toch altijd wat sceptisch als ik artiesten hoor zeggen dat het ze niet kan schelen wat anderen denken.

"De angst komt pas als ik effectief iets de wereld instuur. Maar als er plots iets ontstaat dat ik echt goed vind, dan ben ik echt euforisch en begin ik te zweten en te roken. (lacht) Schrijven doe ik echt voor mezelf. Ik zou niet, zoals jij, in opdracht kunnen werken. Dan heb ik last van faalangst."

Nu niet?

"Ik heb vooral schrik dat er niets van gaat komen, dat er niets gebeurt. Ik wil eindelijk iets maken waar ik trots op ben. Sommige mensen willen muzikant worden en gaan naar de muziekschool, maar ik stond gewoon te zingen voor de spiegel in mijn kamer. Ik had veel dromen maar ik deed er niets mee, of ik durfde niet."

Wat Marie fascineert, is de wereld die Sylvie creëert op het podium. "Ik ken haar als iemand die erg twijfelt, maar ik ken ook niemand die zo'n intrigerende performance neerzet met visuals en vooral beweging." Voor de camera, op Instagram of op het podium is Sylvie krachtig, sensueel en onbevreesd. "Ze weet perfect hoe ze haar lichaam moet gebruiken." Sylvie glimlacht. "Op Instagram is niets echt. Ik wil gerust eerlijk zijn, maar er is niets mis met een selfie waarvoor je honderd foto's genomen hebt tot je één mooie krijgt. Het is wel maf. Wij staan op en gaan slapen met Instagram. En de Kardashians."

De internetgeneratie, zeker? Je kunt er veel van zeggen, maar ik vind dat er ook veel goeds uitkomt.

"Het geeft artiesten de kans om persoonlijk contact te leggen met hun fans, of om standpunten in te nemen over politiek."

Zoals bij de verkiezingen in de VS: I'm with her.

"Oké, eerlijk: ik ben zelf niet zo bezig met politiek. Maar ik vind het wel leuk om ervaringen te delen, om jonge meisjes die muziek willen maken een hart onder de riem te steken. Vrouwelijke artiesten kunnen elkaar ook steunen."

Die zelfzekerheid op het podium, komt dat vanzelf?

"Ik ben niet graag in een grote groep, dan ben ik heel stil. Maar heb er nooit moeite mee gehad dat mensen naar mij kijken als ik dans. Omdat ik zoveel geoefend heb voor de spiegel, vroeger. Soms vergeet ik zelfs dat ik op een podium sta, alsof ik in trance ben. Dan heb ik niet eens door dat er geapplaudisseerd wordt. Een zalig gevoel.

"Dansen op het podium is voor mij eigenlijk niet anders dan feesten in een club. Zeker bij Soldier's Heart voelde ik me echt vrij, omdat ik niet het gevoel had dat onze performance alleen mijn verantwoordelijkheid was. Met Warhaus (het soloproject van haar vriend Maarten Devoldere van Balthazar) is het lastiger. Mijn taak daar is dansen en backings, en ben ik veel bewuster van wat ik daar sta te doen."

Wie zijn voor jou goede performers? FKA Twigs?

"Die is heel sterk, maar wel gemaakt. Lykke Li en Róisín Murphy, die zijn inspirerend. St. Vincent, die maakt rare bewegingen, heel cool. En Bowie, die tel ik er ook bij. Het mag androgyn zijn.

"Je hebt twee soorten artiesten: zij die kunnen creëren, en zij die performen. Wie allebei kan, is heel straf. Het pure songschrijven is nog moeilijk voor mij. Het is echt puzzelen. Wiskunde. Ik heb wel geleerd dat je je werk moet kunnen afgeven. Als artiest moet je niet alles zelf willen doen, zolang je een sterke visie hebt en goede keuzes maakt."