Geachte heer De Vilder, Beste Wim,

Ruim vijf jaar al schrijf ik wekelijks een brief naar een inwoner van medialand. Alle rangen en standen zijn de revue gepasseerd en zelfs de grootste televisuele beunhazen probeerde ik met wat goede raad een hart onder riem te steken. Goed bezig, denk je dan.

Tot iemand je met de neus op de feiten drukt en je het verwijt krijgt door het bos de bomen niet meer te zien. Niet zomaar iemand, maar mijn bloedeigen moeder. Ze had - "ik ken die vent niet eens" - mijn hommage aan Sean Dhondt met toenemend ongenoegen gelezen en vroeg me met aandrang voortaan niet langer inkt en tijd te verspillen aan wat ze "zelfingenomen blagen" noemde. "Iedereen kan tegenwoordig op tv komen en dus moet kwaliteit meer dan ooit op kwantiteit primeren", stelde ze scherp en veegde daarmee mijn argument dat iedereen een eerlijke kans verdient, categoriek van tafel.

Zo vond ze het een regelrechte schande dat ik jou nooit geschreven heb. "Rustig, bescheiden en altijd 'proper op zijn eigen'." Ik boog schuldbewust het hoofd want ze had overschot van gelijk. Hoewel je naam al sinds het prille begin van deze rubriek bovenaan mijn lijstje staat, heb ik je gemakshalve bewust - "die De Vilder zit er over tien jaar nog" - genegeerd. En zoiets doe je niet met een alom gerespecteerd nieuwsanker. Sta me toe dat nu, vergezeld van welgemeende excuses, goed te maken.

Het is trouwens nooit persoonlijk geweest, Wim. Wellicht was je als dagelijkse heraut van goede en slechte tijdingen te vanzelfsprekend geworden. Sommige mensen lijken immers gemaakt voor de eeuwigheid en verworden in de loop der jaren tot vertrouwd tv-meubilair dat pas opvalt als het wordt verschoven of verdwijnt. Kijkers hebben, zeker bij ernstige nieuws- en duidingsprogramma's, nu eenmaal behoefte aan de rustige vastheid van een vertrouwd gezicht.

Ook aan jou heb ik moeten wennen toen je zo'n vijftien jaar geleden als jong broekje van de radio ineens mijn huiskamer binnenwandelde, nadat Stef Wauters naar VTM was getransfereerd. Gelukkig klikte het verbazend snel met de immer onberispelijk verpakte presentator/journalist, die zowel metier als betrouwbaarheid uitstraalde en over looksénbrains bleek te beschikken. Geen tafelspringer of vaste klant in de boekskes, maar een publiciteitsschuwe BV. Inmiddels uitgegroeid tot een veelgevraagde mediatrainer en het wervende uithangbord van de openbare omroep. Zonder enig risico inzetbaar voor glamoureuze prestigeprojecten als Kom op tegen kanker, Het gala van de Vlaamse televisiesterren of een even legendarisch als nietszeggend interview met de kroonprins.

Maar ondanks die zijsprongetjes bovenal de nieuwsman in hart en nieren gebleven die er, in tegenstelling tot 'cafébaas' Freek Braeckman, angstvallig over waakt dat zijn geloofwaardigheid intact blijft.

Ik was er dan ook even niet goed van, toen je liet weten na tien jaar rijp te zijn voor nieuwe uitdagingen en niet langer als 'de kop' van Koppen wilde fungeren.

Het deed me denken aan de onzalige dag waarop bekend raakte dat de grote Jan Becaus dra de hectiek van de studio zal inruilen voor de rust van een, oververdiend, pensioen. Als dagelijks baken van vakmanschap en vaderlijke rust zo vergroeid geraakt met scherm en kijker dat ik me zelfs even afvroeg of er na zijn heengaan überhaupt nog wel nieuws zou zijn. Ineens leken er geen zekerheden meer. Ik weet nu al dat ik hem zal missen. Die strakke onderwijzer die met zijn immer latent aanwezige gevoel voor humor zelfs aan de kurkdroge 'Deuw Jeunes' een sappige twist wist te geven.

Gelukkig is zijn opvolging verzekerd. Want ook jij bent zo'n comfortabele zetel, Wim. Geen flashy nieuwerwets design waarin je mooi doch ongemakkelijk zit, maar een stevig en oerdegelijk stukje Vlaams ambachtswerk dat tegen een stootje kan.

En dat zal nodig zijn. Straks de enige haan in het kippenhok van Het journaal. Niet eentje die luid kraaiend boven op de mesthoop om aandacht schreeuwt, maar een rustig en immer plichtsbewust exemplaar dat zich liever in stilte bekommert om het geluk en welzijn van zijn hennen.

Welke man kan zeggen dat hij zonder een spoor van afgunst en 'benijerij' op handen gedragen wordt door een kwartet vakvrouwen met haar op hun tanden? Ik in ieder geval niet.

Uit doorgaans betrouwbare bron weet ik dat je bij keizerin Martine in de bovenste la ligt en inCafé Corsari hoorde ik dat Goedele en Annelies woorden te kort kwamen om hun, platonische, liefde voor jou te bezingen. Verbaasd en bewonderend keek ik toe hoe je samen met Hanne in De klas van Frieda een dansje placeerde op de klanken van de Braziliaanse oorwurm 'Balada - 'tchê, tchêrere, tchê, tchê' - Boa'. Stomend topspektakel waarbij jij veel losser in de heupen bleek dan de door mij evenzeer hogelijk gewaardeerde, maar iets roestigere Dany Verstraeten.

Voor mij was het een van de leukste tv-momenten dit jaar. Omdat het zo uitzonderlijk was om je, even, helemaal loos te zien gaan, maar toch vooral omdat je zelfs toen nooit de waardigheid verloor die nu eenmaal van een journaalanker wordt verwacht. Always a touch of class.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Jaren geleden hebben we in de buurt van Zaventem op het verjaardagsfeestje van een gemeenschappelijke vriend, die net als jij de herenliefde is toegedaan, zelfs enkele woorden gewisseld. Waarover precies weet ik niet meer, maar ik herinner me wel een vent zonder kapsones die meteen respect afdwong en niet, zoals zovelen in medialand, koketteerde met zijn geaardheid. Every inch a gentleman. Tien jaar geleden zonder veel rumoer en grote verklaringen uit de kast gekomen en daar door helemaal niemand, zelfs niet door de vrouwelijke kijkers die je als de ideale schoonzoon beschouwden, scheef voorbekeken.

Ergens moet ik trouwens nog het boek Mannenliefde hebben liggen waarin jij en je man Stefaan samen met andere bekende homokoppels hun liefdesverhaal vertellen. Als ik het terugvind, lees ik het. Beloofd!

Vanzelfsprekend zal ik vol belangstelling naar Het jaar 2015 kijken. Het nieuwe project waarin je de vijf jaar geleden opgetekende toekomstvisie van acht prominente medemensen aan de realiteit zal toetsen.

In afwachting blijf ik elke dag trouw Het journaalvolgen. Keep up the good work en doe alvast de meisjes en Jan Becaus mijn groeten.