Disco glittert weer op de dansvloer

"Ze zullen het verkeerd interpreteren, bespotten of erger nog: het helemaal negeren. De mensen zullen lachen met John Travolta en met zijn witte polyester pakjes en plateauschoenen. Maar disco was te groot, en te plezant, om voor goed te verdwijnen. Ooit moet het wel terugkomen." Het is 1998, Natalia Imbruglia domineert de hitlijsten, en de toekomst van de disco wordt voorspeld. In The Last Days of Disco meer bepaald, een film met Whit Stilman als regisseur en Josh Neff, een rol van Matt Keeslar, als akelig nauwkeurige waarzegger.

De dood van boegbeelden Donna Summer en Robin Gibb onthoofdde dan wel tijdperk en generatie, murw is disco niet bepaald. "Helemaal niet", zegt Jimmy Dewit, beter bekend als DJ Bobby Ewing van Discobar Galaxy. "Integendeel, disco is net helemaal terug. Kijk maar naar het succes van 'I Follow Rivers' van Lykki Li, of naar het populairste nummer van dit moment, The Magician-remix van Sam Sparro's 'Happiness'. Dat is toch pure disco?"

Veelzeggend is ook de ruime aandacht voor de dood van zowel Donna Summer als Robin Gibb. Weelderig en wereldwijd. Maar vooral: unaniem lovend. Liggen de gloriejaren al enige tijd achter de rug, gerespecteerd zijn de discosterren des te meer. Dewit: "'I Feel Love' heeft zonder twijfel de helft van jullie platencollectie beïnvloed', schreef het Britse blad NME na de dood van Donna Summer. Wel, daar is volgens mij veel van aan. Daft Punk, om maar iets te zeggen, heeft een groot deel van zijn mosterd bij disco gehaald. House, hiphop, pop: het is ongelooflijk hoe ver de invloed van disco gaat."

Groot vakmanschap

Vijfendertig jaar na 'Saturday Night Fever' zindert de discokoorts nog steeds na. Meer zelfs: flirt ze met het delirium. Van Friendly Fires over Hercules and Love Affair tot Justice, en van Hot Chip over Goldfrapp tot Scissor Sisters: de voorbije jaren draaiden haast alle hipste acts de flarden disco gretig door de mangel. Met 'Ode to Sad Disco' bevat zelfs de nieuwste plaat van Mark Lanegan een denderende discobeat.

"Lange tijd wilde iedereen zijn dance alsmaar harder en agressiever, nu mag het allemaal weer minder wat vrolijker", zegt Dewit. "En je kunt misschien wel lachen met de falsetto's van de Bee Gees, maar hun arrangementen zitten fantastisch in elkaar. Bovendien klinken die opnames ook nog steeds ongelooflijk schoon. Ze zijn volgens de oude wetten van de pop gemaakt, met een grote liefde voor muziek. Dankzij topproducers als Nile Rogers, Chic of Giorgio Moroder ademen die platen een groot vakmanschap uit. Zij doken nog echt met de muzikanten en de strijkers de studio in en zochten dagenlang naar de juiste sound. De producers van tegenwoordig zijn dat vaak helemaal kwijtgespeeld, want de technologie heeft het ons te makkelijk gemaakt. Maar goede disco steekt qua sound nog altijd met kop en schouders boven de rest uit. Vandaar ook dat die songs zoveel gesampled worden."

De korf waaruit geplukt kan worden, oogt dan ook onuitputtelijk. Tussen juli '77 en augustus '79 bezetten maar liefst 38 discosongs de top van de USA Billboard Charts. "In mijn jeugd was disco all over the place", zegt Dewit. "Eind jaren 70 was het dé sound, die ongelooflijk veel hits heeft voortgebracht. En omdat ze allemaal zo makkelijk mee te fluiten zijn, kent iedereen ze vandaag nog. Dat is bij pakweg heavy metal toch wel even anders."

Nochtans verdween disco oorspronkelijk even gezwind van de dansvloer als het erop was gekomen. Te glad. Te zwart. Te vrouwelijk. Te gay. Te alomtegenwoordig. "In '81 was disco helemaal dood", vertelde housepionier Frankie Knuckles onlangs aan de Britse krant The Guardian. "Van de ene dag op de andere ging het van disco naar country naar heavy rock. De muziekindustrie maakte een bocht van 180 graden en wilde niets meer met disco te maken hebben."

Catchy en easy

Tot eind jaren tachtig. De rave-explosie, hedonistisch en promiscue, bombardeert disco opnieuw de mainstream binnen. Met doorheen de jaren megahits voor All Saints ('Lady Marmelade') Pet Shop Boys ('Go West') en Kylie Minogue ('Can't Get You Out of My Head') toe. Meer recent echter maakt vooral de new disco fors opgang. Artiesten als Aeroplane, The Magician en Moonlight Matters stoppen popsongs van Lana Del Rey, MGMT en Adele in een discokleedje en veroveren clubs van New York tot Tokyo. "Sinds de discoperiode is er bitter weinig inhoudsvolle dansmuziek geweest", zei Sebastian Vandevoorde, alias Moonlight Matters, onlangs in deze krant. "Vandaag merk je een verschuiving: emotie haalt het van elektronica."

"Disco is catchy, easy en heeft een geweldige groove", zegt Dewit. "Het is gemaakt om op te dansen. En het is ook niet zomaar een eenduidig genre, het omvat een hele brede waaier. Je kunt tegenwoordig een hele nacht disco draaien, een saaie boel wordt het nooit." Opdiepen dus, die rolschaatsen.

Dj Bobby Ewings disco top-5 (van sample tot remix)

Armand van Helden - You Don't Know Me (1999)

"Dit nummer samplede op geniale wijze vier seconden (tussen 3'03" en 03'07") uit 'Dance With You' van Carrie Lucas ('79)."

S'Express - Theme from S'Express (1988)

"Dit is eigenlijk helemaal Rose Royce, 'Is It Love You're After' (1979) van de geniale producer Norman Whitfield. Al jarenlang een Bobby Ewing-anthem."

Beastie Boys - Triple Trouble (2004)

"Gebruikt de oersample van 'Rapper's Delight' van Sugar Hill Gang (1978), wat dan weer geleend was van 'Good Times' van Chic (1978)."

Spacer - Sheila and Black Devotion (1979)

"Weerom een topproductie van Nile Rodgers (Chic), maar de meeste mensen zullen hierin 'Crying at the Discotheque' (2000) herkennen."

Sweet Coffee - My Moon (Bobby Ewing rmx) (2012)

"Een remix die ik zonet maakte van Sweet Coffee's 'My Moon'. Is volledig geinspireerd door Giorgio Moroders 'The Chase' (1978)."