'Telkens als Theresa May speecht, zakt mijn loon'

Een taxichauffeur in Dublin vroeg het hem en in een stijve gentlemen's clubstootte een kelner hem aan: 'Are you Pep?' Frederik Anseel zei alleen: 'I wish.' Verrast was hij niet meer dat iemand hem verwarde met de trainer van Manchester City. Op straat in Londen werd hij al vaker tegengehouden voor een selfie. "Zelfs op een evaluatie schreef iemand: 'Leuk om les te krijgen van Pep Guardiola.'"

Dit is dus een wereldstad en nu horen we klik-klik-klik: paardenhoeven op het asfalt van Queen's Gate, waar hij met Hannelore woont. We kijken door hetzelfde raam als dat waardoor ze keken toen zij het filmpje maakte dat ze nu op haar iPhone laat zien. Daar komt dat geluid van die paarden van. Er passeerden twee koetsen en daarin zaten prins William en prins Harry. Ze waren op weg naar Kensington, dat is echt vlakbij. "Dat zie je niet in de Bagattenstraat", glimlacht hij. "Daar filmde ik ooit een kudde schapen die blijkbaar van de ene naar de andere kant van Gent geloodst werden. Gent is toch nog wat landelijker.

"Die koetsen met de royals passeren hier niet elke dag, maar wel elke dag zie je dikke Ferrari's, Bentleys en zelfs een McLaren met daarin jonge rijke Arabische sjeiks. Pas als je hier woont, besef je hoe internationaal Londen is. Deze buurt noemen ze ook het 21ste arrondissement van Parijs vanwege het groot aantal Fransen dat hier woont. Er is een Frans lyceum waar kinderen die daar school lopen bij een overstap naar Frankrijk perfect mee kunnen. (lachend)Ons Frans wordt hier steeds beter."

Elke vergelijking is zoek en op 1 september ruilde Frederik Anseel Gent voor Londen, omdat de professor bedrijfspsychologie de UGent verliet voor een job bij de Business School van King's College in de Britse hoofdstad. Een gloednieuw departement, gevestigd in Bush House, daar gaan we straks heen. Op de gevel van dat gebouw ("ooit het duurste gebouw ter wereld") prijkt in fiere kapitalen: 'To the friendship of English speaking people', een overblijfsel van de originele bewoner van dit huis, de BBC World Service.

Anseel is er vicedecaan en, eerst nog, in zijn appartement bij koffie en een glas San Pellegrino (en speculoos van Lotus, België blijft dichtbij) vertelt hij waarom die beslissing viel. "We zeiden al langer dat onze toekomst niet in België lag. We vonden dat we onze horizon moesten verruimen. Hannelore leidde een familiebedrijf in Kortrijk, ik zat al twintig jaar aan de UGent: eerst als student, dan voor mijn doctoraat en uiteindelijk als professor. Ik bedacht me dat ik al 15 jaar elke dag door dezelfde gang naar hetzelfde bureau ging. Ik had wel al les gegeven in Parijs en Milaan en dat proefde goed."

Je vraagt hoe dat gaat. En waarom de verleiding van Milaan niet groter is dan die van Londen. De Business School is nieuw, zeker, en dan valt al snel het woord uitdaging. Maar Milaan? De Dom! Meer zon! Elke dag Brunello! "Die zon kan tegenvallen, hoor. Ooit zaten we daar vier dagen en niet één minuut stopte het met regenen. Maar je hebt gelijk en Milaan is uniek en het leven is er leuk. Maar de wereld van de businessschools is internationaal; je kunt dat vergelijken met het voetbalcircuit. Er zijn voortdurend transfers en professoren zijn niet meer gebonden aan een of andere school. Zoals je sterspelers hebt die hooguit drie jaar bij dezelfde club blijven. Hier lopen mensen uit de States, Frankrijk, Singapore en China rond. Als je jezelf dan au sérieux neemt en je maakt de rekening, besef je dat je in Gent eigenlijk maar 1 procent van je vak bestrijkt omdat je niet veel verder komt dan het bestuderen van kmo's uit West-Vlaanderen. Dat klopt niet."

