Lokerse Feesten nemen al dansend afscheid

Met Lady Linn werd de feelgoodfactor meteen flink de hoogte in gestuurd. Omringd door haar Magnificent Seven kuierde Linn - weliswaar met een gebroken teen - door haar repertoire van zorgeloze lovesongs als 'A Love Affair' en 'Cry Cry Cry'. Het swingde allemaal zoals het hoorde, en de vrolijk schetterende blazerssectie wekte meer dan eens de indruk dat je eigenlijk naar een bigband stond te luisteren. Ook als de sfeer wat intiemer werd en ze naast Christian Mendoza achter diens enorme piano ging zitten bleef ze overeind. Haar hitversie van Eddy Grants 'I Don't Wanna Dance' bleek een uitgelezen alibi voor een vraag-antwoordspelletje met het publiek, en die andere cover - het van Katy B geleende 'Katy on a Mission' was eveneens een aanwinst in een pretentieloze set.

Opmerkelijk hoe snel het publiek de nieuwe zangeres van Hooverphonic in de armen heeft gesloten. De nieuwe cd is een succes en de kaartjesverkoop voor de tournee liep ook als een trein, maar in Lokeren bleek toch dat de groep lang niet op alle vlakken een gunstige evolutie heeft ondergaan. Goed: onder invloed van Noémie Wolfs is de band live een stuk extraverter geworden, maar of dat nu echt een voordeel is? De ellenlange monologen van Callier haalden de vaart uit de set, en het moment dat violist Cédric Murrath de Claude François-classic 'Comme d' habitude' inzette was ronduit tenenkrullend. Het hield zowel de vaart als de sfeer uit een optreden dat eigenlijk alleen overtuigde zolang Wolfs zich tot het nieuwe materiaal beperkte. Zodra ze zich aan nummers waagde die origineel door Geike Arnaert werden gezongen, hoorde je hoe jong en onervaren haar stem nog was. Zelfs wereldsongs 'Mad About You' en 'Vinegar & Salt' gleden nu van je af als water van een dakpan. Zonde, vooral omdat de band een aantal songs van nieuwe arrangementen had voorzien waar zéker potentieel in zat. Het door de Belgische politiek geïnspireerde 'How Can You Sleep' was bovendien een knappe afsluiter waar de groep even de spieren balde. Helaas: too little, too late.

Raar dat de carrière van de New Yorkse Scissor Sisters momenteel wat stagneert. Niet alleen toonde deze muzikale Gay Parade zich in Lokeren als een betere liveband dan ooit tevoren, met Jake Shears en Ana Matronic tellen ze bovendien twee fantastische gezichten in de rangen waar de elektriciteit ook onderling van afspat. Aanvankelijk stond men er in Lokeren wat naar te kijken als een koe naar een voorbijrijdende trein, maar de tomeloze energie van de in latex gehulde Sisters werkte zo aanstekelijk dat het hele terrein uiteindelijk zijn innerlijke homo ontdekte en complexloos de Saturday Night Fever-versie van John Travolta. De twee extra achtergrondzangeresjes maakten vocale gelijkenissen met de Bee Gees nog frappanter, en ook de rest van de band liet nauwelijks steken vallen. Met 'Fire with Fire' en het exuberante 'I Don't Feel Like Dancing' raakte deze spetterende party helemaal op kookpunt. Alleen de regen zorgde in het laatste kwartier opnieuw voor een domper. Niettemin: een feestelijk slotconcert.