Held voor een dag

'Heroes' van David Bowie galmde door Turf Moor. Een stadion als een lappendeken, opgesmukte vergane glorie. Oud en nieuw als een tang op elkaar, met een overheersende geur aan nostalgie. Een nijdige wind vanuit Burnley City Centre blies het eenzame vlaggetje op het golfplatendak van de oudste tribune strak. In de verte, boven het pittoreske maar grijze landschap met identieke rijhuisjes, kerken en die ene verdwaalde schoorsteen, dreigde de hemel.

Er zijn mooiere oorden op aarde dan Burnley. Geen palmbladeren overal op de grond, geen brandende zon, geen hypermodern Colosseum. Defour snoof eens diep en keek twee keer rond. Een oorverdovend applaus steeg op bij het afroepen van het nummer zestien. Uit de tribunes rolde een liedje, op het deuntje van Billy Ray Cyrus' 'Achy Breaky Heart':

"We've got Defour, Steven Defour.
I just don't think you understand.
He's Sean Dyche's man, better than Zidane.
We've got Steven Defour."

Een mooi verwelkoming. De middenvelder is anders gewoon. In tegenstelling tot in België kleeft er in Engeland geen controverse aan hem. Daar is hij niet de judas die Genk met de wet van '78 verliet. Evenmin de speler wiens hoofd er, figuurlijk, wordt afgekapt omdat hij voor de aartsrivaal koos en ook daar werd weggehoond.

De Engelsen kennen Defour vooral als een verloren talent. De jongen naar wie Sir Alex Ferguson ooit een brief schreef om hem een spoedig herstel te wensen. Als de voetballer die in computerspel 'Football Manager 2008', in zijn glorieperiode bij Standard, een zekerheid was voor succes. Sommigen trokken grote ogen dat hij bij Burnley eindigde, een kneusje in de Premier League. Vandaar die 'beter dan Zidane'.

"Maar laat me eerst maar een paar matchen spelen", zei Defour. "De ontvangst was geweldig en de rust hier gaat me goed doen. Ik kan hier mijn ding doen zonder dat ze het vergrootglas bovenhalen. In België was er altijd wel iets. Niet dat ik uitgekeken was op de competitie of zo, maar dat ik niet zo geliefd was bij Anderlecht, was een van de redenen waarom ik aan een nieuwe uitdaging toe was. Dit is de challenge die ik wilde. En zeg nu zelf: wie wil er niet in Engeland voetballen?"

Zelfs in the middle of nowhere, waar opa met de pet op een dood moment de ref lelijke woorden naar het hoofd slingert: "Mason, you're a cock."

In zijn eerste 55 minuten in het Burnley-shirt deed Defour wat coach Sean Dyche van hem verwachtte: de tanden zetten in de benen van Lallana en Wijnaldum. Dat was het merendeel van de tijd zo: Burnley raakte nauwelijks een bal, amper 19 procent balbezit hadden ze.

Pitbull Defour zette druk, gooide zich in de loop van een schot, holde van hot naar her en lag met een knappe ren aan de basis van de 2-0. Meteen een assist. De basis voor een stunt tegen Liverpool was gelegd.

Twee schoten tussen de palen, twee goals. Simon Mignolet had er geen verhaal tegen. Het uur haalde Defour niet. Bij een actie overstrekte hij even de knie. Zonder erg, maar Dyche had ook gezien dat zijn gezicht rood aanliep. Motortje over zijn toeren. Hij verving hem meteen.

"Aan de rust zei ik tegen hem: welkom in de Premier League", aldus zijn coach. "Het ging wat sneller dan hij in België gewend is, maar hij zal dat wel leren. Hij kan voetballen, dat hebben we gezien. Hij was geweldig."

Defour beaamde: "Soms stonden we met ons tweeën tegen zes man. Niet te belopen. Maar het was wel goed. Zeker tegen Liverpool."