Direct naar artikelinhoud

Van Chanel naar sjofel

In Blue Jasmine, de nieuwe film van Woody Allen, speelt Cate Blanchett de titelrol als een socialite uit Manhattan, die haar rijkeluisleventje compleet in duigen ziet vallen. Grote klasse! En dan hebben we het zowel over de film, de vertolking van Blanchett als het onderwerp.

Blue jasmine

TRAGIKOMEDIE

Regie: Woody Allen

Met: Cate Blanchett, Sally Hawkins, Alec Baldwin, Peter Sarsgaard, Louis C.K., Andrew Dice Clay, Bobby Cannavale

Duur: 98 minuten

Jasmine French (glansrol van Cate Blanchett) is de trophy wife van de succesrijke belegger annex slijmbal Hal (rol van Alec Baldwin). Haar leven in de Upper East Side van Manhattan is een rijk sprookje. En dan slaat de financiële crisis keihard toe. Hal verdwijnt achter de tralies en Jasmine is plots alles kwijt. Haar royale levensstijl implodeert, in die mate dat zij zich zelfs gedwongen ziet om, met haar Chanelpakje en Vuittonvaliezen, tijdelijk onderdak te zoeken bij haar werkende en veel minder welgestelde zus Ginger (rol van Sally Hawkins), die in San Francisco woont. Stilaan verliest Jasmine haar greep op de realiteit.

Blue Jasmine is een echte karakterstudie. We zien een vrouw die er helemaal onderdoor dreigt te gaan. Xanax en wodka zijn lap- en niet echt hulpmiddelen. We zijn getuige van een pijnlijke fall from grace. Klinkt tragisch en dat is het ook. Maar dit is wel degelijk een Woody Allen-film, dus het blijft ook wel grappig. Er was een tijd dat de regisseur, die zijn immense bewondering voor Ingmar Bergman nooit onder stoelen of banken heeft gestoken, heel ernstige films afleverde, zoals Interiors en September. Maar Woody Allen is ook de regisseur van Stardust Memories, waarin hijzelf de rol speelde van filmmaker Sandy Bates, die op een bepaald moment van een Martiaanse alien een belangrijke levensles krijgt: "You're not Superman, you're a comedian. You want to do mankind a real service? Tell funnier jokes." Een tragikomedie als Blue Jasmine bewijst dat Allen die boodschap aan zichzelf duidelijk begrepen heeft. En het Amerikaanse publiek is hem alvast gevolgd, want de film is daar aardig op weg om een heuse verrassingshit te worden.

Vervelend verschijnsel

Zoals inmiddels een vaste gewoonte is geworden, heeft de regisseur hier opnieuw voor een opmerkelijke ensemblecast gezorgd, waarin zelfs plaats is voor enkele komieken van de ruigere soort, zoals Louis C.K. en Andrew Dice Clay, die men niet meteen in een Woody Allen-film zou verwachten. Maar zij bewegen zich dan ook in het 'blue collar'-milieu van Jasmines zus Ginger. Voor Jasmine is de realiteit, zeker in haar huidige vorm, een vervelend en lastig bijverschijnsel. Fantasie is haar forte, ook al moet die met leugens en overdrijvingen in stand gehouden worden. Van haar kant is Ginger altijd met beide voeten in de realiteit blijven staan. Vandaar ook haar verbaasde vraag hoe het kan dat Jasmine, die beweert helemaal blut te zijn, toch in eerste klasse naar San Francisco is komen vliegen. Jasmine is gewoon verbaasd dat iemand een dergelijke vraag überhaupt kan stellen.

Voor wie zich nu reeds zou verwonderen over de grote verschillen tussen Jasmine en Ginger en tussen de respectievelijke actrices: het gaat hier niet om biologische zussen, maar Jasmine en Ginger werden indertijd wel allebei geadopteerd door hetzelfde echtpaar. Jasmine heette toen trouwens nog Jeanette, maar koos later voor een meer bloemrijke en ook wel chiquere naam.

Sterk ensemble dus, maar hét boegbeeld van Blue Jasmine is ongetwijfeld Cate Blanchett, die uitstekend weg weet met het hele gamma van situaties en emoties: van angstaanvallen en paniek, over schuld en schaamte, tot arrogantie en wereldvreemdheid. Diane Keaton in Annie Hall, Dianne Wiest in Hannah and Her Sisters en Bullets over Broadway, Mira Sorvino in Mighty Aphrodite en Penelope Cruz in Vicky Cristina Barcelona: allemaal actrices die aan hun samenwerking met Woody Allen een Oscar hebben overgehouden. Het zou heel erg passend zijn indien Cate Blanchett dat mooie rijtje mocht aanvullen.