Een ondernemer kan ook een beetje dorpsgek zijn

We waren nu bést al wat gewoon: Marc Coucke in duikpak, Marc Coucke verkleed als tros druiven, Marc Coucke als wereldrecordhouder waterpistoolschieten. Maar Marc Coucke als charmezanger, in de studio? Die hadden we nog niet gehad. En er komt nog. Want als de zomerhit van het jaar binnen is, trekt 's lands meest succesvolle ondernemer straks ook nog de kop in de langste polonaise ooit. Maar eerst, vanavond: Café Corsari. Niet als gast. Maar als presentator. Een uur lang. Solo slim. Onbekend terrein voor de koning van de farma. Maar dat deert hem niet. "Presenteren op tv heb ik nooit gedaan, nee. Maar wat dan nog? Het ergste dat kan gebeuren, is dat ik op mijn bek ga." (lacht)

Sla er het lijstje van zijn gekkigheden op na, en het lijkt wat contradictorisch dat dezelfde Coucke de briljante zakenman is die onlangs zijn imperium nog verkocht aan een Amerikaans bedrijf voor 1,2 miljard euro. En toch is het zo. Om maar een idee te geven: één dag nadat hij 'Het is weer Couckenbak' stond in te zingen, had hij gisteren alweer een 'conference call' met meer dan honderd Amerikaanse ondernemers. Het belangrijkste telefoontje van de week was dat. Coucke bekent: "Ik was er zenuwachtig voor. Want ik moest een soort van speech geven. Vervelend. Nét voor het zover was, heb ik dan maar een tweet verstuurd: 'Hoe zeg je Couckenbak in het Engels?' En wég waren de zenuwen. Die gekkigheid: ik heb die nodig, om ook dat andere, ernstige stuk goed te kunnen doen."

Het dwaze stukje in Marc Coucke: zelf noemt hij het zijn uitlaatklep. "Ik probeer het wat te beperken. Elk jaar één gekkigheid bijvoorbeeld. Mensen denken wel eens dat ik op alles 'ja' zeg. Maar dat is niet. Ik had mee kunnen doen aan Sterren op de dansvloer, maar ik zei 'nee'. Ik had mee kunnen doen aan dat duikprogramma (De grote sprong, VSH.), maar ik zei 'nee'. Ik had vast jurylid kunnen zijn in Mijn pop-uprestaurant, maar ik heb geweigerd wegens geen tijd. Dus vergis je niet: ik ben heel selectief in die dingen. Maar af en toe? Als het echt goed zit? Dan zeg ik 'ja'. Dat was zo bij dit schlagernummer. Ik vind dit echt plezant. Ik hoor dit genre ook echt oprecht graag. En waarom dan ook niet? Ik beschouw het als een vorm van reclame voor het ondernemerschap. Want ik laat zien dat er ook tijd is voor fun. Work hard, play hard."

Volks, authentiek en heel gewoon

En al doet de laatste het met ruimtereizen en privé-eilanden wat exuberanter, Marc Coucke lijkt haast de Vlaamse Richard Branson wel. "Ik vind dat een compliment", zegt hij. "Ik volg zijn doen en laten al jaren. Ik hou wel van zijn rock-'n-roll."

Is Coucke dan nooit eens bang dat de fratsen zijn sérieux als ondernemer ondermijnen? "Tuurlijk wel", zegt hij. "Maar ik waak daarover. Als we op een dag een open vacature hebben voor Omega Pharma en er komt geen reactie meer, dan weet ik dat ik niet goed bezig ben. Als ik er het bedrijf mee zou beschadigen, zou ik onmiddellijk stoppen. Maar dat is niet zo. Voor elke vacature komen nog pakken reacties binnen."

Imago-expert Stef Verbeeck ziet maar twee risico's. "Hij komt er heel goed mee weg. Dat komt door de volgorde. Hij was eerst een groot zakenman, en pas daarna zijn de fratsen gekomen. Wij, Vlamingen, houden wel van die zelfrelativering. We vinden hem volks, authentiek en heel gewoon, en dat hebben we graag. Gevaarlijk wordt het pas voor zijn imago als hij het geld langs ramen en deuren zou gaan buitensmijten. Als hij zou gaan koketteren. Of elke week een andere dure auto in de prak zou rijden. Dat hebben we niet graag. En als hij wil dat het zijn credibiliteit niet aantast, dan zorgt hij er best voor dat zijn gekkigheden beperkt blijven tot eigen land. Een Amerikaans ondernemer wil Coucke liever kennen van zijn zakelijke verdiensten dan van zijn stunts."