Wereldcreatie van ‘The Rage of Life’ door de Vlaamse Opera
Een opera schrijven voor jongeren: dat lijkt pas een spannende opdracht. De Zwitserse theaterauteur Igor Bauersima en de Australische componiste Elena Kats-Chernin gingen de uitdaging aan in The Rage of Life, een opera voor ‘jong volk’.
OPERA > Tragikomedie van jeugdig verlangen naar het leven en blinde doodsverachting HHH
ANTWERPEN
Is de leef- en denkwereld van jongeren, met haar exuberante zwart-witoordelen, niet als dusdanig opera? Na de wereldpremière van The Rage of Life vorige zaterdag in de Vlaamse Opera, ben je daar niet meer zo zeker van.
Oorspronkelijk had Bauersima de opdracht gekregen om zijn successtuk Norway.Today te bewerken tot een operalibretto. Uiteindelijk schreef hij een nieuw verhaal (“een synthese van alles wat ik wilde en wat Aviel Cahn (de intendant van de Vlaamse Opera, SM) me had gevraagd”), dat als het ware de hersenen van opgroeiende jongeren naar buiten wil stulpen, zodat we zien wat er in hun hoofden omgaat: de ongebreidelde drang naar vrijheid en ongebondenheid, het ongebroken geloof in de liefde, maar ook het plezier in absurde woordspelletjes en grote slogans. Aan de andere kant heeft Kats-Chernin die wereld proberen te vatten in een muziek die balanceert tussen conversatie-opera en musical, tussen glinsterende instrumentatie en de banale drieklankstructuren van de schlager. Beide pogingen blijken onvoldoende om de volheid van de jeugdige psyche te vatten en onderschatten tegelijk het esthetische bevattingsvermogen van jongeren. Ze proberen met andere woorden te veel om in de gunst te komen van een doelpubliek, in plaats van het te confronteren.
Die fundamentele vergissing zie je in vele kleine tekortkomingen: de - bij alle verbale virtuositeit - vaak al te grote woorden maar ook de overvloed aan wisecracks, de met veel formele kundigheid maar veel te weinig durf en uitdaging geschreven muzikale begeleiding. Ze stelt de spelers ook voor een onmogelijk dilemma: om echt rebelse jeugd te spelen is het materiaal te soft en om de diepte van de gevoelens te peilen is het te oppervlakkig. Een aantal zangers vinden desondanks een juist evenwicht. Liesbeth Devos is zowel vocaal als scenisch overtuigend als het droombeeld Helena. Tobias Hächler heeft de vocale présence en de jeugdige fysiek voor het hoofdpersonage Leif maar weet niet altijd blijf met de overdrijving die de rol van hem verlangt. De vele kleinere rollen, vaak meervoudig bezet met leden van het operakoor, worden degelijk maar soms ook onhandig of niet helemaal juist getypeerd.
Dat neemt niet weg dat The Rage of Life met veel professionaliteit en zelfs fantasie is geschreven en vormgegeven. Het stuk zelf wisselt - op de overbodige proloog na - duidelijke plotwendingen af met de veruitwendiging van droom en verlangen. Het decor - eveneens van Bauersima - is efficiënt en inventief en mengt op een simpele en logische manier videoprojecties en scenografie. De muziek wordt accuraat en zelfs expressief gespeeld door leden van het operaorkest onder Daniel Inbal.