'The sky is the limit', uitlachtelevisie of troost-tv?

Veel kans dat u de vraag de voorbije dagen en weken al verschillende keren hebt gekregen: "The sky is the limit gezien? Onwaarschijnlijk toch, hé?!" Het tv-programma dat binnengluurt in de kastelen en levens van de rijken der aarden, lééft. 559.000 kijkers haalde het programma maandagavond, waarmee VIER vlotjes zijn voet naast Eén en VTM kon zetten.

Zelfs zij die beweren dat ze er nog nooit naar hebben gekeken, kunnen opvallend vlot meepraten over Inge die op een tennistoernooi snel even een juweel van 33.000 euro koopt, en over de overdadige maar o zo saaie tuinfeesten van Harry en Olga. De scène waar je eerst Olga hoort verkondigen hoe fijn het is dat Harry's ex Anita nog deel uitmaakt van de familie en vervolgens Anita voor de tweede keer de keukenvloer ziet schrobben omdat Harry het niet goed genoeg vond, moet een van de meest besproken televisiemomenten van het jaar zijn.

Op Twitter worden veel van de hoofdpersonages door de mangel gehaald. Een bloemlezing: 'Elke week denk ik: erger kan het niet meer en elke week ben ik verkeerd', 'Harry die probeert de grote man uit te hangen terwijl de vodka zijn ogen uitbrandt was het beste op tv ooit', 'Van een vaginazwembad naar een vikingboot. Jan is niet langer een baby, maar een peuter.' Als je de reacties leest, lijkt er op het eerste gezicht maar één conclusie mogelijk: de uitlachtelevisie is terug van nooit weggeweest.

Steven Defour

En toch: wie zijn oor te luisteren legt bij televisiemakers, hoort een ander geluid. Velen vinden het luchthartig entertainment en spreken van een guilty pleasure, eerder dan sensatietelevisie. Ook al omdat het al de tweede reeks betreft en de hoofdrolspelers dus wel weten waar ze aan toe zijn. Kon voetballer Steven Defour nog zeggen dat hij niet wist waar hij voor tekende toen hij de makers binnenliet in zijn appartement in Portugal, dan gaat dat argument minder op voor Jan Kriekels en Kirsten, die al voor de tweede maal van de partij zijn.

Maar als The sky is the limit een guilty pleasure betreft, wat vinden wij er dan allemaal zo plezierig aan? Een normale dosis voyeurisme en nieuwsgierigheid speelt natuurlijk mee. Maar zou er meer kunnen zijn? Kijken we niet vooral omdat het meer troost dan spot biedt? Dat fenomeen is van alle tijden. De Hooiwagen-triptiek van de zestiende eeuwse schilder Jheronimus Bosch toonde al dat de rijken tijdens hun tijd op aarde dan wel volop genoten, maar uiteindelijk naar de hel gingen. Om maar één voorbeeld te geven.

Niet dat iemand Harry of Olga ook maar het vagevuur toewenst, maar ergens vinden we het klaarblijkelijk fijn om te zien dat geld niet automatisch gelukkig maakt, zoals Michel Van den Brande in de reeks al aangaf. Dat sommige beterbedeelden zich vervelen en de tijd doden door met een jeep rondjes door de tuin te rijden en met het organiseren van tuinfeesten waar ze de helft van de genodigden niet lijken te kennen. Dat ze er ook niet de gezondste relaties op nahouden of de beste beslissingen nemen. Zodat wij nu even op hen kunnen neerkijken met behulp van een moraliserende tweet.

"Ik hoop dat de volgende afleveringen zullen nuanceren dat ik geen leeghoofdige shopaholic ben", zegt Topshelf-baas Inge Van Kemenade, die de afgelopen aflevering vooral met haar creditcard tussen de diamanten en haute couture vertoefde. "Er wordt ook veel niet getoond. Dat ik veertig tot zestig uur per week werk bijvoorbeeld."

Al zal dat de kijker allicht worst wezen.