Hier is dat anders. Meer dan 50 procent van de professoren is niet-Brits, zoals ook meer dan de helft van de studenten dat zijn. "Toen ik naar mijn eerste les ging, herkende ik plots iets wat ik al lang niet meer had gevoeld: zenuwen. Het verschil is groot. In Gent probeer je de studenten mee te trekken, hier komen ze me voor, tijdens en na de les bevragen. Of ik hun case kan bekijken? Of ze me hun start-up mogen voorstellen. De hele wereld zit naar je te kijken en als je dan iets zegt over, bijvoorbeeld, Facebook, dan komen de Chinezen: 'Alibaba is véél groter dan Facebook.'

Het verschil zit ook in ambitie. Niet dat Gent die niet heeft, integendeel, en de UGent is een heel goede universiteit. Maar bescheidenheid wordt in België toch geapprecieerd. Hier zeggen ze: 'We zijn bij de beste 25 universiteiten van de wereld, maar binnen tien jaar willen we in de top 10 staan.' Er is meteen ook een plan. (lacht) Bij ons ben je toch meer gewoon te werken met besparingen en kostenbeperkingen."

Geld maakt een verschil. Inschrijven voor een eenjarige master in Finance and Banking kost voor niet-EU-studenten 37.000 pond, dat is 41.000 euro. "En toch moeten ze ingangsexamens doen omdat er te veel aanvragen zijn. Het gaat over veel geld dus, maar er zijn ook alumni die in een 'giving back'-programma vanuit een soort dankbaarheid de universiteit sponsoren. King's voert daar campagne voor onder het motto: 'World questions/King's answers'. Dat leverde vorig jaar 800 miljoen pond op, vooral vanuit Zuidoost-Azië. Ik was zelf bij de fundraising betrokken voor het feest van 200 jaar UGent en daarin zag ik hoe je door de landsgrenzen beperkt werd. Zelfs door de taalgrens. En ook daar zat het verschil in het getal. Wij hadden een team van twee mensen voor fundraising. Hier zijn dat er 120."

En toch zit je in Groot-Brittannië, land in volle brexit. Hoe is dat?

Frederik Anseel: "Daar wordt verdacht weinig over gesproken, maar toen we moesten beslissen om dit te doen, speelde dat wel mee. Op mijn 'sollicitatie' was dat hún vraag: 'Wij zitten met de schrik dat onze beste Europese proffen weglopen en jij komt naar hier?' Grote crisissen zorgen voor grote opportuniteiten en dynamieken, denk ik. Een universiteit zou door de brexit afwachtend kunnen zijn, maar neen, zij stichten een nieuwe businessschool met twintig nieuwe proffen. Dat sprak me aan.

"Ondervind ik er nadeel van?(lacht) Telkens als Theresa May speecht, zakt de pond en daalt mijn loon. Er zijn studenten uit China en Maleisië die wellicht niet zullen blijven, omdat het moeilijk wordt om een work permit te vinden. Dat is wel zeer jammer en werkelijk iederéén in Londen vindt die brexit een absurditeit die er kwam door politici die spelletjes speelden voor hun persoonlijke carrière. Het resultaat is nefast en zorgt voor een enorme economische knauw. In Londen alleen al zouden er tienduizend jobs verloren gaan. Het is misdadig."

Want?

"Iemand als Nigel Farage ondervindt er geen hinder van. Hij kan nog altijd net zo makkelijk op bezoek naar Trump. Maar voor z'n eigen gewin speelde hij in op een nostalgie naar iets wat er nooit was. De jaren 80 werden hier bepaald door Thatcher en de crisis in Noord-Ierland. Toch doen ze alsof het toen beter was.

"Heel veel wordt beslist door een klein groepje van gasten die samen op Eton en in Oxford zaten. Westminster is niet groter dan honderd man, journalisten inclusief. Weet je dat Boris Johnson twee opiniestukken klaar had liggen? Eén voor 'remain' en één voor 'brexit'. In tien minuten besliste hij welk van de twee hij zou insturen."

