Direct naar artikelinhoud

'Ik zit tussen 2 vuren'

Linde Merckpoel zag het voorbije jaar haar lief (Gilles De Coster), haar copresentator (Tomas De Soete) en haar vriendin (Sofie Lemaire) de VRT-radiostudio's verlaten. Moeilijke momenten, maar de liefde voor leut en lichtheid blijft. 'Ik kan van werkelijk alles een mopje maken.'

Ze is 29, maar Linde Merckpoel lijkt een eeuwig meisje. Zoals ze tijdens ons gesprek haar enorme kom yoghurt leeglepelt. Zoals ze vertelt hoe ze ooit samen met Sofie Lemaire boven het koffiehuis van afspraak woonde. Zoals ze op vederlichte toon de balans van een zwaar jaar opmaakt.

Wilde je de ochtend niet meer presenteren?

Linde Merckpoel: "Niet zonder Tomas, nee. Dat zou voelen alsof ik hem bedroog (lacht). Toch had ik het er moeilijk mee de ochtend op te geven. Mijn hele leven was georganiseerd rond het feit dat ik zo vroeg begon te werken en overdag nog andere dingen kon doen. De ochtend is ook een bijzonder moment om radio te maken."

Omdat de impact groter is?

"Onder andere. Je merkt dat je mensen tussen vier en zes 's avonds, wanneer Sam en ik Zet 'm op Sam presenteren, niet met dezelfde dingen lastig moet vallen als tussen zes en negen 's morgens. Dan willen mensen van alles te weten komen. Wat staat er in de krant? Wat is er gezegd op Twitter? Wat is het nieuws van de dag? Tussen vier en zes zit het anders in elkaar. Je moet afwijken van het harde nieuws en leuke zijpaden vinden. Iets onnozels als 'drama in de playlist' bijvoorbeeld, waarbij ik in een bepaalde sfeer een song vertolk. Mensen hebben meer zin om een spelletje te spelen."

Heb je het er moeilijk mee dat je nog steeds 'maar' de sidekick bent?

"Niet echt."

Café De Linde, je programma op vrijdag, maakt veel goed?

"Ja, al is het cru om het zo te stellen. Eind vorig jaar ben ik zelf naar mijn baas gestapt met het idee voor dat programma. Ik had er zelf niet aan gedacht dat het een vrijdagavondprogramma zou kunnen worden, maar toen Jan (Van Biesen, nethoofd van Studio Brussel, ST) het me voorstelde, vond ik het wel meteen een goed idee. Ook al moest ik dan Gunter D., toch een figuur op zich, opvolgen. Het is een vrolijk danscafé op 't eind van de week geworden, maar het had net zo goed een middagcafé kunnen zijn."

Wilde je niet liever een dagelijks eigen programma?

"Ik heb daar zo niet over nagedacht. Ik wilde met Café De Linde vooral een flexibel idee pitchen. Op zondagmorgen had het ook kunnen werken, al was het dan eerder een soort katercafé geworden. Ik was al lang aan het nadenken over een programma dat bij mij zou passen. Maar ik vond het maar niet. Ik interview graag en hou van onnozelheden, maar ik had een kader nodig. Ik hield een brainstormsessie met een paar hele lieve mensen, maar het kwam maar niet. Tot ik op de titel Café De Linde kwam. Die riep meteen een hele wereld op. Dus printte ik een foto af van hoe ik me dat café voorstelde met daaronder een waslijst ideeën.

" Mijn baas lachte me een beetje uit toen ik ermee afkwam, maar hij heeft het wel erg geapprecieerd. Ik denk dat het ook de beste manier is om nieuwe stappen te zetten: zelf dingen voorstellen. Op radio en tv krijg je vaak dingen toegespeeld waarbij je telkens moet afwegen of het wel iets voor jou is. Het is logischer als het idee bij jezelf start. Sofie Lemaire heeft ook altijd zo gewerkt."

Kijk je naar haar op?

"Opkijken is veel gezegd, maar ik ben er wel jaloers op hoe goed ze weet wat ze wil. Ik ken niemand met zo'n verbetenheid, niemand die zo koppig kan zeggen: 'Nee, dit doe ik niet.' Ik probeer de dingen wel aan te pakken zoals zij dat doet, maar aan haar perfectionisme kan ik niet tippen."

Heeft ze er wel goed aan gedaan voor De kruitfabriek te kiezen?

"Dat vind ik wel. Beeld het je eens in. Daar staan ze dan voor je: Tom Lenaerts, Jan Eelen, Wouter Vandenhaute, mensen die al superveel straffe dingen hebben gemaakt en zij vragen jou: 'Wil jij samen met ons iets maken?' Zeg daar eens 'nee' op. Je weet gewoon dat als je dat doet, je het je later zal beklagen. Je mag niet vergeten dat Sofie nog nooit tv heeft gemaakt. Bij mij heeft het jaren geduurd voor ik doorhad hoe het medium radio werkte. En kijk eens wat Sofie nu al doet op vrijdagavond. Ze presenteert dat programma alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Heel typerend ook: het lijkt alsof ze de controle nooit verliest."

