niet voor het geld

Geboren op 14 maart 1988 in Leuven. Ze heeft een oudere zus en twee jongere halfbroers. En nee, Thibaut Courtois is geen familie!

Speelt sinds 2010 als centrale verdediger bij landskampioen Standard Luik, dé topclub van het Belgische vrouwenvoetbal. Ze heeft er al zes landstitels op rij behaald.

Is daarnaast ook de steunpilaar in de verdediging van de Red Flames. Het Belgische vrouwenelftal is goed op weg om zich deze maand te kwalificeren voor hun eerste EK voetbal ooit, in 2017 in Nederland.

Brak het voorbije jaar helemaal door op televisie als voetbalanaliste. Tijdens het EK in Frankrijk was ze een graag geziene gast in 'Panenka!' op Eén, als enige vrouw tussen de mannen.

Heeft de diploma's ergotherapie en kinesitherapie op zak. Op dit moment werkt ze voltijds aan een doctoraat in de gezondheidspsychologie aan de KU Leuven. Het onderwerp: 'De invloed van ademhaling op pijn'.

Imke Courtois stelt voor om, tussen haar doctoraatswerk door, af te spreken in het gezellige Leuvense boekencafé Barbóék. Bij een dampende chai latte kan ze tenminste een uurtje tot rust komen, vertelt ze. "Mijn leven bestaat momenteel uit drie dingen: werken, trainen en slapen. Overdag werk ik aan mijn doctoraat in de gezondheidspsychologie aan de KU Leuven. Na de kantooruren haast ik me naar de voetbaltraining van Standard in Luik. 's Avonds ben ik pas rond half elf thuis, en de ochtend nadien zit ik weer aan mijn bureau op de unief."

En dat de hele week door.

"Ja, ik speel iedere week vier trainingen en één match. Ik moet me altijd haasten, haasten, haasten, en eigenlijk haat ik dat. (lacht) Ik weet sowieso dat dit geen vijfjarenplan is, want dat valt niet vol te houden. Na een tijdje bots je onvermijdelijk tegen een grens aan, en ik merk dat ik soms al over die grens zit."

Zoals het EK voetbal? Je was een maand lang te zien als voetbalanaliste in Panenka! op Eén.

"Dat vond ik heel leuk om te doen, al was het niet te onderschatten: mijn doctoraat liep gewoon verder en tegelijk moest ik alle EK-wedstrijden volgen. Gelukkig was ik omringd door fijne collega's. Als dat analistenwereldje bikkelhard zou zijn, zou ik het veel moeilijker gevonden hebben om er zoveel energie in te stoppen."

Probeerden de collega's je af en toe te testen?

"Oh, natuurlijk. Als je een hele maand samen zit, ontstaat er een andere dynamiek dan tijdens één afzonderlijke interland. Het is een heel intensieve periode, waarin je elkaar veel beter leert kennen. En dan valt er weleens een steekje tussen de analisten. Na een tijdje kon ik daar minder goed tegen. Achteraf besefte ik dat ik gewoon moe aan het worden was." (lacht)

Als ze je opnieuw vragen voor het WK, sta je er dan terug?

"Absoluut. Ik vind het analistenwerk heel boeiend en wil er nog beter in worden. Maar ik zou er nooit afhankelijk van willen zijn. De wereld van media en voetbal gaat heel erg snel. Je bent er maar een klein, vervangbaar onderdeeltje van. Op televisie komen maakt je ook kwetsbaar. Mensen vormen zich snel een mening over jou en na een tijdje worden ze je misschien wel beu. Daar ben ik me heel goed van bewust."

Waarin wil je dan wel verdergaan?

"Na mijn doctoraat zou ik graag in de academische wereld blijven, ofwel iets doen met mijn diploma kinesitherapie, en dan is er ook nog mijn opleiding ergotherapie. Ik heb er altijd voor gezorgd dat ik keuzes heb in het leven. Als de ene optie sneuvelt, heb ik de andere nog. Dat geeft me een gevoel van vrijheid: ik zal altijd iets kunnen doen wat ik graag doe. Ik ben opgegroeid met het idee dat ik nooit zou kunnen leven van het voetbal alleen. Er werd mij ingepeperd dat ik nog andere vooruitzichten moest hebben."

Je hebt op de Topsportschool van Leuven gezeten, samen met Dries Mertens en Sven Kums. Heeft dat mee je karakter gevormd?