Kijk je vanuit Londen anders naar België? De vraag is legitiem, omringd door de wereld. Anseel is voorzichtig. Zegt dat het hem altijd irriteerde als iemand naar het buitenland ging en plots het licht had gezien: "Dan is het van 'ocharme België'. Die houding wilde ik vermijden. Natuurlijk neem je wat afstand. (met een lach)Toen ik in jullie krant plots vier brieven aan een politicus zag verschijnen, dacht ik wel: 'Maar Joël toch!' Al blijf ik het zeker volgen omdat ik heel geïnteresseerd ben in de kwaliteit van ons onderwijs. En het blijft me interesseren wat onze ambities zijn. Ik was nog in België tijdens de rectorverkiezingen en toen gaf ik ook commentaar. Als buitenstaander wil ik dat gewoon minder doen."

Maar je bent een actieve Twitteraar en in Londen ziet je timeline er toch hetzelfde uit als in Gent.

"Dat is zo en het is een kleine wereld. Vijftig, hooguit honderd mensen telt onze groep in Vlaanderen. We kennen elkaar zeer goed, er worden achter de schermen veel direct messages gestuurd. Zo weet je al op voorhand wie in De afspraak en Terzake zal zitten, waarom wie op wie kwaad zal zijn. En toch vervreemd je daar een beetje van. Wouter Duyck (ook professor psychologie aan de UGent, RVP) is mijn beste vriend, maar afgelopen weekend zagen we hem plots in De zevende dag zitten. Als ik nog in België had gezeten, had ik dat op voorhand geweten. Maar het is ook wel aangenaam om eens uit die bubbel weg te zijn."

Eindelijk, zegt hij er bijna bij. Maar letterlijk zegt hij: "Ik ben kwaad op mezelf dat ik dit niet eerder gedaan heb. Dat ik dus bijna 39 jaar moest worden voor ik naar het buitenland durfde te gaan. Maar als student stimuleerde in mijn omgeving niemand dat idee. Ik werk nu samen met mensen uit Duitsland, Italië, Griekenland en Rusland en ik vind die achterstand moeilijk in te halen."

Wat? Gewoontes, zegt hij. Een voorbeeld: "In het VK praat men tijdens vergaderingen zeer gentlemens' way, maar dat is moeilijk te lezen. Je zegt iets, je hebt het gevoel dat ze lijken in te stemmen en plots gebeurt dat toch niet. Waarom, vraag ik dan. 'It's a bit judicious', zei men me. Judicious. Ik heb het woord ook moeten opzoeken. Blijkbaar kun je iets te hard, te oordelend, zeggen. Het is een nuance die wij niet kennen. Ik dacht in België dat ik behoorlijk Engels sprak, maar dat is een woordenschat van vijfduizend woorden. (lacht)Eigenlijk ben ik een boer. Iedereen is te beleefd om daar iets van te zeggen, maar ook in mijn lessen voel ik me soms wat gehandicapt. Goed lesgeven is verhalen vertellen en dat is niet altijd makkelijk in een vreemde taal. Zoals ook humor heel lastig is als het niet in je moedertaal kan."

Toen hij de beslissing nam om voor dit Engels avontuur te gaan, moest Anseel één vervelende telefoon doen. Hij had Rik Van de Walle voluit gesteund in zijn gooi naar de job van rector van de UGent. "Als Rik geen kandidaat was geweest, was ik het zelf geweest. Maar ik overtuigde hem wel om het te proberen. Rik is hyperintelligent, heeft een enorme snelheid van denken, kan dit fysiek aan en is ook zeer menselijk. Net als Luc Sels overigens. De UGent en de KU Leuven hebben de best denkbare rectoren.

"Maar ik moest Rik dus bellen en het vervelende was dat Luc (Sels, RVP) het al voor hem wist: Luc had immers op mijn vraag een aanbevelingsbrief voor King's College geschreven. Schrikken deed Rik niet echt en hij begreep het ook. Maar we vormden een team en hij vond het wel jammer."

Mogen we die rectorverkiezingen een vaudeville noemen? En zou het hier denkbaar zijn?

