Stemplicht
StuBru-presentator Stijn Van de Voorde loopt elke week voor de muziek uit.
2016 zal de geschiedenis ingaan als het jaar van de verrassende verkiezingsuitslagen. Het is altijd boeiend om te zien wat er gebeurt als mensen de kans krijgen om hun mening op een stemformulier neer te poten. Vooral de kiezers die zich op voorhand niet grondig informeren of zij die simpelweg kwaad zijn op de overheid (bijvoorbeeld omdat de put in hun voetpad nog steeds niet werd opgevuld) zorgen gegarandeerd voor verbazingwekkend vuurwerk. Ik herinner me de beelden van de Britten die tijdens het brexitreferendum 'leave' stemden, ook al wilden ze dat niet écht.
Volgens Noel Gallagher hoeft het volk niet voor elke belangrijke politieke beslissing naar de stembus: "99 procent heeft geen idee waar het over gaat. We betalen verkozen politici om beslissingen te nemen. Er werd ons ook niets gevraagd toen we in een oorlog stapten." Winston Churchill formuleerde dezelfde gedachte zo: "Het beste argument tegen democratie is een vijf minuten durend gesprek met de gemiddelde kiezer."
Ze bedoelden het vast minder denigrerend dan het klinkt. Stemrecht is een goede zaak, daar zijn we het allemaal over eens. In landen waar geen stemplicht is, proberen muzikanten (van Eddie Vedder tot Taylor Swift) zo veel mogelijk mensen naar de stembus te krijgen. Hun voornaamste argument: wie niet stemt, mag achteraf niet zeuren.
Met die wetenschap in het achterhoofd besloot ik mijn stemformulier voor De tijdloze iets nauwkeuriger en meer doordacht in te vullen. Elke stem telt. Is een verzameling tijdloze liedjes dan zo belangrijk? Ja. Waarom?
Ten eerste, het zegt iets over de persoon. Wie kiest zijn échte tijdloze klassiekers en wie gaat eerder voor een artistiek verantwoord statement dat hip deelbaar is op Facebook. Een eerlijke keuze toont karakter. De top 3 van een muziekliefhebber ziet er in het beste geval elk jaar anders uit. In 12 maanden valt er immers veel te (her)ontdekken. Een nieuwe lading artiesten moet verwarring zaaien. Het is aan ons om het belang van hun verse creaties zo accuraat mogelijk in te schatten. In 2000 stond 'I Would Stay' van Krezip op de 70ste plaats. Voor de eerste en de laatste keer. Impulsief stemmen mag, maar sommige dingen voel je van ver aankomen.
Ten tweede, het zegt iets over een generatie. Hoe vaak hebben wij niet gelachen met wat er dertig jaar geleden gebeurde? "Haha, in 1988 stemden ze Glenn Medeiros met 'Nothing's Gonna Change My Love for You' tot op de 40ste plaats! En 'More Than a Feeling' van Boston stond op 76! Haha."
Wat zal men later zeggen over 2004? dEUS stond vijf keer in de lijst en The Beatles niet. Niets tegen de klassiekers van Tom Barman, maar we voelen dat er iets wringt. Wat gebeurt er dit jaar? Natuurlijk zullen Prince en Bowie beter scoren dan voorgaande jaren, maar zal men ons hypocriet vinden als Leonard Cohen voor het eerst De tijdloze haalt? Gewoon, omdat hij gestorven is!
Hoe leggen we bepaalde kromme toestanden uit aan onze kleinkinderen?
"Oma en opa, luisterden jullie vroeger echt zo vaak naar 'Child in Time' van Deep Purple?"
"Nee, niet echt kindjes..."
"Waarom stemden jullie dat liedje dan toch elk jaar in de top 10?"
"Ach ja, dat was toen de gewoonte..."
De tijdloze is een van de vele bewijzen dat het basisconcept van democratie mooi is, maar niet feilloos. Gelukkig maar, anders zou het snel saai worden. Ik heb Glenn Medeiros alvast op 1 gezet. Hopelijk krijgen we op die manier het meest verrassende verkiezingsresultaat van 2016 nog op oudejaar te horen!
Wat gaan onze kleinkinderen daar van zeggen...