Rood-groen bondgenootschap is ideologisch gewoon logisch

Twee verschillende boodschappen in De Morgen van dit weekend. Een oproep tot progressieve frontvorming van Steven Samyn. En een vraag van Carl Devos naar sp.a toe om minder uitgesproken links en vooral vager te zijn, omdat dit zogenaamd meer stemmen zou opleveren in een Vlaanderen dat toch sowieso zure rechtse grond zou zijn waar alleen een beetje rechtse tot zeer rechtse partijen op kunnen gedijen en groeien.

In de eerste oproep, die voor het doorbreken van de muren tussen linkse partijen die in theorie elkaars bondgenoten zouden moeten zijn, kan ik me volledig vinden. Bij de tweede vraag en bijbehorende analyse, die van Devos, kunnen heel wat vragen gesteld worden. Vage, hoewel optimistisch lijkende campagnes als de 'Ja!-campagne' hebben in het verleden al gebleken helemaal niet te werken.

Ook het idee van de partij als 'netwerkpartij' die zo uit haar electorale grenzen zou breken, is er een dat geen kans heeft op slagen wanneer de fundamenten van een partij niet duidelijk zijn. Ik verwijs hierbij naar de Poliargus-paper uit 2010 'De netwerkpartij als kraakpand' van onderzoeker Pieter-Paul Verhaeghe: "Met de netwerkpartij als organisatiemodel wil de sp.a een open huis met sterke fundamenten zijn. Momenteel is ze echter een kraakpand, veel openheid maar geen fundamenten."

Congres

Dat er nu wel weer over de fundamenten van sp.a kan worden gesproken, bleek uit het voorbije sp.a-congres, waarbij teksten en ideeën in afdelingen over het hele land werd bediscussieerd. En als politieke jongerenbeweging van sp.a stemden we op ons eigen congres strijdpunten rond vrijheid, gelijkheid, solidariteit, duurzaamheid en internationalisme, die we op het sp.a-congres indienden als amendementen van onze leden. Het congres en alle voorbereidingen die eraan te pas kwamen waren een prachtige oefening in het herstellen van de fundamenten die een partij broodnodig heeft. Meer van dat graag.

Devos' analyse is eerlijk gezegd een beetje bizar. Klachten over politiek gaan meestal niet over een teveel aan duidelijkheid, veeleer het tegendeel. Slappe kost en vaagheid, daar hebben velen echt genoeg van. Of dat nu het label socialistisch of sociaaldemocratisch heeft. Aan de fundamenten werken is de boodschap, je programma uitleggen, je eraan houden, en als het niet zo loopt, uitleggen waarom dat zo is. En duidelijk maken wie mogelijke coalitiepartners zijn.

Vorig jaar, vlak na de gemeenteraadsverkiezingen verscheen een opinie van Wim Vermeersch van Sampol, die lijvig beargumenteerde en staafde met resultaten van de gemeenteraadsverkiezingen waarom sp.a en Groen! het best samen opkomen in 2014. Het lijkt me puur ideologisch ook gewoon logisch. In Gent hebben ze het alvast met succes waargemaakt. In de praktijk blijkt het water op vele plaatsen dieper te zijn dan gedacht, en wisselen de rood-groene pogingen om elkaars hand te winnen wel eens af met elkaar de loef afsteken. Werk dat wantrouwen weg, maak duidelijke afspraken over inhoudelijke standpunten en het soort coalities dat kan worden gevormd als het besluit valt om samen naar de verkiezingen te trekken, en wie weet kan er een mooi bondgenootschap gevormd worden.

Slagkracht

Om terug te komen op Devos' stelling dat er weinig ruimte is voor links in Vlaanderen: ik weiger te geloven dat er daar geen potentieel voor is. Misschien zijn de woorden en daden van hen die zich de grote leiders wanen weinig hoopgevend in dat geval, maar uit de kleine daden met opgemerkte slagkracht van velen valt er zeker hoop te putten voor de toekomst.

Van het wijkcomité dat op dit moment een feest aan het plannen is, van de buurt die een stad of gemeente mooier wil maken door de straatgevels tot kunst te verheffen, van vrienden en kennissen van asielzoekers die zich verzetten tegen hun uitzetting, van de velen die zich engageren als vrijwilliger voor anderen, uit al deze kleine daden met opgemerkte slagkracht haal ik veel meer geloof in een toekomstgericht Vlaanderen dat zijn blik open heeft op de wereld dan in het tegengestelde. Al schrijf ik dit vanuit Brussel, hoofdstad van België, én van Vlaanderen.