"Dat mag je zeker en het is compleet absurd. Hier gaat de raad van bestuur samen met een commissie van experts op zoek naar de beste kandidaat. De huidige rector was vroeger rector in Australië. Daar wordt op een serieuze manier mee omgegaan. Bij ons verdedigt men dat systeem met dat heilige democratisch principe. Maar wat is er democratisch aan het feit dat studenten, die amper drie maand in Gent zijn en geen idéé hebben welke verantwoorendelijkheid zo'n rector heeft, daar mee over kunnen beslissen? Aan King's College werken 8.000 mensen. In een multinational stemt ook niet het hele bedrijf mee over wie CEO mag worden."

Hoe kijken ze in Londen eigenlijk naar België?

"Als je zegt waar je vandaan komt, zeggen ze: 'Oh, Belgium! The country of Eden Hazard and Toby Alderweireld'. Voorts is het toch boring Belgium. In het bedrijfsleven zitten meer Belgen die fantastisch werk doen, maar niemand kent hen. Men weet het niet eens. Ik moest mijn bio schrijven voor de site, maar het was wat te lang en ze kortten dat in: ze schrapten mijn leerstoel aan de UGent en lieten alleen mijn werk aan het ESSEC in Parijs en aan het Bocconi in Milaan staan. Dat zette ik wel recht, maar toch..."

Wat had er op die cv kunnen staan als het leven anders had beslist? 261 hits levert de zoekterm 'Frederik Anseel' op in het digitale media-archief Gopress en 260 daarvan gaan over zijn vak: bedrijfspsychologie. We bellen hem daar allemaal voor en je leest over 'survivorshipbias', arbeid als basis voor geluk, buikgevoel in managementbeslissingen, burn-out, en hoe hij het vertrouwen van de nu betreurde Didier Bellens in zijn assistente Concetta Fagard linkte aan wat Harry Mulisch een gouden muur noemde.

Maar het is de moeite om verder te scrollen. Het eerste, en dus oudste, krantenbericht gaat over voetbal: op 26 augustus 1998 staat hij in Het Nieuwsblad bij de kern van derdeprovincialer F.C. Marke. De kleuren zijn groen-zwart; Optiek Pieters, Sport Lauwers en Veranda's Clochet de sponsors.

Die voorzet had hij niet zien aankomen. "Mijn vader had gespeeld bij Veurne, nog goed hoor, en toen ik de eerste keer bij Marke speelde, kwam hij kijken. Hij zei niks. Niet tijdens de match, niet in de auto terug naar huis. Thuis vroeg mijn moeder hoe het geweest was. 'Het zal nooit een goede voetballer worden', zei hij. Maar hij bleef wel altijd meegaan. Om mijn schoenen dicht te knopen. Zelfs dat kon ik niet."

Die 'zelfs' zegt hij echt. En hij springt ermee vooruit op een volgende vraag. Die is of hij, toen hij twaalf was, 'bedrijfspsycholoog' antwoordde toen iemand naar zijn dromen vroeg. "Tussen mijn twaalfde en mijn zestiende wilde ik schrijver worden. Ik was verslaafd aan Brusselmans en Lanoye. Ook vandaag lees ik nog graag, ik ben zot van het werk van mensen als Julian Barnes en Philip Roth. Maar om zelf te schrijven had ik geen talent. Ik was wel goed in wiskunde en dat was typisch. Bij de jezuïeten aan het Sint-Jozefscollege in Kortrijk kregen we acht uur wiskunde. We werden klaargestoomd om aan het ingangsexamen voor burgerlijk ingenieur mee te doen. We moesten zelfs meedoen aan de Wiskunde Olympiade en de uitslagen daarvan werden hardop voorgelezen."

Tof.

"Vreselijk! Ik ging me daar tegen afzetten. Ik had een Kurt Cobain-periode, met lang haar toen nog, en wilde géén wiskunde doen. Wat dan wel? Psychologie, een typisch vak voor mensen die miserie hebben met zichzelf. Maar na het eerste jaar aan de universiteit twijfelde ik en de hele zomer lang ging ik boeken over psychoanalyse lezen: Lacan, Freud, noem maar op... Toen besloot ik voluit voor bedrijfspsychologie te gaan. Maar wel om prof te worden."

