Ook zonder Vlaamse film is Flanders groot in Cannes

Terwijl handtekeningenjagers en paparazzi de komende twaalf dagen aan de rode loper kamperen om een glimp op te vangen van Nicole Kidman, Julianne Moore of Colin Farrell, en journalisten uit de vier windstreken met kritisch oog naar de nieuwe films van Michael Haneke, Sofia Coppola en Todd Haynes kijken, speelt zich aan de andere kant van het festivalpaleis - noem het the dark side - een totaal ander spektakel af. De glamour is er ver te zoeken, het ruikt er naar koffie en klamme handjes.

Welkom in het andere Cannes: dat van de Marché du Film, de grootste filmmarkt ter wereld. Hier worden aan de lopende band scripts gesleten, distributierechten gekocht, festivalselecties afgedwongen, en nog veel meer. Vaste klant hier is Christian De Schutter, hoofd van overheidsorgaan Flanders Image, dat instaat voor de promotie van Vlaamse cinema in het buitenland. Toeval of niet, maar sinds de oprichting ervan in 1990 raakten vier Vlaamse langspeelfilms genomineerd voor een Oscar. Voordien stond de teller op nul.

Sandwichmannen

De Schutter en co. zijn lobbyisten van de Vlaamse film. Maar stel u daar vooral geen schimmige deals bij voor, of zaakjes die het daglicht niet verdragen. Integendeel: gezien worden, daar is het net allemaal om te doen. Die visibiliteit mag ook wel wat geld kosten: zo levert Flanders Image nu al enkele jaren de lanyards (linten waaraan een badge hangt) voor Marché-gangers. Twaalfduizend mensen die - als nietsvermoedende sandwichmannen - de naam 'Flanders' uitdragen. "Goedkoop is dat natuurlijk niet", geeft De Schutter toe, "maar het blijft veel meer bij dan een eenmalige advertentie in de vakbladen. Bovendien is het ook belangrijk om zelfvertrouwen uit te stralen. Als wij al niet in ons talent geloven, waarom zouden buitenlandse professionals dat dan wel doen?"

Ook de Flanders Image-stand op de Marché is van levensbelang. "Vroeger, lang voor Flanders Image bestond, zag de Vlaamse stand eruit als de wachtkamer van een tandarts, met welgeteld drie stoelen op een rij, en een paar scheve affiches aan de muur", weet De Schutter. Vandaag kunnen buitenlandse filmmensen in een licht en modern decor kennismaken met Vlaamse cinema.

Wanneer een Vlaamse film geselecteerd raakt voor een van de vele competities in Cannes, zoals De helaasheid der dingen in 2009, is de missie van Flanders Image evident. Maar dit jaar is het (alweer) noppes: Le Fidèle van Michaël R. Roskam kon geen selectie afdwingen. Wat hebben De Schutter en zijn kompanen dan eigenlijk op de Croisette te zoeken? "De Vlaamse films die er aankomen alvast op de radar zetten. Door de jaren heen hebben we goede contacten uitgebouwd, en aan die mensen kunnen we nu al beeldmateriaal tonen van films als Cargo van Gilles Coulier, Coureur van Kenneth Mercken en Patser van Adil El Arbi en Bilall Fallah." Films die in Cannes hopelijk de aandacht van andere festivaldirecteurs kunnen trekken.

Dat laatste geldt nog het meest voor Le Fidèle van Michaël R. Roskam - of Racer and the Jailbird, zoals de film internationaal heet. "Ik ga ervan uit dat Le Fidèle dit najaar op een groot festival in wereldpremière zal gaan", zegt De Schutter. "De eerste stap in die richting kan gezet worden in Cannes, waar programmatoren van alle grote filmfestivals ter wereld rondlopen." Of hoe Roskam dan toch een beetje in Cannes is.