De nieuwe vakantiebrochure van Reizen Waes

NOORD-KOREA

Tom Waes: "Een wonder dat we daar met een cameraploeg zijn binnengeraakt. Het was gewoon een kwestie van blijven aandringen en een portie geluk. De nieuwe leider had plannen om wat opener te zijn en daar hebben wij van geprofiteerd. Ondertussen zijn die plannen al lang weer opgeborgen.

"Noord-Korea doet denken aan wat we in het eerste seizoen in Turkmenistan zagen. Alleen hebben de mensen in Turkmenistan nog iets van keuze. Ze weten tenminste nog hoe de wereld in elkaar zit. In Noord-Korea weten ze helemaal van niets. Het voordeel van Reizen Waes is dat je kunt laten zien hoe absurd het er in zo'n land aan toe gaat. Hoe meer ze liegen en proberen om de feiten te verdraaien, hoe beter voor het programma. Tijdens een voor de rest totaal oninteressant fabrieksbezoek vraag ik aan één van de arbeiders hoeveel hij verdient. Plots breekt er paniek uit en stormt er een leger officials op die man af. Daarna volgt een kafkaiaanse scène waarbij vooral veel door elkaar wordt geschreeuwd. Achteraf bleek het om overleg over het antwoord te gaan. Moest de man nu al of niet antwoorden? En als hij dat deed, welk bedrag moest hij dan noemen? Voor ons, als televisiemakers is zo'n scène een cadeau natuurlijk."

NOORD-MEXICO

Tom Waes: "Een land waar ik vier jaar geleden al eens was voor Tomtesterom. Toen woedde er een drugsoorlog en mochten we omwille van het veiligheidsrisico amper onze hotelkamer verlaten. Nu hoorden we dat de situatie er beter was, dus wilden we nog wel eens terug. Al merkten we snel dat die veiligheid ook nu nog steeds relatief is. Na tien uur 's avonds rij je bijvoorbeeld best niet meer op de autosnelweg; die zijn 's nachts voorbehouden voor drugsverkeer.

"We gingen er op voorhand van uit dat de relatieve rust betekende dat de politie de situatie in de hand had, maar de werkelijkheid bleek iets minder rooskleurig. Het is nu in Chihuahua en Juarez iets rustiger omdat een van de kartels de oorlog -voorlopig - heeft gewonnen. Zodra de andere kartels weer op volle sterkte zijn, barst de strijd weer los. Een tikkende tijdbom.

"Ik heb me er nooit onveilig gevoeld, maar je merkt wel aan alles dat er spanning in de lucht hangt. Politieagenten lopen er met een bivakmuts op en patrouilleren met pick-ups waar luchtafweergeschut op gemonteerd staat. En dan te weten dat in België het hele land op zijn kop staat omwille van zes para's op De Meir."

PARAGUAY

Waes: "Een fantastisch land, dat vreemd genoeg amper toeristen over de vloer krijgt. Paraguay heeft echt alles, alleen is het allemaal net wat minder dan bij de buurlanden. Zoals fantastische watervallen bijvoorbeeld, maar Brazilië heeft twintig kilometer verder de Iguazu Falls liggen. Een wereldwonder waarvoor toeristen van over de hele wereld naar Brazilië afzakken. In de grensstreek tussen Paraguay en Brazilië ligt ook de Pantanal, een heel mooi natuurgebied. Maar alweer is het Braziliaanse stukje net iets mooier dan het Paraguayaanse deel.

"Dat heeft ook zijn voordelen natuurlijk. Aan de watervallen aan Paraguayaanse kant waren we helemaal alleen, terwijl je bij de Braziliaanse variant moet aanschuiven om tickets te kopen, om dan met wat geluk misschien tussen de mensenmassa door een foto te kunnen maken."

ALBANIË

Waes: "Vorig jaar ben ik tijdens Wauters vs. Waes door het land gelift. Hoewel dat toen in sneltempo moest, had ik tijdens de rit langs de kust wel gezien dat het een prachtig land is. Alleen heeft Albanië zijn imago niet mee. Niet helemaal onterecht trouwens: wanneer je wat dieper graaft, merk je al snel dat het land in niets te vergelijken valt met zijn buurlanden.

Neem nu Lazarat, een dorpje dat de voorbije jaren op zijn eentje verhinderde dat Albanië zou toetreden tot de Europese Unie. Elk jaar wordt daar 900 ton cannabis gekweekt, goed voor een straatwaarde van 3 miljard euro. Dat wilden we met eigen ogen zien, maar een paar dagen voor wij er zouden langsgaan, is het leger er binnengevallen en werd de hele handel opgedoekt. Maar toch bleef het bezoek aan het uitgestorven dorp behoorlijk hallucinant.

"De Kanun, de bloedwraak die in Albanië nog steeds geldt, is nog zo'n factor die het land tot een buitenbeentje binnen Europa maakt. Het is een middeleeuws systeem dat je het recht geeft om wraak te nemen op diegene die je familie kwaad heeft berokkend. Momenteel leven in Albanië meer dan

800 gezinnen met zo'n bloedwraak boven hun hoofd. Die mensen kunnen hun huis niet meer uit omdat steeds het gevaar dreigt dat ze neergeschoten worden. En dat voor vaak banale zaken, zoals de fout gelopen verkoop van een tweedehandsauto. We zijn langsgeweest bij een man die zo met een stel jonge kinderen vastgekluisterd zat aan zijn huis. Onze gids, een hele lieve, gevoelige man, zat te huilen terwijl die man zijn verhaal deed en ook onze ploeg was helemaal van zijn melk."