Wie schrijver wil worden, moet geschreven hebben. Is er nog iets te lezen van de jonge Anseel?

"Toen ik 12 was, won ik met een opstel een wedstrijd van het Davidsfonds en dat heb ik later teruggelezen. Gênant, ja. Het was mijn talent niet en dat is nog altijd mijn grootste spijt. Dat ik dat talent niet had. (ferm) Ik heb trouwens geen énkel talent. Niet voor voetbal, niet voor schrijven, niet voor muziek. Ik ben zot van schilderkunst en van het werk van iemand als Rothko. Maar zelf heb ik er nul komma nul aanleg voor. Dat is heel pijnlijk. Ik loop overal verloren en ik kan niks in huis. Toen we hier verhuisden en er moesten werkmannen komen, moesten ze zich tot Hannelore wenden."

Hannelore lacht. Hannelore beaamt. Hannelore geeft hem een kus. En vertelt dat in het appartement op de benedenverdieping vorige week een film werd opgenomen. Een liefdesscène. "Met Benedict Cumberbatch." Hij kwam niet per koets.

Het is tijd om de straat op te gaan.

Queen's Gate is een prachtige straat met hele mooie huizen. Onder meer de ambassade van Irak huist er. Vlakbij liggen de Royal Albert Hall, Imperial College en het Natural History Museum. Te voet zou het flink stappen zijn naar King's College, maar de metro brengt je snel van South Kensington naar Temple. Er is muziek en voor de rest van de dag zal die versie van 'Jingle Bells' door onze kop beieren. Iemand speelt melodica en iemand trompet. "Ik heb ook ooit trompet gespeeld en wellicht ken je de tienduizend-uren-regel: als je iets tienduizend uren gedaan hebt, zou je het onder de knie moeten hebben. Wel, dat lukte niet bij mij. Maar veel mensen die wél talent hebben, beschermen zichzelf door niet te oefenen.

"In mijn lessen gebruik ik vaak een interview met Frank Vandenbroucke, de renner, als voorbeeld. Het was winter en hij zei: 'Ik bereid me niet voor, trainen is voor mensen zonder talent.' Perfectionisme en groot talent zorgen soms voor prestatie-angst. Vaak bepaalt dat talent ook de identiteit. Bij een sporter die stopt, valt dat dan weg: ze zijn niet meer wie ze waren."

We glijden zonder zorgen onder Londen door. In 2005 vielen bij vier aanslagen op deze metro 56 doden. Daar zat Al-Qaida achter. Op 15 september eiste IS een explosie op. 29 mensen raakten gewond. "Ik was op weg naar de metro toen het gebeurde. Ik ben teruggedraaid en heb toen een dagje thuis gewerkt. Iedereen gaat daar nogal flegmatiek mee om. Als ik vrienden of familie op bezoek krijg, vragen ze wel vaker of we de metro kunnen vermijden. Maar in Londen is dat geen optie. Wat moet je doen? Het kan net zo goed nu gebeuren. Je kunt er niks tegen beginnen."

Vice Dean Frederik Anseelstaat op de ruit aan de buitenkant van zijn bureau. Maar wat is het hier klein. Dat vond ook zijn moeder, toen hij wat foto's doorstuurde. In de aula kunnen driehonderd studenten zitten, maar een tafeltje hebben ze niet. "De laptops staan op hun knieën."

Hoe kijkt een bedrijfspsycholoog eigenlijk naar die bedrijfsleider die de Verenigde Staten en dus de wereld probeert te leiden als een bedrijf?

"De American Psychological Association, waar ik lid van ben, stuurde iedereen een mail met de vraag om in de pers terughoudend te zijn met een diagnostiek van Donald Trump. Vanuit deontologisch oogpunt. (lacht)Zo, dit gezegd zijnde, zie ik daar iemand met serieuze persoonlijkheidsstoornissen en die extreem narcistisch is. Hij zoekt voortdurend de polemiek en zoekt ruzie met de American Football-spelers, met muzikanten en met andere staatslieden. Hij doet dat vanuit een underdogpositie: iedereen is tegen ons.

