Betogen op Koningsdag: Hallo, waarheen met ons leger? - Yves Huwart

Yves Huwart is verantwoordelijke van de militaire vakbond ACMP-CGPM.

Morgen - 15 november 2016 - op Koningsdag, betogen militairen als "uitgeknepen citroenen" te Brussel. De zure druppel die de emmer doet overlopen zijn de aangekondigde pensioenmaatregelen voor militairen.

Een ongeziene aanval op het militair statuut die ervaren wordt als een mes in de rug vanwege diegenen die - ter meerdere eer en glorie - te pas en te onpas beroep doen op "onze jongens".

Wie op minder dan 7 jaar van zijn huidige pensioendatum staat, krijgt er vanaf 2018 nog minstens het dubbele aantal dienstjaren bij. In sommige gevallen loopt het op tot 16 jaar extra diensttijd.

Daarenboven is deze langere diensttijd geen garantie op een even hoog pensioen als vandaag. Wie vandaag een volledig pensioen bekomt na 37,5 jaren actieve loopbaan, zal in de toekomst quasi 45 dienstjaren op de teller moeten hebben.

Militairen van 65 – en in de toekomst zelfs tot 67 jaar – zullen bij Defensie langzaam maar zeker de regel vormen. Wie toch vroeger uitstapt, ten vroegste vanaf 63 jaar, zal er ongetwijfeld financieel aan inboeten.

Maar het gaat over veel meer dan een zure oprisping van het personeel omwille van één of andere protectionistische reflex.

De pensioenbeslissingen van de regering voor het militair personeel hebben maar één doel: zichzelf en het politieke establishment schouderklopjes geven. Met name, aangeven "hoe goed wij bezig zijn en welke harde beslissingen wij durven te nemen".

Er zit immers geen enkel goed element in. Want:

1. Nadat we met een strategische visie - amper 4 maanden geleden door de regering goedgekeurd - evolueren naar een "Madurodamleger" met nog eens 7.000 manschappen minder, maken we met deze pensioenbeslissingen er bovenop dit Madurodamleger een "Dad’s Army" van.

Een "seniorenleger" zoals de Britse Homeguard uit 1940, maar waarmee we wel de conflicten van de 21e eeuw dienen aan te pakken.

2. Met deze beslissing speelt de regering niet alleen met de voeten van de militairen – waarmee ze letterlijk woordbreuk pleegt – maar ook met deze van de hele Belgische bevolking.

Want een leger met een dergelijke verouderende personeelsbezetting zal niet meer in staat zijn de output te leveren die de belastingbetaler voor zijn duur bijgedragen belastingseuro’s mag verwachten.

Met name een leger dat in staat is om adequaat bij te dragen aan de veiligheid van de Belgische samenleving.

3. In feite speelt de regering roulette. Zonder dat ze de operationele en functioneringsgevolgen van deze beslissing grondig geanalyseerd heeft, hoopt ze dat het balletje later op de nummers valt waarop ze nu gokken. Namelijk dat er met minder operationele militairen, evenveel veiligheid in binnen – en buitenland gegarandeerd kan worden.

4. Intussen heeft de minister van Defensie verklaard dat de impact van de pensioenmaatregelen op het legerbudget en de Strategische visie verder moeten bestudeerd worden.

Zal Defensie dan meer geld krijgen om toch de Strategische keuzes van de regering waar te maken?

Wat de militaire gemeenschap betreft is de aanpak onrustwekkend en de uitkomst oogt zeer troebel. Hetzelfde – en liefst méér – met minder én bovendien oudere mensen realiseren, heeft meer gemeen met zwarte magie die misschien wel werkt in de Wetstraat, maar niet in oorlogsgebied.

De hervormingsmoeheid laat zich al langer gevoelen onder de manschappen. Aanhoudende besparingen, hervormingen en onafgewerkte politieke beloftes hebben van Defensie een kwijnend departement gemaakt. Gemotiveerd en loyaal personeel – dat nooit staakt (!) - wist steeds het imago van een performante Defensie hoog te houden.

Jarenlange besparingen waarbij reorganisatie op reorganisatie werd gestapeld; waarbij gemorreld werd aan de militaire statuten, met als ultiem hoogtepunt een ongeziene stormaanval op degelijke perspectieven na een actieve loopbaan.

Defensiemedewerkers, zoals alle werknemers, verlangen zekerheid voor later. Aan deze zekerheid is jarenlang getornd. Dat tast het vertrouwen en de loyaliteit aan. Het zorgt ervoor dat de ziel uit de organisatie gesneden wordt. Het vertrouwen van de militairen in de politiek heeft dan ook een ongezien dieptepunt bereikt.

Kortom, de regering toont eens te meer de dunne lijn aan tussen visie – in dit geval een pensioenvisie – en een visioen. Want deze pensioenbeslissing is niet meer en niet minder dan een waanbeeld dat de regering zichzelf en de bevolking voorhoudt dat ze ‘doet wat ze moet doen’.

In werkelijkheid wordt van dit soort beslissingen niemand beter: de militair niet, de mens in de straat niet. En meer nog … onze hele samenleving niet.