ZUID-KOREA

Waes: "Ik was aanvankelijk niet zo enthousiast over dat bezoek, al ben ik nu wel blij dat we er zijn geweest. Al was het maar voor het contrast met de noorderburen. Het is hetzelfde volk en dezelfde taal, maar sinds die twee landen in 1945 uit elkaar zijn gerukt, zijn ze een totaal verschillende weg ingeslagen. Zuid-Korea is het land van LG, Samsung en Hyundai. Een land met een werkweek van zeventig uren, enorm hoge zelfmoordcijfers en kinderen die al vanaf de banken van de kleuterschool moeten presteren.

"Maar als ik moet kiezen, ga ik toch naar Zuid-Korea op vakantie. Voor het eten alleen al. In Noord-Korea hebben we echt heel slecht gegeten. En ik ben nochtans wel wat gewoon. De mensen daar hebben niets. Heel schrijnend. Je kunt dus ook niet vragen of er misschien iets anders is. De rijst, dat ging nog. Maar wat daarnaast op tafel kwam, was echt een ramp. Een onbestemde soort gefrituurde vis. Heel vaak ook hond. Ik ben geen hondenmens, maar toch kreeg ik dat niet binnen. Het is te herkenbaar: als je ribbetjes of poten op je bord krijgt, zie je meteen dat die van een hond zijn. Na een tijdje begon ik soep te bestellen. Daar zat ook wel hond in maar dat deed me minder aan het beest zelf denken."

ALASKA

Waes: "Ze hebben me al vaak gevraagd: wat zou je zelf nog eens willen doen? Na het lezen van Into the Wild wist ik het. Overleven in de wildernis zoals Chris McCandless, het hoofdpersonage van dat boek; dat wilde ik ook wel eens proberen. We hebben heel lang gediscussieerd over hoe we dat zouden doen. Kon ik alleen vertrekken? Met één camerman? Of met een ploeg die me vanaf een afstand volgde? Op praktisch vlak was het een moeilijke onderneming. Uiteindelijk ben ik vier dagen alleen door Alaska getrokken, waar ik achteraf gezien onwaarschijnlijk blij om ben. Ik heb wel getwijfeld. Niet zozeer omwille van het gevaar, wel omdat ik vreesde dat het filmen me in de weg zou zitten. Je moet tijdens zo'n tocht niet alleen vuur maken of een kamp opzetten, je moet die dingen ook in beeld hebben.

"Overdag voelde ik me behoorlijk veilig. Ik zat meestal in mijn kajak en wanneer ik aan land ging, kon ik op mijn berenspray rekenen, een krachtige pepperspray die heel effectief is. Alleen moeten de weersomstandigheden dan wat mee zitten. Als het regent of de wind uit de verkeerde richting komt, mag je het wel vergeten. Je kan zo'n beer moeilijk vragen of hij van de andere kant wil komen aanlopen. De moeilijkste momenten waren 's nachts in mijn tent. Dan kan zo'n beer van overal komen. Als dat beest zich op je tent stort, heb je geen schijn van kans.

"Ik zou het meteen opnieuw doen, maar niet meer alleen. Niet uit angst, wel omdat zo'n tocht op je eentje snel verveelt. Wanneer je met je kajak een bocht neemt en je plots een fantastisch panorama ziet, dan wil je dat met iemand kunnen delen. Nu had ik alleen mezelf."

SPITSBERGEN

Waes: "Ik wilde absoluut het noorderlicht zien. Dat lukt het beste in de winter wanneer Spitsbergen leegloopt. Logisch ook: het is er tijdens de wintermaanden vierentwintig uur op vierentwintig donker. Drie uur per dag is het een beetje lichter en hangt er een soort blauwe gloed; de rest van de tijd is het zwart.

"Ook de temperatuur is een probleem. De gevoelstemperatuur was -50 graden Celcius. Als je dan een paar uur op een sneeuwscooter moet zitten, is dat de hel. Alles bevriest. Je tranen, je neusharen, zelfs de kristallen in de lcd-shermpjes van de camera's. Ik wil zeker nog eens terug, maar dan wel in de zomer. Dan is er wel licht en stijgt de temperatuur met wat geluk tot net boven het vriespunt."

Haalden het net niet:

AFGHANISTAN

Waes: "We hebben heel lang over Afghanistan getwijfeld. Niet omwille van de sensatie, wel omdat we een fantastisch verhaal in de Himalaya te pakken hadden. De tocht ernaartoe was waarschijnlijk wel gelukt, maar dat we ook in Kabul moesten draaien, was een probleem. Ik heb daar heel lang met Rudi Vranckx over gepraat. Hij heeft ons op de gevaren gewezen. Een cameraploeg in zo'n stad is een uitnodiging voor mensen met slechte bedoelingen. Uiteindelijk hebben we beslist om het niet te doen. Het sop was de kool niet waard. Zeker in tijden van IS. Ik heb geen zin om in een oranje overall op YouTube te eindigen."

NAURU

Waes: "Een eilandje in de Pacifische Oceaan. We stonden op het punt om te vertrekken toen plots onze vergunning werd ingetrokken. Wat er precies fout liep, weten we niet. Maar op het eiland worden Australische asielzoekers opgevangen, die daar soms heel lang moeten blijven. Waarschijnlijk wilden ze niet dat we daarop zouden focussen."

Tv-watcher Jules Hanot proefde het tweede seizoen van Reizen Waes alvast voor en deelt zijn ongezouten mening op p. 26.