Wat als Amerikaans president natuurlijk onmogelijk vol te houden is. Toch is het dat wat hij voortdurend zegt. Ik ben optimistisch van aard en pas over dertig jaar kun je terugblikken en een diagnose stellen. Maar toch kijk ik met schrik naar wat er gebeurt."

Omdat hij onvoorspelbaar is?

"Wat hij doet met de ambassade in Jeruzalem of hoe hij ageert tegen Noord-Korea is toch zorgwekkend. En het kan snel gaan. In dat opzicht was ik toch geruster met een figuur als Obama. Al maakte de pers daar een sprookje van en was Barack Obama zeker sluw, arrogant en machtsgericht. Hij werd als een Kennedy-achtig figuur voorgesteld, maar zo word je geen president van Amerika. Kennedy trouwens ook niet."

Vorig jaar schreef je in De Tijd een opiniestuk waarin je waarschuwde voor doemdenken. Kern was dat je de toekomst onmogelijk kunt voorspellen. Zes maanden voor de val van de Muur van Berlijn voorspelde niemand dat. Dat zelfs 'Child in Time' van Deep Purple na jaren op 1 in de Tijdloze 100 naar 6 was gezakt, vond je hoopgevend als bewijs van de open toekomst.

(lacht) "Daarom doe ik meestal geen voorspellingen. Ik denk wel dat machtscentra naar het oosten zullen verschuiven en dat India door de macht van het getal, het opleidingsniveau en de goed draaiende zaken bepalend zal worden. China is moeilijker te voorspellen. Ze hebben de eenkindpolitiek wel opgegeven, maar in de toekomst zorgt die wel voor een vreemde piramide. Wat worden daar de gevolgen van? Maar ook daar zijn ze met 1 miljard mensen en dan is er sprake van pure brainpower. Er wordt gezegd dat ze vijf van de laatste tien winnaars van de Nobelprijs Economie naar China hebben gehaald. Ook daar zie je een parallel met het voetbal."

Daarnet sprak u van die underdogpositie die Trump in stand houdt. Dat doet me denken aan...

"N-VA? Ik wilde het zelf niet zeggen, maar zo is het. De zijlijn is de makkelijkste positie, maar ondertussen zitten ze al meer dan twaalf jaar in verschillende regeringen. Ze hebben in alles de hand, maar blijven doen alsof ze overal buitengehouden worden. Bart De Wever is de burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen en toch stelt hij zich als een underdog op. Volgens mij wordt hij elke ochtend lachend wakker en krijgt hij een bijna mystieke status.

"Het enige wat andere partijen nu kunnen doen, is wachten. Tot ze door de mand vallen. Ooit hadden Leterme, Stevaert en Verhofstadt diezelfde status van wonderkinderen. Hun succes viel toen samen met de zogenoemde onderstroom. In politiek speelt timing en geluk een hele grote rol. Natuurlijk heeft Bart De Wever veel talent, maar veel is ook serendipiteit. Hoelang is het geleden dat N-VA maar één zetel had en dat De Wever huilde omdat hij van de CD&V het verbod kreeg om Jean-Marie Dedecker op zijn lijst te zetten? Soms is succes gewoon een kwestie van geluk."

Zouden zulke mensen soms twijfelen?

"Elke intelligente mens twijfelt. Bart De Wever zeker ook. Donald Trump lijkt me dan weer pathologisch onzeker, want hij zoekt voortdurend naar bevestiging."

Plots: "Weet je wat ik zo vreemd vind? Dat iedereen het nu heeft over 'unieke tijden'. Wat zijn dat, 'unieke tijden?' Wat denk je dat mensen vonden toen ze de eerste maanlanding zagen? Of de mensen in Berlijn toen de Muur viel? Of wat denk je dat Christoffel Columbus in 1492 dacht toen hij Amerika zag liggen? Unieke tijden, hoor. Maar neen, wij zeggen: 'Wow, hier is een nieuwe app!' (lacht)Dat vind ik toch iets minder spectaculair. Op Netflix volg ik The Crown over Queen Elizabeth. Die was dus al staatshoofd voor er televisie was. Hoeveel unieke tijden heeft die in één leven meegemaakt?"

