Direct naar artikelinhoud

Von Trapp-gevoel

Twintig graden Celsius en een onbewolkte hemel, dat bedelt om een terrasje. Dus daar zitten we, zonnebril op de neus, te wachten op de Italiaanse lunch. De armen gaan voor het eerst bloot in het vers gewassen en gestreken zomer- topje. Geweldig is dat moment wanneer je je winterspullen wegbergt en de zomerspullen door de snelwas draait. Weg, stof van zes maanden.

Naast ons schuift een ouder koppel aan tafel. Ze zien er niet blij uit, die twee. Ze zeuren. De tafeltjes zijn te klein. Mevrouw wil er twee, om haar elleboog op te parkeren. Mijnheer bekijkt de kaart met een zuur gezicht. Er staat niets op waar hij zin in heeft. Nochtans is dit een gewoon Italiaans restaurant. Misschien zit hij op het verkeerde terras?

Ik kan het niet laten, ik spits mijn oren. Hun toon is zo negatief dat ik me afvraag wat er nu zo slecht kan zijn op dit mooie tijdstip, op dit fijne plekje. Ze hebben tijd en geld genoeg om in de zon te eten, waarom kunnen ze daar niet van genieten? Het gezanik gaat voort. Eerst willen ze elders heen, dan weer niet. Jammer, want ze beginnen me te ergeren. Ze maken zich dik over het eten dat nog niet besteld is, maar dat zeker op zich zal laten wachten. Ze eisen van de ober een snelle bediening. Als tien minuten later de man “Zie je wel dat het lang duurt” moppert, maant zij hem aan om binnen even het vuur wat op te poken. Ik haak af. Mijn hersenen duwen prompt de escapeknop in. Ik richt mijn aandacht op het ijssalon aan de overkant. Zou de ijsboer vandaag amandelmelkijs in voorraad hebben? Mijn hoofd klaart gelijk op.

Ik vrees dat ik een hoog Maria von Trapp-gehalte heb. ‘My Favorite Things’ is een van de leukste nummers uit The Sound of Music. En bovendien werkt het. Aan favoriete dingen denken helpt mij ook om het glas halfvol te blijven zien. Ik word blij van dikke sappige kersen en lammetjes. Van foto’s van poezen. Van nieuwe onderbroeken. Van gelukte muffins. Van de perfecte melkschuimkraag op mijn dubbele espresso. En ik ben niet de enige.

Een kleine drie jaar geleden startte de Canadees Neil Pasricha de blog 1000awesomethings op. Bij wijze van ontsnapping aan de dagelijkse routine van zijn kantoorjob hield hij bij wat hem die dag blij had gemaakt. Al snel volgden wildvreemden zijn virtuele dagboek, en stuurden ze zelf suggesties in. Die variëren van ‘de geur van regen op een zonnige stoep’ over ‘struikelen en merken dat niemand het gezien heeft’ en ‘iemand erop betrappen dat hij zit te zingen in de auto en er samen om lachen’. Vandaag is de blog uitgegroeid tot een internationale internetgemeenschap waar mensen elkaar vertellen waarmee ze zich troosten als het leven hen iets te hard wordt. Zelf noemen ze de blog een warm dekentje, een manier om de boze buitenwereld even buiten te sluiten. De beste favoriete dingen werden zelfs verzameld in een boek. In het Nederlands kreeg het de Bond Zonder Naam-achtige titel Geluk zit in een klein hoekje (Uitg. Sijthoff).

Veel kleine gelukjes en hier en daar een groot, daar moeten de meeste onder ons het mee doen in het leven. Geluk is geen mensenrecht, het is iets wat je afdwingt. Als de geur van versgebakken brood of de zon op je blote armen daarbij kan helpen, waarom ook niet?

En als u me nu wilt excuseren? Mijn jeansbroeken hangen te drogen in de zon, en ik moet er dringend aan gaan snuffelen terwijl ik naar John Coltranes versie van ‘My Favorite Things’ luister.

Cathérine Ongenae