Jeruzalem: waarom de Veiligheidsraad dringend moet ingrijpen

Sommige commentatoren, aan beide zijden van de scheidingsmuur, spreken opnieuw en met aandrang over het begin van de al decennia geleden voorspelde derde intifada. Ze kunnen, gezien het effect van de onrust in Jeruzalem en de bezette gebieden, met evenveel recht over een potentieel begin van een derde wereldoorlog praten.

De escalatie tussen de wereld van het Goede (wij dus) en die van het Kwade (terroristen, islamisten en, bij uitbreiding, alle antiwesterse islamieten) wordt steeds concreter en gevaarlijker. Het is de taal van Bin Laden en IS, maar evengoed die van Bush jr. en Donald Trump.

Maar vóór we ons volledig door onze angst laten meeslepen, zouden we het best eerst op een aantal makkelijk te beantwoorden vragen ingaan.

Waarom overtreden vrome orthodoxe kolonisten nu al jaren dag na dag hun eigen religieuze verbod om de Tempelberg te betreden en wandelen ze onder militaire bescherming het hele terrein af, tot de grootste machteloze woede van de aanwezige moslims?

En vooral: waarom laat de Israëlische regering een dergelijke provocatie door een aantal relschoppers toe? Wie twee jaar geleden Jeruzalem en de Tempelberg bezocht, kon voelen dat dit tot nieuw gewelddadig protest en de brutale onderdrukking daarvan moest leiden?

Waarom begaan jonge Palestijnen in toenemende mate gruwelijke individuele misdaden tegen soldaten en kolonisten, terwijl ze goed weten dat dat niet door hun godsdienst geoorloofd wordt en dat men op deze manier de repressie tegen de Palestijnse bevolking alleen maar legitimeert en in de hand werkt?

Waarom luistert premier Netanyahu niet naar zijn eigen veiligheidsdiensten van Shin Beth en het leger als ze hem dringend waarschuwen tegen de beperkingen van de toegang tot de Al Aqsa-moskee en de Tempelberg? Beseft hij dan niet dat dat voor de Palestijnse moslims en de hele moslimwereld een casus belli is? Kan Israël op termijn de confrontatie met honderden miljoenen verbitterde, vernederde en woedende moslims aan of denkt het dat het eeuwig op de bescherming van de Verenigde Staten zal kunnen rekenen?

Wie van de ongeveer 16 miljoen joden, moslims en christenen in deze onheilige regio wil een herhaling van de bloedige confrontaties uit het verleden, die gewoon niets hebben opgelost, integendeel? Wie van de beleidsvoerders in West-Jeruzalem, Washington DC, Riyad en andere betrokken hoofdsteden gelooft nog echt dat de Palestijnen met de nodige dwang 'vrijwillig' zullen vertrekken, zoals de zionistische leiders in 1948 en 1956 wellicht even gehoopt hebben?

Jarenlang leden de Palestijnen onder de onverschilligheid van de Arabische en islamitische staten, die op een reeks symbolische gebaren na tot nog toe niet bereid waren hun Palestijnse broeders en zusters als gelijkwaardige burgers op te vangen of in hun strijd tegen de bezetting te steunen. Jarenlang waren de Palestijnen onderling verdeeld tussen moslims en christenen en vooral, sinds het vertrek van de kolonisten uit Gaza, tussen de hardliners van Hamas en de tot verre toegevingen bereide Palestijnse Autoriteit.

Maar nu bidden christenen en moslims zij aan zij in de straten en op de pleinen, uit protest tegen de afsluiting van de Tempelberg, het derde belangrijkste heiligdom van de islam en het ideologische hart van Palestina.

IS kon met moeite verslagen worden door coalities van westerlingen en moslims, maar het Westen zal geen Arabische of moslimbondgenoten vinden als het om het behoud van de Al Aqsa-moskee en de Rotskoepel gaat. Wie dat ontkent, speelt met ons aller toekomst.