In een cocon onder de zon
Fotograaf Artur Eranosian (27) die voor De Morgen talloze keren in de straten draalde om la condition humaine van de Belg op beeld te vereeuwigen, ging wederom op pad. Bestemming: 't zeetje.
Ik leef al acht maanden in een soort van zelfgekozen staat van armoede", vertelt Artur Eranosian. "Dat komt omdat ik geen opdrachten meer aanneem om zo te focussen op kunstfotografie. Toen DM Magazine me vroeg om deze reeks te maken, heb ik alsnog ja gezegd. Ik ben echt zot van de zee. Van het moment dat ik richting de kust rijd, duikt een zaligmakend gevoel op. En dan is er telkens die eerste blik op het water: een bijna romantisch moment is dat.
"Mijn band met de kust dateert van mijn kindertijd. Op mijn zesde belandde ik met mijn ouders in het Klein Kasteeltje (Brussels opvangcentrum) - ik ben afkomstig uit Armenië. Mijn ouders namen me altijd mee op pad: naar stoeten, processies en ook vaak naar de zee. Vooral met Oostende heb ik een relatie ontwikkeld. Alle beelden zijn dan ook afkomstig uit Oostende, op één na: de foto van de Afrikaans getinte bar in Blankenberge. En dat terwijl ik vier badplaatsen heb bezocht.
Een bruine
"Aangezien ik als straatfotograaf vanaf een halve meter een persoon werkelijk plat flits, moet ik instant een connectie kunnen maken. In Knokke lukte dat totaal niet. Nog voor ik dicht genoeg kon komen, schudde men al 'nee' met het vingertje. Men bekeek er mij als een allochtoon, een bruine. In Oostende lukte het wel. Neem de foto van de zonnebadende man met de tatoeage. Ik ben gewoon op hem afgestapt en heb een foto genomen. De man schrok maar vond het geen probleem. 'Doe maar op je gemak', zei hij.
Doorgezakte mensen
"Enerzijds heb je lef nodig, anderzijds leer je aanvoelen wat er kan en niet. Zoals het zoenend koppel op het strand (te zien op de cover). Ik ben erlangs gelopen, heb een foto gemaakt en vervolgens gedag gezwaaid. Waarom ik dacht dat het zou lukken? Zij zaten hard te kussen in het bijzijn van veel mensen - dat zie je niet op de foto: een bewijs dat ze gezien wilden worden. Ze hielden eigenlijk een 'performance'. Mijn foto was voor hen wellicht een soort trofee. Op een leeg strand zou ik het niet gewaagd hebben.
"Deze reeks heb ik gemaakt omdat ik me afvroeg: zou ik het nog kunnen? Ik ben dus niet op zoek gegaan naar een thema. Wel zit er best wat humor en melancholie vervat in de beelden. Vooral de melancholie valt in Oostende op. Heel wat mensen lijken er 'doorgezakt'. Nu ik de reeks herbekijk, valt het me op dat het zo goed als allemaal zelfportretten zijn. Ik heb namelijk personen gefotografeerd die zich afgesloten hebben in hun eigen wereldje. Je moet weten: als straatfotograaf zie je vooral mensen die samen met anderen plezier beleven terwijl jij, als fotograaf, helemaal alleen staat. Die eenzaamheid sijpelt door in mijn beelden. Maar voor alle duidelijkheid: ik ben in het algemeen niet eenzaam. (lacht) Ik ben gewoon graag alleen. Want dan kan ik pas echt focussen."