Geachte heer Vanderveken, Beste Thomas

Hij heeft het toch ver gebracht, moest ik toegeven, toen ik je naar de passies van Luk Alloo en Stefaan Brijs zag peilen inElvis blijft bestaan. Een boeiende en geanimeerde live-talkshow, waarin jij als slimme en doortastende interviewer het beste uit een gast probeerde te halen om de kijker op de valreep van het weekend nog op een goed gesprek te trakteren. Niet zomaar een light-versie van het ellenlange NederlandseZomergasten, maar een onthaastend uurtje met een verrassende eigen identiteit dat, dankzij het subtiele samenspel tussen gast en gastheer, van start tot finish wist te boeien. Zonder meer een van de aangename verrassingen van dit nieuwe tv-seizoen. Klasse!

Niet zonder schuldgevoel moest ik terugdenken aan de tijd dat het helemaal niet boterde tussen ons en ik je amper een blik, laat staan een brief, waardig achtte. Dat kwam door de VTM-ziekenhuissoapSpoed, waarin je vier jaar lang op mijn zenuwen werkte met je lachwekkende pogingen om op geloofwaardige wijze gestalte te geven aan het dokterszoontje Tom Gijsbrecht. Een jeugdzonde die, jammer genoeg, veel te lang mijn perceptie over jou heeft bepaald.

Zo weet ik nog goed dat nichtje V. me op een familiefeestje, alweer zeven jaar geleden, licht blozend vroeg om enige aandacht te besteden aan een veelbelovend jongmens dat volgens haar "anders was dan de anderen". Niet de zoveelste schalkse spring-in-'t-veld of afgelikte posterboy, maar een ernstige knaap die het duidelijk meer van brains dan van looks moest hebben.

Ik moet toen haar verliefde bakvissenhart hebben gebroken door me vrolijk te maken over een "onnozele aspirant-acteur". Een houterige droogstoppel die ik in één moeite door - zodra ik op dreef ben is er geen houden meer aan - smalend omschreef als een geitenwollensok zonder enig charisma die door een bizarre speling van het lot op het scherm verzeild was geraakt en daar, wat mij betrof, best zo snel mogelijk weer van mocht verdwijnen.

Gelukkig heelt de tijd vele wonden. Nichtje V. is nicht V. geworden. Ze aanbidt nu heel andere helden en kijkt nog amper televisie. Maar bij mij bleef de wroeging knagen. Zoals altijd bij het ongemakkelijke besef iemand onheus te hebben bejegend. Toch heeft het tot nu geduurd voor ik mijn even koppige als misplaatste rancune kon loslaten, de moed vond je van mijn denkbeeldige zwarte lijst te schrappen en eindelijk toe te geven dat zich achter die deerniswekkende kneus een man van vele talenten verborg.

Zelden heb ik me zo in iemand vergist, Thomas. Bij deze mijn welgemeende excuses. Al zul je hopelijk zelf willen toegeven dat die rol inSpoedniet bepaald een hoogtepunt kan worden genoemd.

Want ik heb natuurlijk wel altijd van een afstand de intussen imposante carrière gevolgd van het avontuurlijke Antwerpse jongetje dat ervan droomde om "Toon Hermans" te worden en in ruil voor wat extra drinkgeld talloze parochiezaaltjes onveilig maakte. Een fanatieke globetrotter, die zijn wereldreis in het water zag vallen omdat hij tot zijn eigen verbazing tot het Conservatorium werd toegelaten om daar pas als geschoold pianist en meester in de muziek te vertrekken. Nazaat bovendien van de door mij zeer gewaardeerde en schromelijk onderschatte acteur Hugo Vanderveken zaliger, die onder de artiestennaam Ugo Prinsen het collectieve geheugen binnendrong via het legendarische Radio 2-luisterspelHet koekoeksnest, talloze bijrollen in jeugdreeksen en, vooral, als de kribbige koster inDe paradijsvogels.

Hoewel aan jou niet echt een groot acteur ver- loren is gegaan, kan hij apetrots zijn op een zoon die stilaan een begrip aan het worden is in medialand. Een presentator 'met manieren' en een gezond stel hersens die er, zonder veel concessies te doen, in slaagde zijn zelfgeschre- ven carrièrepartituur te spelen. Veel minder kleurloos en flets dan een vluchtige eerste indruk kan doen vermoeden. Eerder een man van de glim- dan van de schaterlach, maar wel gezegend met een met een immer sluimerend rock-'n-rollgehalte dat hij bij voorkeur door de meerwaardezoeker laat ontdekken.
Jij kent mij niet. Ik jou wel. Deze zomer nog was ik erbij in Oostende toen je tijdens het onvol- prezen Uitgelezen op Theater aan Zee met verve je literaire keuze verdedigde en ooit zag ik je met vriendin Véronique op de rode loper para- deren tijdens de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren. Bescheiden, onwennig en een beetje sjofel. Vedette tegen wil en dank. Atypische ster tussen de sterren. Amper 32 en al een veteraan van vele oorlogen.Meer dan eens was ik - het steekt nu toch niet meer op een bekentenis meer of minder - een beetje jaloers op de eeuwige student die in dienst van Vlaanderen vakantieland de wereld mocht afreizen. Een nieuwsgierig Kuifje met als voornaamste ambitie om tijdens dit veel te korte leven van zo veel mogelijk te proeven en zijn kennis met het gehele mensdom te delen. Uitgegroeid tot een betrouwbaar schermge- zicht in eeuwige spreidstand tussen kIassiek en populair entertainment.
Sinds jaren waai je als een frisse wind door de Koningin Elisabethwedstrijd, loods je ons op nieuwjaarsdag door het concert van de Wiener Philharmoniker en belijd je op Klara je aanste- kelijke passie voor Mozart, Bach en andere oude meesters.Ik keek, af en toe, hoe je aan de zijde van Katja Retsin als co-host mocht opdraven bij de bizarre BV-crochetwedstrijd Steracteur sterar- tiest, volgde je toen je aan boord van een oude driemaster met een bemanning 'sympathieke kandidaten' het ruime sop koos in Mercator en zag hoe je in De slimste mens ter wereld Freek Braeckman van een recordaantal overwinnin- gen hield. Niet meer dan simpele en, soms, amusante vingeroefeningen in de aanloop naar het grote werk dat onvermijdelijk komen moest.
Intussen lijk je incontournable geworden. Niet meer van het scherm te branden als gereser- veerde en immer wat onderkoelde gastheer. Verdienstelijke vervanger van Bruno Wyndaele in het altijd leuke Beste vrienden. Veruit het nieuwsgierigste lid in Voor hetzelfde geld, waarin je tot nut van het algemeen door het land tufte en ons leerde dat Leo en Olé behalve in naam en prijs in niets van elkaar verschillen. Een topjaar bekroond met het nec plus ultra voor elke zichzelf respecterende presentator: een eigen en bovendien ijzersterke talkshow. Je bent goed bezig , Thomas. Doe vooral zo ver- der. Alles is vergeten en vergeven.
Met hartelijke groeten Je vriend Jules