'Vallen kruipt in het hoofd'

Rechtop blijven, wedstrijdritme opdoen en het niveau opkrikken. Dat was het drievoudige, persoonlijke doel van Tom Boonen bij de start van de Ronde van Picardië. En intussen zou hij zijn best doen voor Andrew Fenn, zijn snelle ploegmaat. "Een jonge gast met potentieel", zegt Boonen. "Daar moet je tijd en energie in steken." Zaterdag eindigde de Brit als derde, gisteren als veertiende.

Maar goed, first things first: hoe verteerde Boonen zijn drie dagen op de fiets? "Goed, dank je. Het was hoe dan ook een prima idee om Picardië te rijden. Zolang je je herstart blijft uitstellen, blijf je met vraagtekens zitten en blijf je aanmodderen. Als je weet dat het snor zit, train je ook meteen een pak beter."

Het lichamelijke leed is geleden?

Tom Boonen: "Mijn rug stijft nog makkelijk op. Maar als ik de komende weken de oefeningen doe om mijn rug aan te sterken, komt dat wel in orde. Mijn benen draaien goed, en dus zal mijn heup wel in orde zijn. En dat is niet onbelangrijk. Niet vergeten dat ik viermaal bij de osteopaat langs ben gelopen om mijn bekken te corrigeren. Als dat niet gelijk staat, krijg je een verschil in beenlengte. Als je dan zoals ik redelijk symmetrisch bent, zit je scheef op je fiets. Dan begint de rest van je lijf te compenseren en krijg je problemen van je nek tot in je voeten, je onderrug, je knieën... Dat is pas gevaarlijk voor blessures."

Intussen heb je voldoende ervaring met vallen, maar blijft het desondanks hangen in het hoofd?

"Het duurt toch wel even voor je weer vol vertrouwen op je fiets zit. Nu valt het al bij al best mee, maar als je twee- of driemaal kort na elkaar valt, duurt het een hele tijd voor alles in je hoofd weer op een rij staat.

"Toen ik twee jaar geleden in de Tour viel (en twee dagen later moest opgeven, red.) en vervolgens in de Vuelta weer (en daarbij een handwortelbeentje brak, red.), heeft het behoorlijk gestormd hierboven. Maar dat is voor iedereen zo. (lachend) Alleen wordt er bij mij meer over geschreven dan bij de rest. Ik ben maar tweemaal gevallen op een jaar tijd. Anderen zijn dit seizoen alleen al vijf keer tegen de grond gegaan. Niemand spreekt erover."

Maar als je valt, val je meestal wel met gevolgen. Herinner je Californië en enkele weken later Zwitserland.

"Dat is inmiddels drie jaar geleden. In de sprint loop je nu eenmaal meer kans om te vallen. En dan nog heb ik meestal geluk. Zelfs in de sprint ben ik niet vaak echt zwaar gevallen. Maar als ik tegen 60 per uur tegen het asfalt ga, is de impact vaak een stuk groter. Ik weeg tenslotte 80 kilo.

"Maar desondanks valt de lichamelijke schade vaak mee. Na Californië en Zwitserland ben ik met mijn knie blijven sukkelen. Maar voor de rest heb ik altijd veel geluk gehad. Ik heb tot nog toe nauwelijks iets gebroken: mijn sleutelbeen, mijn teen, twee ribben en mijn vinger... Stuart O'Grady is 39 intussen. Die mens heeft al 25 keer iets gebroken. Jens Voigt is 41. Hoe vaak heeft die al iets gebroken? En ze blijven toch ook koersen? Toen Vinokoerov in 2011 in de Tour zijn heup brak, dacht iedereen dat hij het voor gezien zou houden. Vorig jaar stond hij er weer."

Ook jij komt de mentale klap steeds weer te boven?

"Ja, maar zoals ik al zei, kost dat tijd. Ook nu zal die val nog een maand of twee een rol spelen. Als je die periode probleemloos overleeft, gaat het wel weer. Maar uiteindelijk zal dat vallen toch de reden zijn dat ik er op een dag een punt achter zet. Die ene keer zal het de beruchte druppel te veel zijn. En dan: stop."

Hoe beleef je die periode na een zware val? Ga je dan op zoek naar troost bij mensen rondom je?

"Neen, ik hou er niet van als iemand me bemoedert. Ik verwerk die dingen liever op mijn eentje."

Daarbij geholpen door een nieuw speeltje? Zoals je nieuwe Ferrari, die je onlangs toonde aan de buitenwereld.

"Neen gij, die was vorig jaar al besteld."

Volgende week start je in de Ronde van België. Die tweede rit is een mini-Ronde van Vlaanderen, oude stempel: de Oude Steenweg in Geraardsbergen, de Bosberg, aankomst in Ninove...

"(lachend) Je verwacht toch niet dat ik al een uitslag zal rijden? Ik ben nog maar net weer bezig. Maar oké, ik voel dat mijn niveau in stijgende lijn gaat. Met Picardië in de benen kan ik met meer zelfvertrouwen trainen. Waar? Normaal gezien thuis en in de Ardennen. Als het weer echt slecht wordt, kan ik nog altijd voor een dag of vier naar het buitenland. Als ik dan nog een goede Ronde van België kan rijden, zijn we weer vertrokken."

Nog een laatste ding: wanneer weten we officieel of je al dan niet naar de Tour gaat? Jij hebt de beslissing toch al genomen?

"Ik weet wat ik ga doen, inderdaad. Maar het is niet aan mij om dat bekend te maken. De ploeg moet dat doen."