'Get Out' toont de horror van racisme
Zelden was een horrorthriller zo slim en relevant als Get Out. Regisseur Jordan Peele giet de Amerikaanse geschiedenis van racisme en slavernij in een pulpy maar razend spannend verhaal.
Nee, van een horrorfilm verwacht je doorgaans niet dat hij veel zinnigs te vertellen heeft. Maar beschouw Get Outgerust als de uitzondering op de regel. Debuterend regisseur Jordan Peele wil de Amerikaanse rassenkwestie tegen het licht houden, en gezien de bloedige historie van slavernij en geweld in de VS, hoeft het eigenlijk niet te verwonderen dat hij dan voor het horrorgenre kiest.
Michael Brown, Trayvon Martin, Eric Garner, Oscar Grant... De namen van deze en vele andere Afro-Amerikaanse jongemannen, die slachtoffer werden van racistisch getint geweld, hangen als een donkere wolk boven de film.
Blik naar de grond
Wanneer de jonge zwarte fotograaf Chris (Daniel Kaluuya) met zijn blank liefje Rose (Allison Williams) naar het platteland rijdt voor een eerste kennismaking met haar ouders, krijgt het koppel met de politie te maken. Chris voelt de bui al hangen: mond toe, blik naar de grond richten en gewoon doen wat de agent zegt, of dit kan fout aflopen.
Er gebeurt gelukkig niets, en bij aankomst blijken Chris' schoonouders ook best mee te vallen. Oef. Schoonpapa (Bradley Whitford) is naar eigen zeggen een grote fan van Obama, dus voor racisme hoeft Chris al helemaal niet te vrezen. Toch? Totdat er vreemde opmerkingen komen over Chris' "sterke genen".
Het woord slavernij valt in de film geen enkele keer, maar alles verwijst er naar: het grote landhuis met schommelstoelen op het portiek - alleen de katoenplantage ontbreekt nog - en vooral de aanwezigheid van het zwarte huispersoneel. Waarom gedragen de keukenmeid en de tuinman zich alsof ze bij de minste misstap een pak rammel zullen krijgen? Chris probeert het allemaal te negeren, is ervan overtuigd dat met hem alles prima gaat - totdat het plots te laat is.
Vol bewondering
Get Out is één en al zenuwslopende opbouw, pure Hitchcock voor het #blacklivesmatter-tijdperk. "Wat is hier toch aan de hand?", vraag je je meer dan een uur lang af. Wanneer het antwoord uiteindelijk komt, stelt het heel even teleur, maar al snel zit je vol bewondering toe te kijken hoe Peele zelfs in de meest van de pot gerukte scènes toch pertinente referenties naar de harde realiteit blijft binnensmokkelen.
Moet je alles wat inGet Outgebeurt letterlijk nemen? Of weerspiegelt het gruwelijke verhaal gewoon de paranoia die zich in deze tijden van raciaal geweld in de hoofden van zwarte Amerikanen heeft genesteld? Het enorme succes van de film in de VS toont althans aan dat het onderwerp een gevoelige snaar raakt.