'Discobezoek zit er nog niet in'
Een zware hersenschudding en een trauma in de nek: dat was de diagnose voor Stijn Vandenbergh na zijn val in Duinkerke. 'Ik heb nog last van geheugenverlies. Maar volgens de dokters komt het goed.'
Stijn Vandenbergh (33) verwelkomt ons op het terras van het ouderlijke huis van vriendin Randy Dedeurwaerder. De Oost-Vlaming ligt in een tuinzetel en stoeit met dochter Victoria (3). Het is hem niet aan te zien dat hij een maand geleden voor halfdood werd opgeraapt.
Wat herinner je je van die valpartij in de Vierdaagse van Duinkerke?
Vandenbergh: "Helemaal niets. Zelfs van de eerste weken na de val weet ik niets meer. Het laatste wat ik me herinner, is een ritje met de wagen, samen met mijn Litouwse ploegmaat Bagdonas. En vaag enkele beelden van het hotel waar we verbleven. Het is vooral mijn kortetermijngeheugen dat me in de steek laat."
Niet benieuwd naar de exacte omstandigheden van de val?
"Nee. Wat doet het ertoe? Vrijdag zag ik voor het eerst beelden. Ik had er echter geen zin in. Ik ben ook niet op zoek naar iets of iemand om de schuld te geven. Het is gebeurd. Ik koers al van mijn zeventiende en dit is de eerste echt zware val. Al doet het me wel nadenken. Demoitié verongelukte vorig jaar, Broeckx is er erg aan toe. De risico's zijn niet min. Het had ook bij mij erger kunnen aflopen."
Toch nog niet aan stoppen gedacht?
"Nee, dat niet. Ik wil nog minstens twee jaar koersen. Ik kijk ernaar uit om straks weer op de fiets te stappen en te gaan trainen. Wielrennen is mijn passie. Trouwens, wat moet ik anders doen? Ik verveel me al dagen steendood. Het enige wat ik doe, is strips lezen en scrabble spelen met mijn vader."
Voel je zelf dat je vooruitgang boekt?
"Ik heb nog veel slaap nodig, maar toch al minder dan twee weken geleden. Ik heb nog moeite om me te concentreren. Lawaai, drukte en licht vormen ook een probleem. Een discotheekbezoek zit er nog niet in. Zelfs als passagier meerijden in de wagen is niet evident. Te veel bewegende beelden. Sinds een tiental dagen gaat het de goede richting uit.
"Ondertussen staat ook mijn gsm opnieuw aan. De eerste keer was dat schrikken. Berichtjes à volonté. Ik dacht even dat ik een klassieker gewonnen had (lacht). Nee serieus, de talrijke bemoedigende woorden van de collega's deden deugd. Voor veel bezoek ben ik echter nog niet klaar. Alleen Oliver is langs geweest."
Oliver Naesen, ploegmaat en revelatie van het voorjaar.
"Amai. Zelfs in de bergen doet hij het fantastisch. Ik stuurde hem tijdens het Critérium du Dauphiné een sms: 'Nog twee kilo vermageren en je kunt de Tour winnen'. Als grap, hé. Maar inderdaad, we zijn allemaal geschrokken van zijn progressie.
"In normale omstandigheden hadden we het voorbije voorjaar een topduo gevormd. Helaas zit het mij dit jaar niet mee. Voor de start van het seizoen kampte ik met een longontsteking. Toen ik toch weer op dreef was, kende ik pech, zoals in Parijs-Roubaix. En nu dit."
Uitgerekend het jaar waarin je van QuickStep naar AG2R verkaste en voor eigen rekening aan de klassiekers begon.
"Klopt. Dat is jammer, maar ik heb ondertussen leren relativeren. Ik heb mezelf ook weinig te verwijten. En de ploeg steunt me ook. Volgend jaar wil ik me opnieuw bewijzen. Begin juli volgt een nieuwe scan. Als alles goed is, mag ik daarna stilaan opnieuw fietsen. Ik zal dan een tweetal maanden out geweest zijn. Ik geef mezelf ongeveer evenveel tijd om weer op te bouwen. Afhankelijk van hoe mijn lichaam reageert, natuurlijk. Maar in dat geval kan ik dit seizoen nog koersen in september en oktober, met een goed gevoel de winter ingaan en me klaarstomen voor volgend voorjaar."