En wij discussiëren over het feit of kinderen op de speelplaats een andere taal mogen spreken.

"Dat is echt een discussie in de marge. In een uur tijd kun je heel Vlaanderen doorrijden. Vlaanderen zal internationaal zijn of zal Bokrijk worden. Het is aan de politici om te beslissen of ze Bokrijk willen. Sjonge, ik droom van een metrolijn die Gent, Brussel en Antwerpen verbindt. Ik moest in Gent van de Vlaamse regering een examen afleggen om te zien of ik wel in het Engels mocht lesgeven. Denk je dat daar hier iemand naar gevraagd heeft? Stel je voor dat ik aan elke Chinees die ik in de gangen van King's College Chinees hoor praten een opmerking moet geven. Dat de kranten daar een week mee bezig zijn, dat begrijp ik niet."

Het is onmogelijk, maar dat is juist het fijne aan dit vak: je kunt onmogelijke vragen stellen. En mensen kunnen in hun verbeelding kruipen. Dus is de vraag deze. Stel dat hij zijn eigen talent had kunnen kiezen. Zouden we dan vandaag in Londen een interview doen met een hoogleraar bedrijfspsychologie? Of met de nummer 10 van Chelsea? Hij is snel: "Chelsea. Met Wouter (Duyck, rvp) maak ik die oefening vaak. Dan stellen we ons de vraag: 'Barcelona of dit?' Barcelona. 'Chelsea of dit?' Chelsea. 'Anderlecht of dit?' Dat is al wat moeilijker. Anderlecht toch. 'Club Brugge of dit?' Mmm. 'Lokeren of dit?' Dit."

Maar je wordt 40 volgend jaar en dan zou die keuze er niet meer zijn.

"Ik ga die dag niet buiten komen. Echt niet. Drie jaar geleden waren we in Montalcino en toen hebben we drie flessen Brunello Biondi-Santi gekocht voor die dag. Hannelore zorgt ervoor dat ik ze voordien niet aanraak. Op 40 ga ik me definitief oud voelen. Harry Mulisch zei dat iedereen een absolute leeftijd heeft. Bij mij is dat 24."

Als je vijftig bent, schuift dat op. Dan wordt dat 35.

"Ja? Toen ik hier op gesprek kwam, citeerde ik een discussie tussen Richard Thaler (de laatste winnaar van de Nobelprijs Economie, rvp) en Daniel Kahneman (die in 2002 won, rvp). Hun vraag was: 'When do you stop being promising?' Hun conclusie was: als je 40 bent. Ik was 38, ik moest niet meer wachten."

Zal die Brunello voor troost zorgen? Misschien voor even vergeten. Ten slotte zegt hij: "Als iets tegenslaat, sluit ik me af en kom ik drie dagen niet buiten. Dan blijf ik in mijn training zitten en lees ik. Hoogteverschillen van Julian Barnes bijvoorbeeld. Heb ik al vaak geschonken aan mensen die iemand verloren. Je kunt toch niks zeggen en dit boekje zegt genoeg. Maar zelf ben ik een zondagskind. Pas vorig jaar, net in deze periode, werd het nichtje van Hannelore opgenomen in het ziekenhuis. Ze leed aan een zeldzame ongeneeslijke ziekte. Ze was vijf. Drie weken zaten we samen aan haar bed, maar op 5 januari overleed Julie. Voor Hannelore is dat nog altijd heel zwaar en speelde mee in onze beslissing. Hannelore wilde afstand. Of we ooit zelf kinderen zullen hebben, weten we niet. Zelf zei ik altijd dat ik er geen wilde om mijn eigen fouten niet door te geven. (glimlacht) Dat is een beetje een grapje, maar eigenlijk begrijp ik toch niet altijd waarom iedereen kinderen wil."