"Zonder twijfel. De Topsportschool heeft mij echt doen openbloeien. Ik kwam van een redelijk streng college in Tienen, waar ik een matige leerling was. Pas op de Topsportschool begon ik goede punten te halen. Discipline in de sport stond er centraal, en zo kreeg ik de goesting om ook op schoolvlak te presteren. Ik heb me daar ontplooid, ook qua karakter. We waren altijd met vijf meisjes aan het voetballen tegen dertig jongens. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik heel direct ben in communicatie. Ik wind er niet te veel doekjes om."

Twintig vrouwen in één kleedkamer, geeft dat soms spanningen?

"Tuurlijk wel! Bij twintig vrouwen speelt er een andere dynamiek dan bij twintig mannen, dat is zo. Wij vrouwen hebben meer uitleg nodig bij kritiek en kunnen ons vaker persoonlijk aangevallen voelen. Het voordeel van vrouwenvoetbal is dan weer dat we het nog puur voor het plezier doen. Op elke training proberen we er alles voor de volle 100% uit te halen. Onze liefde voor het spelletje is heel erg groot. We staan er dan ook niet voor het geld of een andere reden - we hebben allemaal nog een job of studie naast het voetbal."

Om het vrouwenvoetbal te promoten, nam je in 2008 deel aan het 2BE-programma Topmodel.

"Ik wou aantonen dat vrouwelijke voetballers geen halve mannen zijn. Dat deed ik al lachend, maar ik meende het wel. De juryleden hadden snel door dat het niet mijn ultieme meisjesdroom was om model te worden. Uiteindelijk ben ik als derde afgevallen in de finale. Mijn deelname zal het imago van vrouwenvoetbal niet veranderd hebben, maar het was toch een klein druppeltje. Nadien heb ik nog een paar keer modellenwerk gedaan, maar dat is vanzelf uitgedoofd. Ik ben niet iemand die snel de camera opzoekt."

Tegen schenen schoppen

Wat voor type speelster ben jij eigenlijk?

"Op training ben ik een speelvogel. Ik ben de eerste om grapjes uit te halen. Maar als het erop aankomt, wil ik presteren. Na een slechte match moet niemand nog een woord tegen mij zeggen. In de directe duels ben ik hard maar correct: ik zou mezelf geen vuile speler noemen. Ook naast het veld wil ik niemand tegen de schenen schoppen. Ik zeg wel waar het op staat, maar op een diplomatische manier. Hoop ik toch."

Als de drie mannen in Panenka! A zeggen en jij B, begin je dan te twijfelen?

"Ik zal mezelf altijd in twijfel trekken: in mijn ogen is dat juist een goede eigenschap. Als zij mij kunnen overtuigen met de juiste argumenten, dan kan ik mijn mening herzien. Maar als ze op A blijven hameren zonder te verduidelijken waarom, dan hou ik voet bij stuk. Dat wel."

Iemand als Jan Mulder kan soms A zeggen om A te zeggen.

"Weet ik, maar Jan doet dat meer om te prikkelen dan om een echt statement te maken. Ik vind het wel mooi dat hij niet bang is om negatieve reacties uit te lokken. Als je duidelijke standpunten inneemt, zullen er altijd mensen zijn die zeggen: 'Wat een idoot ben jij!' Jan trekt zich daar niks van aan. Geweldig toch? Dat maakt hem ook zo charmant voor de kijkers."

Zit jij daar wat op je gemak in de studio, wetende dat er twee miljoen mensen naar jou kijken?

"Ik besef dat niet eens. De ene keer voel ik mij al wat comfortabeler dan de andere, maar dat heeft niets met het aantal kijkers te maken. Wel met de wedstrijden die we moeten analyseren. Bij de matchen van de Rode Duivels kan ik blindelings op mijn parate kennis vertrouwen, een match als Albanië- Zwitserland vraagt veel meer voorbereidingswerk. Dan zit je daar tegenover wandelende encyclopedieën als Filip Joos of Geert De Vlieger. De analyses tijdens de rust en na de match liggen mij beter."

Over de EK-prestaties van de Rode Duivels zijn al liters bloedrode inkt gevloeid. Welke eindscore zou jij hen geven?

(denkt lang na) "Ik zou ze toch buizen. Een 4/10, helaas. Net omdat de Duivels elk apart zo goed zijn. Zoveel talent bij elkaar, dat is uitzonderlijk voor ons land. Na de groepsfase konden ze op een rode loper naar de finale wandelen. Dan moet je eerlijk zijn en je conclusies trekken."

