Opgefokte energiebom
Na elk nummer naar een volgende versnelling schakelen om met de vingers in de neus het kot af te breken; Foals is klaar voor de arena's van deze wereld.
In het vocabularium van Foals staat ambitie in drukletters in de kaft gekerfd. Voor hun derde worp Holy Fire haalden ze het legendarisch producersduo Flood en Alan Moulder binnen dat eerder al aan de knoppen van acts als U2, Nine Inch Nails en Smashing Pumpkins stond. Dezelfde grandeur herken je nu ook bij het Britse vijftal. De clevere mathrock van de beginjaren is vervangen door een monumentale melange waarin rock de vunzigere paden richting funk betreedt. Dat zorgde vrijdagavond in een uitverkochte Ancienne Belgique voor een steeds stevigere draaikolk die niets of niemand in haar pad ontzag.
Het instrumentale voorspel 'Prelude' kondigde met zijn diepe bassen, doorkliefd met een knarsende gitaarpartij al het aanstormende onheil aan. Maar eerst dienden de dansbenen van onder het stof gehaald te worden. 'My Number' rolde eruit als het geknipte en gekapte bastaardkind van Battles en Talking Heads. De aanhoudende dreiging van 'Milk & Black Spiders' vond zijn uitgestelde verlossing in 'Balloons' dat kortstondig deed hunkeren naar de onbevangenheid van hun debuut Antidotes. Tegelijk tekende de track netjes de groeicurve van de groep. Daarin schuilde reeds de kiem van het heilige vuur dat Foals tegenwoordig aanwakkert. De geleidelijk aangedreven ritmes van drummer Jack Bevan, het invallende steekspel tussen de gitaristen en de dansbare bassen werden nu opengetrokken naar een minder gecompliceerde sound. Op plaat glijdt het atmosferische 'Providence' argeloos voorbij maar live transformeerde de song in een baldadige opdoffer.
Zanger Yannis Philippakis serveerde een zinsnede waarvan je gewoon weet dat die meegeschreeuwd gaat worden ("I'm an animal just like you") alvorens hij de frontstage indook voor een rondje crowdsurfen. Een kunstje dat hij nog tweemaal zou herhalen. Achter hem kwamen de anderen op kruissnelheid om niet meer los te laten. 'Spanish Sahara' begon dan wel troosteloos, het nummer dreef je met zijn uitdeinende synths, dat desolate horrorrefrein en een dwingende baslijn vakkundig richting climax. Waarna Philippakis er nog een schepje bovenop deed door het balkon in te klauteren en iedereen op de tribunes gedag te zeggen met een knieval in 'Red Socks Pugie'.
Stormram
Gewaagde keuze om na die opgefokte energiebom de toegift te starten met het sobere 'Moon'. Aangestuurd door een ijle piano, verscheen een emotionele Philippakis op het podium. De stilte na de storm klonk nog nooit zo mooi. Veel rust gunde de band je niet. 'Inhaler' haalde verschroeiend uit maar bleek slechts het opstapje naar het stompende 'Two Steps, Twice'.
Laat het na dit concert voor eens en altijd duidelijk zijn: Foals heeft de trappen naar de arena's bestegen en de deuren open gebeukt met een stormram.