Philippe Gilbert, eindelijk echt wereldkampioen

Tweeënhalf jaar geleden was er voor het eerst die vraag. Meteen na zijn eerste overwinning in de Amstel Gold Race van 2010. Ja, Phillipe Gilbert wist dat Valkenburg twee jaar later het WK organiseerde. En ja, het was dé kans om wereldkampioen te worden.

Gisteren loste Gilbert dat contract in, volgens het plan dat was vooropgesteld: een explosie op de Cauberg. "De perfecte klim", zei Gilbert zelf. "Een aanval meteen na het steilste punt. Daarna was het nog heel ver, maar ik ging ook heel snel." Wind in de rug in de 1,6 kilometer na de top, ook daar lag de sleutel van de overwinning.

Twee jaar dromen

Twee jaar lang al lag de zege van Gilbert in Valkenburg vast. Bij het begin van dit seizoen was het zelfs geen vraag. 2011 was het jaar waarin Gilbert toonde dat hij in de aankomst bergop geen gelijke kende. Hij won de Strade Bianche, de Amstel, de Brabantse en de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, de Tourrit naar Mont des Alouettes, en ook de Clasica San Sebastian. Mark Cavendish won in Kopenhagen, maar Gilbert was de echte wereldkampioen wielrennen van 2011.

Pas vanaf vandaag draagt hij die titel ook officieel. En contradictorisch daarbij: Gilbert wint de regenboogtrui na een jaar waarin hij zichzelf niet was. Na 7 maart 2012 twijfelde het peloton aan hem. Het was die dag dat Gilbert - toptransfer van Team BMC - zo pijnlijk moest lossen in Tirreno-Adriatico. Geen accident de parcours, want het hele voorjaar werd niks. "Ik heb een heel jaar gevochten tegen mezelf", zegt Philippe Gilbert. "Om net op tijd de goeie vorm te vinden."

Twee ritten in de voorbije Vuelta als aanloopje naar de wereldtitel. En zo is 2012 alsnog een geweldig jaar voor Gilbert. Eentje waarin hij één van de weinige hiaten in het palmares plamuurt. "Als ik mijn hele carrière overschouw, heb ik weinig te klagen", zegt Gilbert. "Ik heb gewoon drie mindere maanden gekend."

Ook revanche Bomans

Als Valkenburg 2012 een revanche was voor Philippe Gilbert, dan gold dat ook voor de Belgische bondscoach Carlo Bomans. Ook hij wint na zeven jaar zonder zege eindelijk een wereldtitel. In een race zonder oortjes bleef zijn bijdrage beperkt tot een klank- en lichtspel langs de weg, maar als selectieheer behoort een stukje van de overwinning ook hem toe. "Eén voordeel is dat niemand mij vandaag nog de vraag zal stellen of ik geen zin heb om af te treden", aldus Bomans. "Neen, ik zie dit niet als een revanche."

Het was nederigheid die sierde en die ook wel paste. Want het was nu ook weer niet zo dat de Belgen een tactisch meesterstuk opvoerden. Vooral Boonen was daarover duidelijk na afloop. "Niemand mee in de eerste ontsnapping. Daarna hebben we de zweep moeten boven halen. Wij hebben de koers in handen genomen, terwijl dat niet de bedoeling was. Maar doen wij het niet, dan is het een koers van vijfentwintig man. En dan staan we hier weer te praten over waarom het net niet is gelukt."

Boonen gaf nog een ander nieuwtje mee: "Ik heb Gilbert op drie ronden van het einde serieus moeten opjutten. Hij dacht dat hij niet goed was."

Niet dat Boonen zijn ploegmaat Gilbert de wereldtitel misgunde. De omhelzingen en de high fives rond de Belgisch bus waren oprecht, ook tussen de renners die niet dezelfde broodheer hebben. "De sfeer in de groep is de sleutel tot het succes", zei Gianni Meersman, in zijn eerste WK erg gul met de inspanningen. Het bewuste overlegmoment waarbij de kopmannen de premie voor de helpers bespreken, zou afgelopen vrijdag ook geen kwartier geduurd hebben.

In die zin was het WK Valkenburg een triomf voor wielernatie België. "Een perfecte wedstrijd", zei bondsvoorzitter Tom Van Damme. "De aanval van Gilbert krijgt zijn plaats in de annalen van het wielrennen." De wielerbond betaalt na de wereldtitel een premie van 50.000 euro aan de renners. "Dit WK kost ons geld", aldus Van Damme. "Er is de premie en vanavond organiseren wij ook nog het feest. Maar bon, dat krijgen we nog wel gebudgetteerd."