De ware (h)aard

Mag en moet De Morgen eigenlijk wel zo specifiek over vrouwen schrijven? De eerste banbliksems zijn ondertussen afgeleverd en gearriveerd. Nee, gecharmeerd zijn sommigen er niet door. Niet makkelijk, die ware aard van de vrouw, even moeilijk te lokaliseren als de fameuse G-spot. Vandaag proberen we het toch opnieuw, met een portie - we geven het nu maar beter op voorhand toe - overdreven aandacht. Want officieel, en ook in sommige geesten, mag er dan geen verschil meer bestaan tussen mannen en vrouwen, en tussen mannelijke en vrouwelijke interesses, de dagelijkse realiteit leert iets heel anders. De lawine van reacties vanwege andere media, voornamelijk uit Nederland, over het mannen-vrouwenexperiment was veelbetekenend. Men wéet dat vrouwen een ander type lezer zijn, maar was wat De Morgen deed wel het juiste? Daar heb ikzelf geen antwoord op. Misschien dat in comfortabelere omstandigheden het experiment beter en krachtdadiger had kunnen worden opgezet. Misschien had het ook beter onderbouwd moeten worden. De M/V krant was bedoeld als een aanzet naar een verder uitdiepen en aftasten van het leesgedrag. Een diepgaandere wetenschappelijke studie zou dat verder kunnen uitdiepen. Hoeft een positieve discriminatie richting vrouwen in een krant als De Morgen helemaal niet of is het toch een prettige gedachte? Er is vanuit de vrouwenbeweging nood aan mainstream initiatieven, zo stelt professor Magda Michielsens, een autoriteit op het gebied van feminisme. Misschien is het een verontschuldiging omdat daar in het verleden te weinig aandacht aan besteed werd. Maar vooraleer een ander medium daar smalend over doet: af en toe een gewetensonderzoek doet niemand kwaad. Het mag bovendien een publiek gewetensonderzoek zijn.

Zeker is dat moderne kranten, niet enkel De Morgen maar ook heel wat buitenlandse voorbeelden, de geconditioneerde reflex van enkel hard nieuws, zoals op radio en televisie, achter zich proberen te laten. De bijlage Bis wil elke dag de pols van de samenleving meten, en begrippen als onthaasting, de zorg voor kinderen, het delen van de lasten en lusten in relaties, de positie van mannen en vrouwen op de werkvloer komen veelvuldig aan bod. We rekenen dat immers ook tot het nieuwsaanbod. Ik ben het behoorlijk oneens met diegenen die dergelijke interesses verbannen willen zien naar vrouwen- of andere bladen. Zo is specifiek de discussie over onthaasting een thema dat in ieder geval bij De Morgen-lezer hoog scoort. De (h)aarddiscussie heeft trouwens een kronkelige politieke weg afgelegd. Vrouwen die thuisbleven, daar gruwelden vooruitdenkende vrouwen uit de jaren zestig en zeventig van. Werk was het gereedschap tot de algemene bevrijding en alles wat met gezin, kinderen, zelfs met relatie te maken had, werd naar de achtergrond verdrongen in de maatschappelijke discussie. Onderwerpen uit die sfeer hoorden ook niet thuis in het klassieke nieuwsaanbod. Tegenwoordig liggen de kaarten anders. De huidige paars-groene coalitie maakt er zelfs politieke strijdpunten van, niet tot ieders onverdeeld genoegen, zo laat diezelfde professor Michielsens in een interview uitschijnen. Met deze tweede bijlage van In de Ban Van willen we een breed perspectief bieden aan die problematiek.

( Rudy Collier )