De paleisrevolutie van GDF Suez

Een communicatieflater, ingegeven door een egokwestie, maar met verstrekkende gevolgen. Jean-François Cirelli lijkt zijn ongeduld van twee jaar geleden vandaag duur te bekopen. Niet hij, maar huidig financieel directeur Isabelle Kocher lijkt de opvolger te gaan worden van Gérard Mestrallet aan de top van het concern GDF Suez. Vandaag zal de raad van bestuur Kocher benoemen tot vicevoorzitter, waarmee ze op dezelfde hoogte komt als Cirelli binnen het directiecomité van de nutsgroep.

Een noodzakelijke stap om binnen afzienbare tijd de gegeerde troon te betreden, wanneer Mestrallet met pensioen gaat. Cirelli was de topman van Gaz de France (GDF) toen dat in 2008 fuseerde met Suez. Mestrallet werd topman van die fusiegroep GDF Suez, Cirelli vicevoorzitter en komt zo als tweede in rang terecht in de wachtkamer van de ultieme macht. Mestrallet stelt het geduld van Cirelli behoorlijk op de proef als hij erin slaagt om de maximumleeftijd van de voorzitter en de CEO op te trekken van 65 naar 67 jaar. Door die operatie kan Mestrallet de groep leiden tot 2016 en zit Cirelli nog steeds niet op zijn stoel.

Om de huidige verrassende plotwending te begrijpen, die in de Franse media als paleisrevolutie wordt omschreven, moeten we even terug naar maart 2012. En zelfs naar - jawel - ons eigen Electrabel.

Jean-François Cirelli maakt zich op dat moment op om gedelegeerd bestuurder te worden van Electrabel. Gérard Mestrallet ziet die post als een meer ceremoniële functie, en laat de echte gevoeligheden en afwerking van dossiers graag over aan het plaatselijke management. België is een complex land, en Mestrallet werkt liever vanuit de schaduw dan op de voorgrond bij gevoelige dossiers. Hij heeft vanuit die positie veel invloed op het Belgische energielandschap. Cirelli, moe van het wachten op de megalomane en machtsgeile Mestrallet, ziet met Electrabel zijn kans schoon om zijn getergde ego wat op te poetsen. Hij tipt een bevriend Frans persbureau en een pr-bureau over de nakende benoeming van hemzelf tot "de eerste Franse CEO van Electrabel".

Als Mestrallet nietsvermoedend op de ochtend van de benoemingsvergadering zijn krant leest, schiet hij in een Franse colère door de strapatsen van Cirelli, die zich te sterk profileert. Diezelfde avond wordt Cirelli van voorzitter naar vicevoorzitter gedegradeerd, en wordt de Belg Dirk Beeuwsaert als CEO van Electrabel aangesteld.

Doodsteek

De relatie tussen beide mannen, die al langer bekoeld is, daalde sindsdien tot ver onder het vriespunt. En Mestrallet laat geen kans onbenut om Cirelli een hak te zetten. Zijn laatste wapenfeit kan gelden als de ultieme doodsteek voor de carrière van Cirelli. Na een discrete schaduwcampagne heeft Mestrallet immers Isabelle Kocher naar voren weten te schuiven als zijn opvolger. Met een goed rapport van headhunter Egon Zehnder én de impliciete steun van hoofdaandeelhouder, de Franse staat, die nog altijd 33,6 procent heeft. Ook de Belgische miljardair en ondervoorzitter Albert Frère zou zijn steun aan Kocher al hebben toegezegd.

Voor de oppositie is Kocher een handpop van Mestrallet die op deze manier zijn invloed op de groep langer kan uitoefenen. Daarmee doen ze de 47-jarige financieel directeur wellicht onrecht aan.

De moeder van vijf kinderen maakt naar verluidt indruk op iedereen die met haar te maken krijgt. Ze wordt een sterke analytische geest toegedicht en een methodische aanpak. Tussen 1999 en 2002 was ze adviseur op het kabinet van de toenmalige socialistische premier Lionel Jospin.

Kocher studeerde fysica aan de Ecole Normale Supérieure, nadien volgde nog een opleiding bij de Ecole des Mines. Haar eerste ervaring deed ze op bij zakenbank Rothschild en autobouwer PSA. In 2002 wordt ze hoofd van het departement strategie bij Suez. Tussen 2007 en 2011 leidde ze Lyonnaise des Eaux, omgedoopt tot Suez Environnement. In 2011 werd ze financieel directeur bij GDF Suez. Als Mestrallet zijn zin krijgt, wordt Kocher straks de echte baas van GDF Suez, en heeft ze meteen een grote vinger in de pap in onze energiedossiers.