Ploegen in het veld tussen punk en folkmuziek

van zes jaar duiken The Walkabouts opnieuw op

met vers voer. Travels in the Dustland foetert over een wereld met verschillende gezichten maar ligt iets gematigder in het oor dan zijn voorganger. Misnoegd over de wereld zijn Chris Eckman en Carla Torgerson nog steeds: 'het wordt hoog tijd voor wat echte change'.

Torgerson was vroeger nog mevrouw Eckman maar het koppel ging nog voor het opnemen van Acetylene uit mekaar, wat het voortbestaan van de band even op losse schroeven zette. Dat hun echtscheiding ook het schrijfproces van Travels In The Dustland verlamde willen ze niet met zoveel woorden gezegd hebben: "het leven nam gewoon over. Plots is alles nieuw en dan heb je even de tijd nodig om alles op een rijtje te zetten", zegt Torgerson.

"Bovendien zijn we nooit echt planners geweest en gebeurde het al dan niet opnemen van een plaat bij ons altijd heel natuurlijk", vervolgt Torgerson. "Wanneer drie jaar geleden de opnames dan toch concreet werden zag het er naar uit dat sommige bandleden nog niet helemaal klaar waren om met totale focus opnieuw in de band te stappen en sleepte het proces aan."

Wanneer er een te lange pauze tussen platen zit, durft zelfs bij The Walkabouts het Guns 'n Roses-syndroom te gaan sluimeren: "Door zo lang te wachten stijgt de druk, scherpen de verwachtingen aan en ga je ook voor jezelf de grens verleggen", zegt Eckman.

"Het was ook best een dramatische gebeurtenis: 25 jaar lang zijn we alleen vooruit gegaan en dan sta je plots ongewild ter plaatse te trappelen. En toch was het niet maken van de plaat het beste wat de plaat kon overkomen."

Dommekloot

Eckman is een oude punker terwijl Torgerson een liefde koestert voor de traditionele Amerikaanse folkmuziek. Het veld daartussen ploegen ze op deze plaat wederom verder uit. Beide genres zijn er ook op gebrand hun luisteraars een geweten te schoppen, maar The Walkabouts willen dat geweten eerder wakker schudden.

"We gaan de luisteraar niet naar de waarheid loodsen", sust Eckman, "de les die punk ons geleerd heeft, is dat je het vooral zelf moet doen. Zoals in 'No More Heroes' van The Stranglers: het is niet aan de media noch de scholen om jou te doen verstaan wat er gebeurt, het is je eigen verantwoordelijkheid.

"Bovendien moet je je publiek niet onderschatten. Het zijn allesbehalve dommekloten en ze halen uit je songs wat ze willen. Zelfs al predik je De Goede Boodschap, dan nog kan er iemand iets negatief in vinden.

"Wij creëren moods waarin het denken vrij is zonder dat we die gedachten meteen in je hersenen pluggen. Dat gezegd zijnde betwijfel ik het dat we een rechtsgezind publiek hebben (lacht)."

Wie The Walkabouts van in het begin volgt, weet misschien nog hoe ze noodgedwongen onder de grungevlag moesten varen. Maar rekenden ze zichzelf eigenlijk tot die stroming?

Eckman: "Goh, die mannen waren onze buren en onze vrienden maar stilistisch hadden we absoluut niks met mekaar gemeen. We hebben samen op de affiche gestaan, samen rondgehangen, samen gedronken en met zij die nog leven hebben we nog steeds contact. Met alle vijf (lacht)."

Het waren vooral de journalisten die elke band die in die periode uit Seattle kwam tot de grunge rekenden. Eckman: "Ons verhaal was al geschreven nog voor er een verhaal te vertellen was. Tot ze dan inzagen dat we niet in het plaatje pasten. Hoezo je komt uit Seattle en je speelt geen grunge? Ga dan maar in Europa spelen, daar weten ze wel raad met jullie. Dat is het verhaal van The Walkabouts in een notendop (lacht)."

Stikken in het stof

Thematisch tapt de band nog steeds uit het maatschappijkritische vaatje dat de slagader van hun werk vormt. "De titel is nochtans niet noodzakelijk scherpzinnig", nuanceert Eckman, "Ik reed met de jeep door de Sahara en was letterlijk aan het stikken in het stof. Toen ik thuis aan de schrijftafel postvatte werd het echter al snel duidelijk dat de plaat inhoudelijk op Amerika zou focussen.

"De Sahara werd een Amerikaanse woestenij waar mensen geconfronteerd worden met zichzelf, hun vrijheden en hun gebreken." En hoewel de droogte, het stikken en het branden terugkerende thema's zijn, weigert hij het een conceptplaat te noemen.

"Veeleer een cyclus van songs zich door het centrale thema tegen een afgebakende achtergrond afspelen. Niettemin zijn het aparte verhalen maar moet je de droogte ook als metafoor zien voor het spiritueel en emotioneel opdrogen van de mensheid."

INFO:
The Walkabouts spelen op 21 januari in de Handelsbeurs in Gent.