Geluidsavonturier zonder wilde haren
De Ancienne Belgique zette zondagavond de deuren open voor de vierde editie van Autumn Falls, een eclectisch indoorfestival waar dit keer onder meer Chantal Acda en DAAU ten dans speelden. Maar dé publiekstrekker was voormalige Bad Seed Blixa Bargeld, die er zijn duoproject met Teho Teardo voorstelde.
Nu Einstürzende Neubauten voor onbepaalde tijd op een zijspoor zijn gezet, heeft Blixa Bargeld de handen vrij om zich voluit op andere projecten te concentreren. Hij nam een cd op met Alva Noto en verleende vorig jaar zijn medewerking aan Desertshore, een project rond de songs van de betreurde chanteuse Nico. En afgelopen zomer bracht hij samen met de Italiaanse componist Teho Teardo Still Smiling uit, een uitstekende plaat die tot het beste behoort van wat 2013 op muzikaal vlak heeft voortgebracht. De baanbrekende noiserock die hij in de beginperiode van Neubauten maakte, ruimde plaats voor een intiemere, meer klassieke benadering, en de songs bleken bovendien opmerkelijk toegankelijk. Ook live kwam het duo - aangevuld met celliste Martina Bertoni - opvallend sereen uit de hoek.
Hocus pocus
Bargeld, die naar eigen zeggen kampte met "een verkoudheid met bijbelse dimensies", zong niettemin met veel gevoel voor drama. Zijn snerpende stem zakte de ene keer af naar een Leonard Cohen-achtige bariton, maar met hetzelfde gemak stond de zanger even later als een hysterisch jong meisje te kirren. Hij zong en declameerde afwisselend in het Duits, Engels en Italiaans. Daarbij ook veel grote, theatrale handgebaren om zijn performance kracht bij te zeggen. 'Mi Scusi' werd aangedreven door Bertoni's cello, terwijl Teardo vooral gitaar speelde. Op zich een vrij beperkte configuratie, maar door allerlei technologische hocus pocus leek het bij momenten of er in de coulissen nog honderd muzikanten stonden mee te spelen.
In 'Axolotl' zwelde die ene strijker zo aan tot een heus strijkorkest, en in het bezwerende 'Buntmetalldiebe' - over de actuele diefstallen van treinkabels - waren er belletjes, xylofoons, echo's en galmen die het geluidsbeeld verrijkten. De set bouwde knap op, en tijdens 'Nocturnalie' sloop voor het eerst een beat binnen. Eerst nog discreet, maar later, in 'What If...?', snoeihard.
Naast het repertoire uit Still Smiling hadden Bargeld en zijn gezellen ook covers van Caetano Veloso en Tommy James and the Shondells in de vingers. De uitvoering van 'Crimson and Clover' was zelfs zo drastisch verbouwd dat het wel leek of ze er eerst met een sloophamer overheen waren gegaan, om vervolgens met loodzware hiphopbeats, dartele Bollywoodstrijkers én als gitaar vermomde sirenes de boel weer in elkaar te schuiven. Tussendoor grepen Teardo en Bargeld nog terug naar 'A Quiet Life' het titelnummer uit de soundtrack van Una vita tranquilla dat de basis voor deze samenwerking vormde.
Palingkweek
De rest van de bisronde, met nummers over respectievelijk defenestratie en de palingkweek (!), vormde de uitsmijter van een intrigerend, boeiend en bij momenten briljant concert waarbij de classics van Einstürzende Neubauten geen moment gemist werden. Bargeld is zijn wilde haren kwijt, maar het was duidelijk dat hij als poëet, performer en geluidsavonturier ook vandaag nog een unieke plek bekleedt in de hedendaagse popmuziek.
Intrigerend,
boeiend en