Dansen op het graf van 10 Days Off

'Dit is een prachtige begrafenis", glimlacht organisator Philip de Liser, terwijl 10 Days Off op zijn allerlaatste benen loopt. De asse van het Gentse festival zal uiteindelijk verstrooid worden op 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' van Ramses Shaffy. Geen pompende beats, want anders blijft het feestje eeuwig duren en de dansende parochie moet na deze marathon nu écht wel naar huis. Van zondagnacht tot maandagavond zijn feestvierders van allerhande slag binnen- en buitengewaaid, waardoor het feestje onvermoeibaar zijn gang kon blijven gaan.

De titel van Shaffy's classic had natuurlijk net zo goed kunnen slaan op de beslommeringen in de coulissen van het festival. Het zingen van geluk wanneer een bewonderde dj als Richie Hawtin wéér eens wil afzakken voor een vriendenprijsje. Maar ook het vechten tegen de bierkaai na teleurstellende subsidierondes. Om nog maar te zwijgen over alle bloed, zweet en tranen die de voorbije twintig jaar zijn gevloeid om 10 Days Off levensvatbaar, vernieuwend en memorabel te houden.

Uitgetelde zombies

Ook de allerlaatste twintig uur blijft het nachtelijke muziekevenement trouw aan die laatste principes. In dit donkere hol schuiven meer dan eens obscure bootlegs onder de naald, krijgt het jonge grut muzikale geschiedenislessen en passeren de meest opwindende nieuwe releases.

In de concertzaal van de Vooruit zal het kwik vroeg op de nacht én vroeg op de avond pijlsnel de hoogte inschieten door de grote publieksopkomst. De Liser mag dan wel in uitvaartretoriek grossieren ("Je komt morgen toch naar de koffietafel, hè?", vroeg hij ons de nacht voordien) maar een grafstemming heerst hier geen moment. Een uitgelaten menigte domineert de dansvloer, op een paar zombies na die uitgeteld in een hoekje van de zaal liggen te vegeteren. Terwijl de Vooruit na uren dansen en drinken naar ontbinding ruikt, blijft de ambiance levendig. Bloemen noch kransen, drukken de verschillende platenruiters je ook een hele dag woordeloos op het hart. Dansen op het graf van 10 Days Off is je enige verplichting.

Terwijl brave burgers elders in het land denken aan opstaan of naar de warme bakker gaan, wordt de wacht tegen het ochtendgloren afgelost door nieuwe danslustigen. Die moeten nog maar een tientje ophoesten in ruil voor vier drankjetons én vrije toegang. Snugger bedacht: op die manier blijft het feestje onvermoeibaar duren: 'Nie pleuje' is niet voor niets een gangbare gedachte in Gent.

Maar wat brengt de kat daarmee thuis? We lopen een blauwharige hippievrouw tegen het bezwete lijf, staan te plassen naast opgefokte anabooltjes, dansen in de buurt van een verdwaalde cowboy en een glamnicht, terwijl studentikoze waggelaars en een paar verweesde snuivers en slikkers een hoekje zoeken om te crashen. De opkomst oogt haast net zo divers als de muziek in deze boîte: deephouse, knoert-harde techno, kille elektro, maar ook oude funk en disco zoeken vastberaden hun weg naar je heupen.

Don Quichot

Wanneer het doek dan toch valt tegen zeven uur 's avonds, wordt in de wandelgangen al druk gespeculeerd over de mogelijke opvolging. In Gent zijn er natuurlijk genoeg spelers met inzicht en talent om een nieuw partyconcept uit te denken. Alleen: zullen die zich niet laten afschrikken door financiële overwegingen en een gebrek aan durf? 10 Days Off is immers altijd een verhaal geweest van Don Quichot-eske moed, en een haast aandoenlijke liefde voor muziek. Wie is naïef en ondernemend genoeg om zijn nek verder dan de rest uit te steken? De volgende maanden bieden mogelijk een uitkomst.

Tot dan is de stempel met het woord 'lucky' - goed voor een abonnement op het sanitair - nog vaag te lezen op onze pols. Morgen zal ook die voorgoed verdwenen zijn.

Gelukkig blijven er nog voldoende herinneringen.

Een chronologisch verslag van alle acts tijdens de laatste nacht van 10 Days Off leest u op www.demorgen.be