Gitzwarte furie, roomblank sentiment
Maandagavond krabbelde de AB in Brussel weer overeind. Na negen dagen zonder concerten maakte Trixie Whitley komaf met de restricties in een bezette stad. De Gents-New Yorkse muzikante stak de kin strijdvaardig vooruit, en wierp gloeiende soul en verschroeiende blues in de strijd.
Negen dagen lang moest de AB haar deuren sluiten, door de terreurdreiging in Brussel. Dat bracht meer dan twintig evenementen in het gedrang, waarvan veertien definitief geannuleerd werden. De trieste balans? Een verlies van 300.000 euro, naast de onschatbare opoffering van zorgeloosheid. In de striemende regen vormen honderden toeschouwers een troosteloze, trage polonaise om de uitvoerige veiligheidsfouille te passeren. De Brusselse concerttempel, een versterkte vesting. Op straat maakt het zicht op stuurs kijkende para's en agenten in kogelvrije vesten dat beeld eens zo mistroostig.
Binnen kantelt de sfeer gelukkig snel. Bob Marley predikt 'One Love' via het PA-systeem, om de slechte vibes vlak voor het concert te bezweren. Ook Trixie Whitley probeert te sussen. "Voelt iedereen zich veilig?" polst ze met een kwinkslag. "I saw some scary military people on the streets...but don't be scared." Van het schuwe, zenuwachtige meisje uit vroegere tijden lijkt alvast geen sprake meer in de AB.
Gebalde woede
Even dreigt het mis te gaan, wanneer iemand uit het publiek vraagt "om Vlaams te spreken". Tot dan heeft Whitley haar publiek alleen in het Engels en Frans ("merci") toegesproken. Plots raakt de New Yorkse Gentse verstrikt in communautair gekrakeel. "Ik spreek Engels omdat de jongens op het podium mij zouden verstaan", antwoordt ze verbouwereerd. "En omdat het mijn moedertaal is." Daarna wordt haar toon bitser tegen "the person who's talking shit to me". De stemming slaat om. Met ontstoken lippen zet Whitley 'Soft Spoken Words' in. De gebalde woede die in haar stem ligt, doet de song gepassioneerd klinken, maar de spanning is te snijden na de laatste noot.
"Dit is het soort onzin dat ons verdeelt in this fucked-up world, in these fucked-up times", fulmineert ze. "Het maakt niet uit welke taal iemand spreekt, net zomin als je geslacht, of de kleur van je huid. We should connect with each other, and enjoy the evening together."
Naar het einde van de set maakt Whitley het je ook écht onmogelijk om niet te genieten. Na een experimentele jam, waarbij ze zich achter de drums heeft verschanst, walst ze zelfs in grote stijl over je heen. 'Need Your Love', 'Hotel No Name' en 'Breathe You in My Dreams' vormen de volmaakte hattrick, waarbij haar Amerikaanse begeleidingsgroep ook wat losser uit de pols gaat spelen.
Een putsch
Tot dan klonk de kruisbestuiving van roots 'n blues, subtiele elektronica en soul nooit minder dan indrukwekkend, maar soms leken haar huurlingen eerder terug te vallen op vakmanschap dan bezieling. Pas wanneer dit trio uit zijn korset breekt, lijken ze ook Whitley vocaal uit te dagen. Ze huilt, fluistert en haalt uit met een stem die roomblank sentiment en gitzwarte furie verenigt. Op die manier raakt ze je midscheeps in 'Salt' of een heerlijk langoureus 'Closer'.
Het publiek dwingt uiteindelijk zelfs een magistrale bis met 'Eliza's Smile' af. Een song die een onberispelijke coup op je nekvel pleegt. Een putsch, waar gelukkig nog steeds geen militaire maatregelen tegen lijken bestand.