Beaming Bono Vorig jaar was Bono tijdens de 360° Tour van U2 te zien in een laserpak van Waldemeyers hand.
Het technologische toverwerk van Moritz Waldemeyer
Rock-’n-roll techneut
Een laserpak voor Bono, Rihanna en Black Eyed Peas. Met laserstralen uitgeruste kleding voor Hussein Chalayan. Een kandelaar die reageert op muziek. En nog veel, véél meer: Moritz Waldemeyer goochelt op onnavolgbare manier met licht, muziek, mode, design en architectuur. Met als motto ‘mechatronica meets rock-’n-roll’.
oe kan je Moritz Waldemeyer het best typeren? Een speelvogel, een technologische tovenaar, een grensverleggende artiest of een rock-’n-roll designer? Wellicht nog het best door al die omschrijvingen samen. De naar Londen uitgeweken Duitser verlegt met fluitend gemak de grenzen tussen hightech, mode, design, architectuur en muziek. Met zichtbaar veel plezier ook, zo maken zijn creaties duidelijk. Eén voor één overtroeven ze elkaar in buitenissigheid. Hij maakte een stoel met led-verlichting die zich aanpast aan wie erop zit, een elektronische roulettetafel, een tafel waar je op elektronische wijze pingpong op kan spelen - een soort 3D-versie van het eerste computerspel ooit -, een jurk waarin verlichting verwerkt is, een fiets met een oplichtende smiley in de spaken, een Gibson Les Paul-gitaar met ingebouwde led-verlichting en lasers, en op de koop toe extravagante laserlichtpakken voor Bono, Black Eyed Peas en Rihanna. Als er al een rode draad zit in al zijn ontwerpen, dan is het wel: ongegeneerde fun.
Wie Moritz Waldemeyer dan wel mag zijn? Een getalenteerde creatieveling die opgroeide in Halle, een stad in het vroegere Oost-Duitsland. Op zijn eenentwintigste stak hij het Kanaal over voor een internationale businessopleiding in Londen maar kennelijk was dat niet waar Waldemeyer voor in de wieg was gelegd. “Ik had in Duitsland twee jaar stage gelopen bij Deutsche Bank. Het was het meest logische om in die richting verder te gaan, maar toen ik voor mijn opleiding bij een fabriek van Bosch terechtkwam waar ze brandstofinjectoren en antiblokkeersystemen maakten, gingen mijn ogen open: dat wou ik doen. De manier waarop onze dagelijkse producten gemaakt worden blaast je echt van je sokken. Manufacturing wordt in mijn ogen serieus onderschat.”
Moritz Waldemeyer ging voor ingenieur studeren aan het King’s College en met zijn diploma versierde hij in 2001 een baan bij de Philips Research Labs in het Britse Redhill. Het was de start van een briljante carrière. Hij reeg sindsdien de samenwerkingen met wereldberoemde architecten en ontwerpers aan elkaar: Ron Arad, Yves Béhar, Zaha Hadid en modeontwerper Hussein Chalayan.
hightech extravaganza
Aan King’s College studeerde Waldemeyer mechatronica, een ingenieursrichting die mechanica en elektronica combineert en ogenschijnlijk in schril contrast staat met de flamboyante ontwerpen van Waldemeyer. Al spreekt hij dat zelf tegen.
“Mechatronica is een perfecte opleiding, omdat ze zo breed is: je leert er alles over mechanica, elektronica en computerwetenschappen. Elke productontwerper zou die opleiding moeten volgen. Echt waar: ik zie veel studenten die heel creatief zijn, maar de basisprincipes van mechanica en elektronica niet snappen. Ze zouden veel betere ontwerpers zijn als ze die wel onder de knie hadden.”
Na zijn diploma mechatronica ging er bij Philips opnieuw een wereld voor Waldemeyer open. “Ik kwam terecht in een team dat futuristisch onderzoek deed en nadacht over hoe de wereld er over tien jaar zou kunnen uitzien. Heel opwindend. De meest uiteenlopende mensen zaten er bij elkaar: ingenieurs, modeontwerpers, vaklui,… We mochten onze gang gaan: er heerste veel enthousiasme over de mogelijkheden van technologie. Ik maakte er kennis met de combinatie van design en technologie, die me nu nog altijd enorm aanspreekt. Helaas, door de dotcomzeepbel vertrok iedereen en werd het project uiteindelijk opgedoekt. De campus waar we werkten, bestaat intussen zelfs niet meer.”