Je hebt dit jaar een huis gekocht in Walshoutem, precies tussen Leuven en Luik in. Excuus, maar ik had nog nooit van dat dorpje gehoord.

"Dat begrijp ik. In Walshoutem valt ook niet zoveel te beleven. Het is een boerengat, maar dat was precies wat ik nodig had. Al dat gehaast kan verstikkend zijn. Daarom zoek ik graag traagheid op. Ik kan een uur in een veld gaan zitten en gewoon genieten."

Je hebt ooit in Hasselt gewoond en na een jaar werd je gek, las ik.

"Dat was echt zo, en dan is Hasselt nog niet eens een grootstad. Al die drukte om me heen, da's niks voor mij. Mijn leven is zo heftig vanaf het moment dat ik de deur achter me dichttrek, dus thuis wil ik rust. Bij Standard spelen we met een superjonge ploeg, en sommige speelsters zijn heel uitbundig in de kleedkamer. Zingen, lachen, dansen,... Uitstekend voor de sfeer, maar soms krijgen mijn hersenen dat niet meer verwerkt." (lacht)

Je wordt oud, Imke.

"Ik heb ook zo het gevoel, ja! Wij carpoolen met de meisjes, en in de auto is dat één groot feest: luid meezingen met de radio, veel lachen en babbelen. Ik geniet daarvan, maar één keer in de week rijd ik alleen. Dan kan ik heel stilletjes naar Luik rijden, onmiddellijk na de training vertrekken en heel stilletjes terugrijden."

Walshoutem ligt op de grens met Wallonië en je speelt bij een Waalse club. Zing jij het Belgische volkslied uit volle borst mee?

"Ja hoor, ik kon de tekst vroeger zelfs in het Frans. Ik sta er ook niet bij stil dat ik elke dag naar Wallonië rijd. Voor mij is er geen verschil tussen Vlaanderen of Wallonië - dat is gewoon België. Ik heb nooit begrepen waarom we dit land zouden moeten splitsen. Ik kan niet goed tegen opdelen en categoriseren."

Tot slot: je bent al vaak verhuisd in je leven, maar wel altijd in en rond het Hageland gebleven.

"Dat is de omgeving die ik ken, waar ik ben opgegroeid. Ik reis heel graag, maar thuis wil ik terugvallen op herkenbaarheid. Na drie weken Italië of de VS ben ik blij om naar huis te komen. Het Hageland is mijn veilige haven, blijkbaar."

Ga je lang in Walshoutem blijven, denk je?

"Geen idee. Het is niet omdat ik een huis heb gekocht, dat ik mezelf daarmee wil vastzetten. 'Ik moét de rest van mijn leven hier doorbrengen' - dat is toch een akelige gedachte? Ik weet dat ik hier kan blijven, maar het hoeft niet. Ik heb de keuze. En dat geeft me rust."

"Verhuizen naar een

boerengat was

precies wat ik

nodig had"

"De nieuwste koffiebar in Leuven heet SO en is een echte aanwinst. Het interieur is al even strak als de naam doet vermoeden - zo werd alles volledig in het wit geschilderd. Hier kom je tot rust bij een wat 'chiquere' koffie. De meeste koffiebars bieden vandaag iets extra's aan, maar bij SO nemen ze dat principe wel heel letterlijk. Je kan hier ook workshops en opleidingen volgen, gaande van psychologische coaching tot een Apple-cursus."

SO, Herbert Hooverplein 4, 3000 Leuven. www.powerview.be.

GOESTING IN koffie en meer

GOESTING in balletjes

met tomatensaus

"Ik ben in Tienen naar school geweest en heb er nog steeds een paar vaste adresjes. Zoals Dieu, een restaurant in het centrum waar ik altijd balletjes in tomatensaus bestel. Heerlijk! Van buitenaf lijkt Dieu op zo'n bruin eetcafé van vroeger, maar binnenin is het er heel sfeervol."

Dieu, Minderbroedersstraat 8, 3300 Tienen.

www.spijshuisdieu.be.

GOESTING IN écht italiaans

"Op het eerste gezicht ziet Rossi in Leuven er niet gezellig uit - ik liep er dus altijd straal voorbij. Maar mijn promotor bleef me maar zeggen dat ik er eens moest gaan eten. Hij had gelijk: dit is Italiaans van de bovenste plank. Chef Felice serveert een beperkt dagmenu met authentieke gerechten. En als de ingrediënten op zijn, improviseert hij iets."

Rossi, Standonckstraat 2, 3000 Leuven.

www.ristoranterossi.be.