MOOI/NIET MOOI

"Ik kom uit de Rupelstreek. Een streek van littekens, waar lelijkheid welig tiert en esthetiek niet altijd primeert. Mijn leven, neen alles, is een zoektocht naar schoonheid. De wereld is ermee omkleed. Schoonheid is geen intrinsiek gegeven. Het heeft met context en bewoording te maken.

"Voorwerpen zijn niets als ze niet vertaald worden. Door de taal krijgen ze betekenis. En een van die betekenissen is schoonheid. De negentiende-eeuwse gulden snede is een romantische poging om schoonheid in een formule te gieten. Er zijn voor- en tegenstanders. Ik denk dat dit maar een gedeelte van de verklaring kan zijn. Mijn drang naar schoonheid is boulimisch. En absoluut niet beperkt tot de klassieke gecommercialiseerde of voorgekauwde ideeën van schoonheid.

"Mijn huis is honderd jaar oud en behangen met verhalen. Hier bestaat geen toevalligheid. Iedereen heeft het altijd over minimalisme, ik ben een aanhanger van het maximalisme. Ik hou van oude dingen die de tijd hebben doorstaan. Die voorbijgaan aan onze drang om instantbevrediging en de ongelooflijke nu-igheid van onze maatschappij. Dingen die de tijd vasthouden die anders verglijdt. En het trieste daarvan omdraaien tot de schoonheid van de melancholie. Daarom is ouder worden als mens zo mooi. Omdat je steeds meer schoonheid bent tegengekomen."

"In de voorbereidingen van onze theatertournee samen vroeg Eva De Roovere me of ik met haar wilde spelen. Daarvoor was het twintig jaar geleden dat ik haar bepotelde. Mijn Sunburst Ibanez uit 1975. Omdat ik geen talent heb en mezelf niet belachelijk wilde maken. Ze is prachtig. Er spreekt een soort van vrouwelijkheid uit de vorm. Ze belichaamt melancholie en geschiedenis. Ooit werd ze tijdens een wild feestje van mijn toen puberale kinderen, gedecapiteerd. Ik ben een dokter. Als bij mensen het hoofd eraf gaat, is dat onomkeerbaar. Zo heeft ze er jaren gestaan. Als symbool voor mijn jeugd, kapotgemaakt door mijn kinderen. Hun eigenlijke functie. Op een symbolisch niveau rechtvaardig, maar het deed toch pijn. Een gitarenrestaurateur, een toevallige ontmoeting op straat, maakte ze weer heel. Het zou een van de oefengitaren van Philip Catherine, onze bekendste Belgische jazzgitarist nog in leven, geweest zijn. Plezant toch, zo'n leugen."

"Dit had ik zelf niet kunnen uitvinden. Het is lelijkheid over alle grenzen heen. Nutteloos ook. De fermette in porselein gegoten. Geconsacreerd. Iedereen met enige culturele achtergrond is het erover eens dat dit de belichaming is van lelijkheid. Toch wordt het door mensen gekocht omwille van zijn schoonheid. Want het dient tot niets. Alles is context en relatief. Hang er een penis aan en het is Jeff Koons, laat er kak uitkomen en het is Wim Delvoye. Dan kan er 25 miljoen dollar voor gevraagd worden. Maar dit verhaal is niet ironisch. Het is een ode aan de vriendschap. Ik zag het in het winkeltje van de psychiatrische afdeling in Kortenberg en bezong zijn lelijkheid. Twee weken later kreeg ik het cadeau. Sindsdien staat het op mijn bureau. Door het naar hier te brengen is het gevallen en gebroken. Nu is het gebroken lelijkheid."