Waldemeyer stond op straat, maar mailde op aangeven van zijn vriendin naar Ron Arad. Hij werd tot zijn verbazing uitgenodigd en mocht mee zijn schouders zetten onder de Lolita Chandelier, een kandelaar voor Swarovski die sms-teksten weergeeft via de led’s in de individuele kristallen. En zo ging de bal aan het rollen. Even later ontwierp hij voor Hussein Chalayan onder meer mechanisch bewegende kledingstukken en jurken die videobeelden tonen. “Hussein kwam zelf met het idee. Hij is ook heel open van geest en nieuwsgierig. Ik moest zijn visie omzetten in realiteit en zorgen dat het werkte en er elegant uitzag.” Het paste perfect bij de extravagante ideeën van Waldemeyer zelf. “Mijn ontwerpen zijn vrij extravagant, ja. Ik ben behept met Spieltrieb, de drang om te spelen. Ik ben enorm nieuwsgierig. Ik heb ook enorm veel bewondering voor mensen die knutselen in hun garage, mensen die gefascineerd zijn door technologie. Ik wil plezier overbrengen in mijn werk. Mensen zijn vaak gefrustreerd door technologie, omdat ze er niet goed mee omkunnen of omdat het niet werkt. Maar voor mij is technologie pure magie. Letterlijk, bedoel ik dat: vergelijk een iPhone met een sprookje van de broers Grimm en de iPhone haalt het moeiteloos. Het plezier dat ik eraan beleef, wil ik aan de mensen doorgeven door er emotie in te steken. Niet eenvoudig, want mensen hebben vaak andere verwachtingen van technologie.” Eén van de mooiste voorbeelden daarvan is zijn Joyrider, een fiets met een oplichtende smiley in de spaken. Het idee werd nooit gecommercialiseerd, maar dat komt vooral omdat Waldemeyer daar zelf geen tijd voor heeft, zegt hij. “Tegen de tijd dat een idee gerealiseerd moet worden, ben ik alweer met iets anders bezig.”
priveconcert
De toekomst van het design, zo wordt het werk van Waldemeyer wel eens genoemd. Een boude uitspraak, maar is hij het er ook mee eens? “Er zit zeker een element van waarheid in. De toekomst zit in het combineren van verschillende domeinen, in mashing things up. Ik zie niet veel toekomst in klassiek design. Er zijn al meer dan genoeg stoelen, en er is volgens mij ook niet veel interesse meer voor. Je wordt geen grote designer omdat je een stoel ontworpen hebt. Denk aan de renaissancemensen, die waren van alles tegelijk en hadden een haast ‘universele’ interesse: schilderkunst, architectuur maar ook geneeskunde…” Hij blijft in ieder geval werken voor de mode- en muziekwereld. Nergens anders kan hij zijn drang naar vrijheid beter vormgeven, daar is hij van overtuigd. “In mode en muziek kan je echt gekke ideeën kwijt, dat is het fantastische eraan. Die ontwerpen zijn niet bedoeld voor het grote publiek. Het is leuk dat steeds meer performers er interesse voor hebben en ernaar vragen. En weet je wat zo heerlijk is? Dat ik een glimp van al die verschillende werelden mag opvangen. Ik heb de repetitie van de wereldtour van U2 in Barcelona meegemaakt: het was alsof ik een privéconcert kreeg. Ik was zo opgewonden als een tiener die voor het eerst een meisje heeft gekust. Maar ik heb nog veel ideeën. Nieuwsgierigheid is mijn motor. Ik zou graag met fotograaf David LaChapelle werken, zijn werk vind ik fantastisch. Ik heb hem intussen ontmoet, een heel aangename kerel. En ik zou ook heel graag samenwerken met de Japanse kunstenaar Takashi Murakami. Ik ben gewoon gek op de uitzinnige popart die hij maakt.”
Lasers Modeontwerper Hussein Chalayan zorgde in 2007 voor spektakel op de catwalk. Zijn lichtgevende modellen werden uitgerust met technische snufjes van Moritz Waldemeyer.
Video Dress
Naast laseroutfits ontwikkelde Waldemeyer voor modeontwerper Chalayan ook ‘video dresses’, met 15.000 geïntegreerde led’s.