Nieuwe plaat, nieuwe toppen

Neen, FROM DEEWEE is geen gitaarplaat zoalsMuch Against Everyone's Advice. Het is evenmin een wild switchen tussen fel uiteenlopende muziekgenres zoals bij 2manydjs. Vergeet Nite Versions ook maar: dit is geen vervolg op die woeste elektroplaat. Stop die glowsticks maar weer in je broekzak, doe de zweetbandjes uit, laat de poppers in het potje.

Wat is deze plaat dan wel? Bedachtzaam. Elegant, zeker. Gedisciplineerd, zo blijkt bij elke beluistering. Slim beteugeld. Fors en meedogenloos waar het hoort, geraffineerd en minutieus uitgediept over de hele lijn.

Wie naar de eerste voorzichtige aanzet voor deze plaat op zoek gaat, komt uit bij 2007van Die Verboten, de sierlijk meanderende synthplaat die Stephen en David Dewaele met de Brit Riton maakten. Ook de resem elektro-ep'tjes die ze voor de artiesten op hun DeeWee-label produceerden, wees subtiel in deze richting.

Verwacht uitgepuurde, warme analoge synthesizers en weelderige klankvelden vol strakgetrokken microbliepjes. Soulwax' liefde voor de proto-elektronica van de jaren 70 nestelt zich in de poriën van deze songs. De fascinatie voor krautrock vertaalt zich dan weer in de rekrutering van maar liefst drie drummers, onder wie Sepultura-ruggengraat Igor Cavalera.

De grote triomf van FROM DEEWEE? Die vloeit voort uit de balans tussen akoestische drums en broeierige machineklanken. Het eindresultaat is een fenomenale evenwichtsoefening.

Hoofdtelefoonplaat

Neem de wild opspattende hardcoredrums in de intro van de single 'Missing Wires' die zich plotsklaps schikken naar een rigide discoritme. Of de tribale groove in 'Is It Always Binary', die in een korset van elektrofunk wordt gedwongen. Je zit bovendien met getuite oren te luisteren naar het plezierige huwelijk van organisch-akoestisch en analoog-elektronisch.

Wij zouden u uren kunnen entertainen (én vervelen) met nerdy gefilosofeer over hoe briljant de Dewaeles hun sound laten bloeien en pulseren. Of over hoe zij onbewust de vinger op de pols van het nu leggen: de tijdgeest is lief voor bands die weer spannende dingen doen met rudimentaire synths en machines vol patchkabels.

Zoals u her en der kon lezen werd FROM DEEWEE in één lange take opgenomen (de beste van achttien vijftig minuten durende takes bleef over). De nummers sluiten naadloos op elkaar aan, met een dynamiek zoals die van een dj-set. Maar laten we ons niet blindstaren op sound en werkwijze. Het songmateriaal is minstens even indrukwekkend. De tedere zanglijn van 'Missing Wires' kende u al (wat een ongelooflijk goed refrein!), het onderkoelde gefluister van 'Transient Program For Drums And Machinery' ook. 'Conditions Of A Shared Belief' mag misschien eerder een jam zijn dan een song, Stephens weeë Beatles-motiefje fungeert hoe dan ook als balsem voor de ziel. Zie ook het puntige 'Do You Want To Get Into Trouble'.

De poppareltjes heten 'My Tired Eyes' en 'Trespassers'. In die eerste song gaat een moegetergde Stephen kopje-onder in een zee van synthwalmen, terwijl hij bekent: "One day you'll wake up to find the lies in my tired eyes."

'Trespassers' knipoogt naar de desolate designerpop van Roxy Musics Avalon. "Your future is on the other side / Shot by security cameras", klinkt het, terwijl pianonoten neerdruppelen in slow motion.

Schalkse knipoogjes zoals we die van de Dewaeles gewend zijn, krijgt u in 'Here Come The Men In Suits' en de roffelende glitterboldisco van 'The Singer Has Become A Deejay. Ze gaan echter op de rem staan met 'Goodnight Transmission'. "There's so much bullshit coming out of your mouth", zingt Stephen samen met een ironisch-verleidelijk mannenkoortje. It takes one to know one, nietwaar?

Ziedaar de plaat waarop u en wij meer dan tien jaar moesten wachten. Geen danceplaat. Geen rockalbum. Een synthpopplaat, jandorie. Een die de heersende trends in de mainstream negeert, een indrukwekkende productie met klaterende popmelodieën en een pakkende weemoed. Een krachttoer, hors catégorie. Had u iets anders verwacht?

FROM DEEWEE verschijnt nu vrijdag bij PIAS