Geachte heer De Ridder, Beste Sven,

Laat ik maar met een bekentenis beginnen. Tot een paar maanden geleden was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht jou te schrijven. Waarom zou ik? Niet meer dan een acteurtje van dertien in een dozijn. Heel lang geleden even beloftevol als de ongelukkige student Sammy Raes in Erik Van Looys eerste film Ad fundum, maar nooit echt doorgebroken als 'ernstig' acteur. Het zoveelste talent in de knop gebroken. Een vaste bankzitter die trouw naar alle trainingen kwam en elke wedstrijd present was, maar zo weinig werd opgesteld dat hij zelf niet meer rekende op een basisplaats.

Gedoemd tot een loopbaan als verdienstelijk edelfigurant in een landschap vol echte en would-be sterren. Een van die bekende gezichten zonder echte identiteit die als grossiers in bijrolletjes eerder voor de schaduw dan voor de schijnwerpers lijken voorbestemd.

Wellicht daarom heb ik je altijd als goedkoop tv-meubilair gezien. Geen 'flashy' design of onbetaalbare pièce unique maar een eenvoudige keukenstoel die, zodra hij een beetje begint te wiebelen, risicoloos naar het containerpark mag worden gebracht.

Sinds Deadline 14/10 denk ik daar helemaal anders over. Ik heb me schromelijk vergist, Sven. Duizendmaal excuus. Je was zo onheilspellend donker en doorleefd als Ludo Nijs, de vader van het dode meisje Lena, dat zelfs gelouterde vedetten als Peter Van den Begin, Charlotte Vandermeersch en Koen De Graeve moeiteloos van het scherm werden gespeeld.

Ik las agressie, ontroering en liefde op een 'smoel' die 'pakt' en nauwelijks woorden nodig had om een verpletterende indruk te maken. Grote klasse. Deze bijrol was meer dan een hoofdrol waard. Omdat hij eindelijk de erkenning bracht waar je na meer dan twintig jaar ploeteren recht op had.

Mijn bewondering voor koppige aanhouders die op den duur toch winnaars blijken is bijzonder groot. Ze krijgen niets cadeau en zijn gedoemd te wachten tot iemand hen de kans biedt de anonimiteit van de grijze middelmaat te ontstijgen.

Al is het maar omdat de ladder die naar het sterrendom voert voor hen veel meer sporten telt dan voor collega's gezegend met een fysiek die harten doet smelten en automatisch deuren opent. Want ook jij bent lang geen Matthias Schoenaerts of Koen De Bouw. Rijzig noch slank. Een gedrongen en veel te vroeg door zijn haar gegroeid Antwerps toneelspelertje dat het niet van looks maar van doorzettingsvermogen en een rotsvast geloof in eigen talent en kunnen moest hebben.

Je hebt het jezelf niet gemakkelijk gemaakt, Sven. Als zoon van Ruud, stichter-voorzitter van het Echt Antwaarps Theater, bijna letterlijk geboren op de planken. Gebeten door de microbe die sommige mensen met een ongeneeslijke passie voor het podium besmet. Onmiddellijk enthousiast mee 'aan de band' in het succesvolle familiebedrijf. Een populaire pretfabriek. Al vele jaren marktleider in het segment van knotsgekke deurenkomedies met wervende titels als Ik kick op mijn schoonzuster, Haar boeleke heeft mijn smoeleke of Drie mannen in Tirol.

Sinds je vijftiende draai je mee in een hels tempo van vijf stukken per jaar, stiekem dromend van prestigieuze glansrollen en Hollywood. Geschoold tot geroutineerde stielman in vederlicht volksvermaak dat in de beginjaren van vtm jammer genoeg ook regelmatig het scherm haalde.

Meer dan me lief was, kwam ik je tegen, vaak samen met je pa en zus, in niemendalletjes als Drie mannen onder één dak, Zomerrust of Pa heeft een lief. Televisiepulp mikkend op de gulle, goedkope lach. Ondermaats amateurtoneel op het scherm. Jarenlang heb ik je verdragen als de kunstzinnige tooghanger Picasso in Familie en de onuitstaanbare dokter Steven Hofkens in de ziekenhuisserie Spoed. Zelfs daar opererend in de schaduw van gelouterde sterren als 'Nonkel Jan', 'Zatte Rita' of het ongeloofwaardigste artsenkorps uit de moderne geschiedenis.

Je was overal en nergens tegelijk. Televisuele klusjesman in bijberoep. Enkel dienstig voor actes de présence in pulpprogramma's. Ik ben je toen bewust uit het oog verloren omdat ik - trop is te veel - steeds vaker gebruik diende te maken van mijn grondrecht tot zappen.

Ik zeg het met alle respect, Sven. Niets tegen goede luim en vrolijke scherts. Het is een job als een ander en het betaalt de rekeningen. Bovendien moet je in de mediawereld pakken wat je krijgen kunt en wie in de lade der komieken wordt geklasseerd kan niet verwachten dat de 'serieuze' rollen hem als gebraden kippen tegemoet vliegen.

Je weet onderhand ook wel dat niets moeilijker is dan als vertegenwoordiger van het lichte genre een plaatsje te verwerven binnen het incestueuze elitewereldje van 'ons kent ons'. Het is je, door koppig te blijven zitten, toch gelukt. Respect! Beter laat dan nooit.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Je zult begrijpen dat ik als volbloed Gentenaar nooit de behoefte heb gevoeld me aan Antwerpse humor bloot te stellen. Wij lachen wel met onszelf in de onvolprezen Minardschouwburg. Toch heb ik je ooit op het podium in actie gezien toen ik aan de kust in Het Witte Paard terechtkwam. Veel kan ik me van die bonte avond niet herinneren. Behalve dan dat ik me uitstekend heb geamuseerd.

Het hoeft ook niet altijd grote kunst te zijn. Ik herkende steeds vaker je stem in Vlaamse versies van tekenfilms en kwam je vorig jaar bij nachte toevallig tegen tijdens de 'oscar'-uitreiking, waar je me verbaasde met je encyclopedische filmkennis.

Met genoegen zag ik hoe je als pedofiel Karel Dooms in Vermist en als de onuitstaanbare tv-technicus Patrick in De Ronde met mondjesmaat aan je veroveringstocht begon en de basis legde voor een tweede carrière die succesvoller dreigt te worden dan de eerste.

Want je bent 'hot' , Sven. Als laatbloeiende rasacteur definitief weg uit de schaduw. Een verloren zoon omarmd door het media-establishment en onstuitbaar op weg naar de vedettestatus.

Weinigen hebben het je voorgedaan. Voortaan niet enkel korte stukjes in de 'boekskes' maar lange diepte-interviews in de 'kwaliteitspers'. Ineens gevraagd voor van alles en nog wat. Straks te zien in Met man en macht en op het witte doek naast Peter Van den Begin in Frits en Franky. Zowel volkskomiek als gerespecteerd acteur. De klinkende weerwraak van een te lang miskend talent.

Geniet van het succes, Sven. Als ik het iemand gun dan ben jij het wel. Blijf vooral dromen van Hollywood. Wie weet lukt zelfs dat nog ooit.