Walpurgis brengt libretto van Jeroen Brouwers tot leven
In Jeroen Brouwers' BDE (bijnadoodervaring) schuwt muziektheatergezelschap Walpurgis het contrast niet: tussen jong en oud, tussen misantropie en tere schoonheid.
Artistiek leider Judith Vindevogel laat de dood in dialoog gaan met het heftig tegenstribbelende leven, vertolkt door de opwindende sound van Stray Dogs (Frederik Meulijzer & Koenraad Ecker), ergens tussen postrock, jazz en elektronica.
Brouwers' tekst is ontdaan van persoonlijke anekdotiek, enkel de essentie blijft over: een oudere man, afkerig van de maatschappij, wordt door het nakende einde teruggedreven naar het begin. Hij bevindt zich op een snelweg naar zijn geboortestreek, voortgedreven door heimwee. Meer nog dan een fysieke rit maakt hij een mentale roadtrip, waarbij hij het afgelegde parcours genadeloos op de weegschaal legt.
François Beukelaers staat ingetogen en breekbaar op scène, terwijl de jongens van Stray Dogs tussen en onder zijn woorden een muzikale hartslag pompen. En dan zijn er nog de twee beeldschermen waarop het videastenduo Karen Dick en Diederick Nuyttens zijn vitalistische beeldcollages loslaat. Zij staan voor de ondankbare taak te vertellen wat muziek en woord nog niet verteld hebben, maar blijven te vaak steken in symbolische illustratie: donkere gedaanten zijn de schimmen aan de Styx, een zonsopgang is een geboorte.
Vindevogel heeft getracht de drie media elk hun eigen vertelkracht te geven, maar de praktijk van liveperformance dwingt tot een voortdurend zoeken naar balans. Desondanks mist de contrastwerking zijn effect niet. Brouwers herinnert ons eraan dat we allemaal permanent in een staat van bijna-dood zijn, maar de muzikale heftigheid van BDE mikt op verzet.