Direct naar artikelinhoud

MARNIX PEETERS

Auteur en freelancejournalist Marnix Peeters (°1965) schrijft vanop zijn berg in de Oostkantons. Zijn laatste roman Niemand hield van Billie Vuist verscheen in 2015.

Wij hebben wel internet, maar het komt nog door twee dunne koperdraadjes het huis binnen, dus je hoeft niet al te gek te doen. Als boer Huppertz boven op de berg op www.johndeere naar nieuwe tractoren gaat kijken, begint onze Netflix te flikkeren. Op den duur laat je het gewoon af staan, het is de ergernis niet waard.

Vanmorgen had ik het nog eens opgezet omdat ik iets moest googelen over Tim Hardin. Er zat een mail in mijn spambox van een zekere Reina Simes, die mij aansprak met de woorden: 'Hey, pussy explorer!'

Zouden er ooit mensen zijn die denken: daar ga ik eens gezellig mee chatten, met die Reina Simes met al haar mensenkennis? vroeg ik aan mijn vrouw.

Vast wel, antwoordde zij. Anders zou dat soort mails niet meer bestaan. Er zijn gewoon heel veel eenzame mensen.

Kijk, zei ik, ik heb ook post van Murad Yaya van de African Development Bank in Togo. Iets over een slapende rekening en een erfenis van negen miljoen dollar van een verwante in New York, en of ik hem kan helpen. Zoiets geloof je toch nooit?

Om het half jaar staat er zo'n sukkelaar in de krant die een koffer zwartgeverfd geld van een Liberiaan heeft gekocht, samen met een jerrycan met een product om het weer wit te krijgen, zei mijn vrouw. Er zijn veel goedgelovige mensen.

En kijk, zei ik: er wil wéér een kapster uit Charleroi vrienden met me worden op Facebook. Ze heet Tatiana en ze heeft een iets te kleine bikini aan, en ze heeft floue ogen.

Die proberen je zover te krijgen dat je je broek laat zakken, en dreigen dan de foto's van je fluit online te zetten als je niet betaalt, zei mijn vrouw. Er zijn veel mensen die graag een vriendinnetje zouden hebben met een iets te kleine bikini, die kijkt alsof ze dol op je is.

Ze is méér dan dol op me, zei ik. Kijk.

Samen keken wij een tijdlang naar Tatiana uit Charleroi.

Mensen posten ook wel echt heel plezierige en grappige dingen, zei ik na een tijdje, al scrollend. Kijk: hier gaat het over Chuck Norris. Er staat: When Alexander Bell invented the telephone, he had three missed calls from Chuck Norris. Dat is geestig.

Alleen jammer dat je steeds door dat moeras van navelstaarderij moet vooraleer je die pareltjes vindt, zei mijn vrouw.

Een tijd geleden, op de dag van de aanslagen in Brussel, hadden wij nog verbijsterd zitten kijken naar al die mensen die er dichtbij waren, of veraf, en die iedereen lieten weten dat ze het overleefd hadden. Jos is safe. Ingrid is safe. Een dag later zei Radja Nainggolan in de krant dat hij safe was, maar dat hij veel geluk had gehad want dat ook hij geregeld op Zaventem komt.

Er zijn veel mensen die het op die manier verwerken, zei mijn vrouw. Door er in gedachten ook bijna bij geweest te zijn.

Merkwaardig, zei ik.