Hoe voelde je je toen zowel Sofie als Tomas en Gilles naar de televisie vertrokken?

"In de steek gelaten. Tomas zou vertrekken en ik wist uiteraard dat Gilles gesprekken voerde met VIER. Maar nog voor die rond waren, kwam het nieuws dat ook Sofie de overstap zou maken."

'Verdomd, nu zit ik te bleiten in mijn bad', tweette je toen.

"Heb ik dat echt zo geschreven? (lacht) Ik moet opletten wat ik allemaal op Twitter zet. De ergste tik echter kreeg ik toen bleek dat ook Arnout Bracke, onze multimediaman en mijn beste vriend op Studio Brussel, naar VIER zou vertrekken. Toen heb ik kwaad naar Gilles gebeld. 'Zeg tegen je vriendjes daar dat ze van mijn maten moeten afblijven. Het is genoeg geweest! Jullie hebben wie jullie nodig hebben.' Waarop Gilles: 'Maar liefje, ik neem die beslissingen toch niet.' Waarop ik weer: 'Het kan mij niet schelen.' En hop, neergelegd. (lacht) Ik hou van structuur, voel me pas goed als alles geregeld is volgens de patronen die ik ken. En opeens gingen al mijn lievelingsmensen bij de VRT weg. Weg structuur!"

Heb je er toen zelf over nagedacht weg te gaan?

"Het was een rare periode. Ik wist toen nog niet wat ik het jaar daarop zou doen. Gelukkig hebben mijn bazen daar toen goed op geanticipeerd en me snel bij hen geroepen. Toen ik wist dat ik Zet 'm op Sam en Café De Linde zou mogen doen en zou mogen samenwerken met fijne mensen als Sam en Jonas Decleer, viel er een last van mijn schouders."

Was radio een vroege liefde?

"Vroeger nam mijn moeder mij en mijn broer soms mee naar de Lee Factory Outlet Shopping in Sint-Niklaas. Daar maakten we dan reportages over op onze bruine Fisher Price-recorder. Tijdens de trip van Lokeren naar Sint-Niklaas interviewden we elkaar dan over wat er precies te gebeuren stond, in de winkel deden we verslaggeving ter plaatse en op de terugweg volgde een evaluatie. Kortom: een supersaaie show, maar desalniettemin: een show (lacht). Ik heb ook altijd graag naar de ochtendradio van Studio Brussel geluisterd, maar stond er nooit bij stil dat daar misschien mijn toekomst lag.

"In mijn jeugdjaren was ik een beetje fout. Ik zat in het (proeft de lettergrepen) voor-dracht-cir-cuit en ging overal te lande gedichten voordragen op een podium. Dus dacht ik: daar maak ik mijn beroep van. Ik dacht echt dat er een mooie toekomst als tekstbrenger was weggelegd voor mij (lacht). Dus ging ik woordkunst studeren aan het Herman Teirlinck Instituut. Daar zat ik dan, gedichten voordragend.

"In een klap was de liefde over. Ik weet nog steeds niet hoe dat komt. Ik raakte met de hakken over de sloot door mijn eerste jaar. Maar toen ik met een knoert van een identiteitscrisis in het tweede jaar aankwam, waren daar gelukkig Chris Dusauchoit en zijn radiolessen. Tot dan hadden wij les gehad van ernstige mensen die bezig waren met kunst en opeens was daar iemand die dingen zei als: 'Zeg het nu maar normaal' en 'Misschien ben je nu te veel aan het articuleren'. Heel prettig.

"In die tijd was ik zo in de ban dat ik een proefprogramma opnam en naar Jan Van Biesen opstuurde. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij zich dat niet meer herinnert. Ik heb hem toen zelfs een paar keer gebeld, vanuit de telefooncel aan de radiostudio in deSingel. Gelukkig kreeg ik steeds zijn antwoordapparaat. Het was een compleet fout programma, Ars poetica genaamd. Ik ben erin geslaagd een uur lang te emmeren over de diepere betekenis van de song 'Tubthumping' van Chumbawamba. (lacht) Ik ben Jan eeuwig dankbaar dat ik achteraf nog stage heb mogen doen bij Studio Brussel."

Op het eind van je studies werd je radiodocumentaire Gele laarzen wel bekroond met de RVU-Radioprijs.

"Ik ben toen op zoek gegaan naar een onderwerp dat dicht bij mezelf lag en kwam uit bij tante Katrien, die tien was toen ze overreden werd. Ik heb haar dus nooit gekend. Ik heb toen mijn moeder en haar zussen en broer, mijn oma en de man die haar had overreden, geïnterviewd. Dat ongeluk heeft een enorme impact op hun levens gehad. Het verdriet blijft. Het was niemands schuld, maar toch blijft iedereen zich schuldig voelen. Zussen die zeggen: 'Ik had moeten meegaan.' Een moeder die zegt: 'Ik had iemand moeten meesturen.' Een man die zegt met zijn leven te zijn doorgegaan, maar bij wie je in kleine details voelt dat hij er nog steeds aan denkt.

