'Trappisten en pizza's na de rit'
Il Passo dello Stelvio. Zelfs geboren klimmers huiveren bij de gedachte aan de Italiaanse bergpas. Vijf jaar geleden boekte Thomas De Gendt er zijn mooiste zege. Ook vandaag kan de Stelvio de Giro op zijn kop zetten.
"Straf dat ik al het onderwerp ben van een retroreportage. Ik ben toch nog altijd coureur?" Ook als hij enthousiast is, houdt Thomas De Gendt (30) vast aan zijn droge en onderkoelde stijl. Het klopt, vijf jaar is weinig als je over wielergeschiedenis spreekt, maar historisch was het moment wel. "Ik geef toe," zegt hij, "ik schrik zelf soms nog als ik mijn naam zie staan in het lijstje met renners die ooit het podium van een grote ronde hebben gehaald."
De renner van Lotto-Soudal, toen nog Vacansoleil, doet zijn verhaal op een terras in het Spaanse Calpe. Daar is hij al de hele maand op stage. Bij een koffie en een croissant haalt hij herinneringen op aan die memorabele dag in 2012. "Het was een verschrikkelijke rit. Liefst 219 kilometer met vijf cols: Tonale, Aprica, Teglio, dan de Mortirolo en tot slot de Stelvio. Bijna 6.000 hoogtemeters. Zelfs op training is zo'n tocht legendarisch."
De Gendt deed net geen zeven uur over de etappe. Hij trok in de aanval op de Mortirolo en kwam solo boven op de Stelvio. Na 48 haarspeldbochten, 2.758 meter hoog, tussen muren van sneeuw. Hij had nog net de kracht om één gebalde vuist de hoogte in te steken. "De col is niet bijzonder steil (gemiddeld 7 procent, BA), maar hij blijft duren", zegt hij. "Tweeëntwintig kilometer vanuit Bormio. Dat duurt al lang op het vlakke, laat staan bergop. Ik heb er een uur en zeven minuten over gedaan, dat is echt de limiet. Die laatste drie kilometer zijn er te veel aan. Echt waar, de Stelvio is een kloteberg. Het enige goede is het uitzicht op de top."
Vijf jaar na datum herinnert De Gendt zich de details van zijn raid nog altijd haarscherp. Dat hij op vier seconden van de virtuele roze trui kwam bijvoorbeeld. Achter hem was het grote paniek bij de favorieten. Straf, want op de ochtend van diezelfde dag nam niemand hem ernstig, ook al stond hij toen al achtste. "Na de rit was er voor alle renners uit de top tien een helikopter voorzien die hen na de rit naar het hotel zou brengen, behalve voor mij. Ze gingen ervan uit dat ik door het ijs zou zakken en dus moest ik met de bus naar het hotel.
"Ik kwam aan om 23 uur. Uit miserie heb ik een paar trappisten gedronken. Ik had die wel verdiend, vond ik. De kok van de ploeg is ook nog in actie geschoten, hij heeft een pizza prosciutto en een pizza hawaï gebakken."
Mooier dan Ventoux
De Gendt had in de laatste kilometers van de Stelvio nog veel tijd verloren. Van zijn voorsprong van vijf en een halve minuut op de favorieten onderweg bleef uiteindelijk maar de helft over. Daarmee was hij opgeklommen naar de vierde plaats in de stand.
"Na de tijdrit was ik derde", vertelt hij droog. "Ik werd vijfde in de tijdrit en was daarmee de beste van de klassementsrenners. In de stand sprong ik nog over Scarponi. Ik moet eerlijk zijn: in die Giro zaten de omstandigheden mee. Er deden geen Contador, Wiggins of Froome mee. Rodríguez en Hesjedal waren niet de absolute toppers, Basso en Scarponi waren al op hun retour, Uran en Henao waren nog jong." Uiteindelijk strandde De Gendt in Milaan op 1:39 van de eindwinnaar Ryder Hesjedal.
"Ik denk met plezier terug aan die Giro. Zelf probeer ik elk jaar terug te keren naar de Stelvio. Elke keer rijd ik met de fiets naar boven, om de herinnering levend te houden.
"Ik heb ook gewonnen op de Mont Ventoux, maar mijn zege op de Stelvio is de mooiste in mijn carrière. De Tour is groter dan de Giro, en dat maakt de Ventoux wellicht belangrijker, maar sportief schat ik de Stelvio hoger in."