"Ik weet niet of ik me nu nog aan zo'n radio zou wagen. Of ik het nog zou kunnen. Ik hou van lichtheid en relativering."

Je huppelt door het leven?

"Niet altijd, hoor. Maar een echt donkere kant heb ik niet. Zelfs als het heel slecht met me gaat, kan ik er altijd wel nog om lachen."

Da's een kunst.

"Ja, al lach ik de dingen soms te veel weg. Ik kan er niet aan doen. Ik hou niet van mensen die zichzelf en hun problemen te serieus nemen. Zo wil ik niet zijn. Als ik over iets aan het zeuren ben, gaat er tijdens mijn verschrikkelijk verhaal minstens zeven keer door mijn hoofd: 'Linde, hoor jezelf bezig' en dan pareer ik het met een onnozel mopje. Ik kan van werkelijk alles een mopje maken. Daar moet ik mee opletten."

Het voordeel is wel: als ze voor een tv-programma een grappige vrouw nodig hebben, sta jij tegenwoordig bovenaan het lijstje.

"Mja. Weet je wat ik echt haat? Telefoontjes à la: 'We waren nog op zoek naar een toffe madam.' Of: 'We zochten nog een zotte doos'. Verschrikkelijk! Ik rendeer ook alleen maar in programma's die ik zelf leuk vind. Zoals De laatste groet met Bart Peeters of nu Twee tot de zesde macht, de quiz van Bart De Pauw."

Zie je die programma's als uitstapjes of toch ook stiekem als opstapjes?

"Uitstapjes. Radio blijft mijn job."

Dat zei Sofie Lemaire vier jaar geleden ook.

"Het is natuurlijk moeilijk om te zeggen. Als ik ooit een lumineus idee krijg en ik voel dat tv er het gepaste medium voor is, dan sluit ik niks uit. Maar het zal moeten vertrekken vanuit een idee. Ik ga niet in elk programma als zotte doos zitten."

Heel wat VRT-mensen verklaren in interviews hun trouw aan het huis. Voel jij die loyaliteit ook?

"Ik zit tussen twee vuren. Soms voel ik me wat ontheemd. Ik zie met hoeveel liefde en passie er tv gemaakt wordt bij Woestijnvis en zie ook hoe er bij ons soms met een zure verbetenheid op de VRT-borst wordt geklopt. Daar kan ik moeilijk mee om. Versta me niet verkeerd. Ik ben trots dat ik voor de VRT werk en vind ook dat we goede programma's maken. Maar om dat nu keer op keer op Twitter uit te schreeuwen? De komst van VIER heeft de dingen op scherp gesteld en soms vind ik dat jammer. Maar op dit moment is de VRT wel de beste plek waar ik zou kunnen werken. Ik voel dat men nieuwsgierig is naar wat ik nog zou kunnen doen. Dat voelt goed."

Is Gilles gelukkig bij VIER? Hij lijkt nog niet helemaal tot zijn recht te komen in De kruitfabriek.

"Hij is een nieuw medium aan het ontdekken. Zoiets gaat traag. Zo hoort het ook."

Heeft hij het daar zelf niet moeilijk mee?

"Ik denk wel dat hij soms uitkijkt naar een interview van langer dan vijf minuten, maar hij leert superveel. Dinsdag hoorde ik hem in De kruitfabriek vertellen over zijn interview met de Congolese gynaecoloog Denis Mukwege en hij deed dat zo empathisch en doorleefd: zo had ik hem nog nooit bezig gezien. Je merkte dat hij een andere kant van zijn talent aan het ontdekken was."

Is hij ambitieuzer dan jij?

"We zijn elkaar waard, denk ik."

Zal één van jullie nooit een stapje terug moeten zetten? Als er kinderen komen, bijvoorbeeld?

"Oei, nu je het zegt (lacht). Momenteel zijn we professioneel bezig de grote beslissingen voor ons uit te schuiven. Ik kan het iedereen aanraden (lacht)."

Heb je last van het 'bijna 30'-gevoel?

"Ik heb een tijdje gedacht dat ik een quarterlifecrisis had. Het ene moment ben je een vrolijke caféganger, het andere iemand met een huis en een job. Soms brengt dat me wat in de war. Er is op korte tijd ook wel heel veel veranderd in mijn leven. Mijn bioritme is compleet geswitcht, ik zie Gilles veel minder, zit 's avonds vaak alleen in ons lege huis. Dan denk je wel eens: 'Is dit wel oké?' 'Moet ik niet iets anders gaan doen?' 'Moeten we een wereldreis gaan maken?'"

En?

"Gilles zei het gisteren weer: 'Misschien moeten we onze job opzeggen en een jaar naar het buitenland vertrekken.' Als hij het zou menen, ik zou het overwegen (lacht). Maar het leuke is: het kan nog. Dat de optie nog steeds openligt, is voorlopig genoeg."

Zet 'm op Sam, elke werkdag om 16u op Studio Brussel.

Café De Linde, elke vrijdag om 18u op Studio Brussel.

Twee tot de zesde macht, elke zondag om 20.30u op Eén.